Introductie:
Films die het publiek misten, maar de tijd glans gaven
Inleiding: 2007, het jaar waarin Hollywood groot durfde te dromen
2007 was een bijzonder jaar voor film. Het was de tijd van enorme creatieve tegenstellingen: terwijl meesterwerken als No Country for Old Men, There Will Be Blood en Ratatouille de harten van critici wonnen, produceerde Hollywood tegelijkertijd een reeks peperdure blockbusters die met donderend geraas onderuitgingen.
Het was een jaar van overmoed, van franchises die hun eigen hype niet meer konden bijbenen, en van regisseurs die vergaten dat een goed verhaal belangrijker is dan een groot budget.
Toch… wat zou de filmwereld zijn zonder zijn mislukkingen? Zonder de films die hun nek uitstaken, rare keuzes maakten en tóch probeerden te entertainen? Juist die projecten vertellen het echte verhaal van cinema: een wereld vol lef, passie en een flinke dosis chaos.
Bij Panda Bytes vieren we dat graag. Daarom presenteren we vandaag onze Top 7 Grootste Flops van 2007 die Tóch Leuk zijn zeven films die destijds werden uitgefloten, maar achteraf verrassend veel charme bleken te hebben.
1. Evan Almighty
Een moderne ark van Noach die zonk in zijn eigen goede bedoelingen
De verwachtingen
Na het succes van Bruce Almighty (2003) besloot Universal een spin-off te maken met Steve Carell, toen op het hoogtepunt van zijn populariteit dankzij The Office. Carell speelde een nieuwslezer die door God (Morgan Freeman) wordt gevraagd een moderne ark te bouwen.
Het budget liep volledig uit de hand ruim 175 miljoen dollar, waarmee Evan Almighty de duurste komedie ooit werd.
De realiteit
De film was vriendelijk, maar voorspelbaar. De grappen vielen flauw, de CGI-dieren zagen er duur maar levenloos uit, en het publiek bleef massaal weg. Financieel werd het een van de grootste verliezen van dat jaar.
Waarom tóch leuk
Omdat Carell onmogelijk onsympathiek kan zijn. Zijn oprechte, nerveuze charme tilt zelfs de flauwste scènes op. En Freeman als God is altijd prettig gezelschap. Het is een brave, warme film die beter werkt als familiefilm op een regenachtige zondag dan als bioscoop blockbuster.
2. The Golden Compass
Een prachtige wereld die vergat een hart mee te nemen
De verwachtingen
New Line Cinema hoopte na het succes van The Lord of the Rings op een nieuwe fantasyfranchise. The Golden Compass, gebaseerd op Philip Pullmans geliefde roman His Dark Materials, moest het begin worden van een trilogie.
Met Nicole Kidman, Daniel Craig en indrukwekkende visuele effecten leek dit een succesformule.
De realiteit
De film was visueel verbluffend maar inhoudelijk vlak. De filosofische thema’s uit het boek over religie, macht en vrije wil werden weggepoetst uit angst voor controverse. Wat overbleef was een dure, lege parade van CGI en pratende dieren.
De box office viel tegen en de geplande vervolgen werden meteen geschrapt.
Waarom tóch leuk
Omdat het er fantastisch uitziet. De kostuums, de stad Oxford vol steampunkdetails, en de sneeuwlandschappen met gigantische ijsberen maken het een feest voor het oog. Bovendien speelt Kidman de koude Mrs. Coulter met een heerlijk giftige elegantie.
3. The Invasion
Nicole Kidman (alweer!) en Daniel Craig vechten tegen buitenaardse vervreemding
De verwachtingen
Een nieuwe verfilming van het klassieke verhaal Invasion of the Body Snatchers, ditmaal als strakke thriller. Met Kidman en Craig opnieuw samen leek dit een veilige gok.
De realiteit
De productie werd geteisterd door problemen. Regisseur Oliver Hirschbiegel (Der Untergang) leverde een subtiele, intellectuele thriller af, maar de studio vond het “te traag”. Er kwamen reshoots onder leiding van de Wachowski’s, die er een actiethriller van maakten.
Het resultaat was schizofreen: half drama, half zombieactie. Critici waren meedogenloos en het publiek haakte af.
Waarom tóch leuk
Omdat het een fascinerende film is over angst en conformisme, met sterke hoofdrollen. Kidman speelt ingetogen maar intens, en de soundtrack van John Ottman is ijzingwekkend goed. Het is geen samenhangend meesterwerk, maar wél een intrigerende mislukking.
4. Grindhouse
Twee films, één flop, eindeloos plezier
De verwachtingen
Regisseurs Quentin Tarantino en Robert Rodriguez besloten samen een ode te brengen aan de foute exploitationfilms van de jaren zeventig. Grindhouse zou een dubbelprogramma worden: Planet Terror (Rodriguez’ zombie-extravaganza) en Death Proof (Tarantino’s vrouwelijke wraakthriller).
De marketing speelde in op nostalgie en B-filmcharme.
De realiteit
Het publiek snapte het concept niet. Twee films voor de prijs van één klonk leuk, maar de lange speelduur en het bewust rommelige karakter maakten het onverteerbaar voor casual kijkers. De opbrengst was teleurstellend.
Waarom tóch leuk
Omdat beide films fantastisch zijn op hun eigen manier. Planet Terror is smerig, grappig en vol over-the-top gore. Death Proof is traag, stijlvol en eindigt met een van de beste achtervolgingsscènes ooit.
Later werden beide films apart uitgebracht en groeiden ze uit tot cultklassiekers. Grindhouse was te vroeg, te raar, maar oh zo leuk.
5. Stardust
Fantasy met humor, sterrenstof en charme maar zonder publiek
De verwachtingen
Gebaseerd op Neil Gaimans sprookjesboek en met een droomcast (Claire Danes, Charlie Cox, Robert De Niro en Michelle Pfeiffer), was Stardust bedoeld als luchtig alternatief voor de serieuze fantasy-epossen van die tijd.
De studio hoopte op een Princess Bride voor een nieuwe generatie.
De realiteit
Hoewel critici lovend waren, bleef het publiek weg. De film was moeilijk te marketen: te sprookjesachtig voor volwassenen, te volwassen voor kinderen.
Waarom tóch leuk
Omdat het een heerlijke avonturenfilm is. De toon is speels, de humor scherp, en de chemie tussen Cox en Danes werkt perfect. De Niro als piratenkapitein die in het geheim van travestie houdt, is pure goudwaarde. Stardust werd later alsnog een cultfavoriet terecht.
