Films die miljoenen verloren maar toch een glimlach gaven
Inleiding: 2017, het jaar van grootse ambities en harde klappen
2017 was een turbulent filmjaar. Superheldenfilms domineerden de box office – denk aan Wonder Woman, Guardians of the Galaxy Vol. 2 en Thor: Ragnarok. Disney en Marvel vierden feest, terwijl streamingdiensten langzaam maar zeker hun machtspositie begonnen te claimen.
Maar achter dat succesverhaal zat een andere realiteit: studio’s die miljarden investeerden in projecten die nauwelijks publiek trokken. Grote namen, gigantische budgetten en massale marketingcampagnes bleken geen garantie op succes. Sommige films vielen keihard door de mand.
En toch… precies die mislukkingen zijn vaak het leukst om naar terug te kijken. Omdat ze spektakel boden zonder logica. Omdat ze zo serieus waren dat ze grappig werden. Of gewoon omdat je er, tegen beter weten in, tóch van genoot.
Bij Panda Bytes vieren we vandaag die glorieuze misstappen met onze Top 7 Grootste Flops van 2017 die Tóch Leuk zijn.
Tom Cruise redt de wereld, maar niet de franchise
De verwachtingen
Universal wilde een eigen “Dark Universe” starten, een reeks films waarin klassieke monsters zoals Dracula, Frankenstein en de Wolfman samenkwamen in een gedeeld universum. The Mummy met Tom Cruise moest de aftrap zijn.
De realiteit
Het werd een onhandige mix van horror en actie, met een plot dat alle kanten opschoot. De film voelde meer als een twee uur durende trailer voor een franchise die nooit kwam. Het publiek bleef weg en het hele Dark Universe werd na deze ene poging stilletjes begraven.
Waarom tóch leuk
Omdat Tom Cruise zich er met volle overgave in stort. Zijn rennen, schreeuwen en stunten maken de film alsnog vermakelijk. En Sofia Boutella is indrukwekkend als de Mummy zelf. Als je de film kijkt als campy actie in plaats van horror, is het verrassend leuk.
De superhelden-Avengers van DC die niet vlogen
De verwachtingen
Na het succes van Marvels Avengers wilde DC hun eigen heldenteam op het grote scherm brengen. Batman, Superman, Wonder Woman, Flash, Aquaman en Cyborg samen in één film. Het kon toch niet misgaan?
De realiteit
De productie was berucht. Zack Snyder stapte halverwege op door persoonlijke omstandigheden en Joss Whedon nam over. Het resultaat was een rommelige mix van stijlen. De CGI was ondermaats, de humor geforceerd en de verhaallijn dun. Financieel werd het een teleurstelling.
Waarom tóch leuk
Omdat er tóch momenten zijn die werken. Ezra Miller als de stuntelige Flash, Jason Momoa die zichtbaar lol heeft als Aquaman, en Gal Gadot die opnieuw charme toevoegt. Het is geen grootse film, maar als losse scènes werkt het verrassend goed.
Guy Ritchie’s poging tot middeleeuwse blockbuster
De verwachtingen
Met Charlie Hunnam in de hoofdrol en een budget van 175 miljoen dollar moest King Arthur: Legend of the Sword het begin worden van een nieuwe franchise. Guy Ritchie gaf het een stoere, snelle montage en moderne flair.
De realiteit
Het publiek zat er niet op te wachten. De film werd bekritiseerd om zijn vreemde stijl, gebrek aan focus en bizarre keuzes (waarom zit er ineens een gigantische slang in?). Het werd een van de grootste financiële flops van het jaar.
Waarom tóch leuk
Omdat Ritchie’s stijl juist verfrissend kan zijn. De snelle montages en grove humor maken het een soort gangsterfilm in middeleeuws kostuum. Het is chaotisch, maar ook brutaal en soms hilarisch onbedoeld.
Een visueel feest dat niemand zag
De verwachtingen
Luc Besson, regisseur van The Fifth Element, kreeg eindelijk de kans om zijn droomproject te maken: een verfilming van de Franse strip Valérian. Met Dane DeHaan en Cara Delevingne in de hoofdrollen en een enorm budget van ruim 180 miljoen euro moest dit Europa’s grootste sci-fi-triomf worden.
De realiteit
De visuals waren prachtig, maar het verhaal flinterdun en de hoofdrolspelers hadden nul chemie. Het publiek bleef weg en de film flopte keihard, vooral in de VS.
Waarom tóch leuk
Omdat het er fenomenaal uitziet. De buitenaardse werelden, de kleuren, de creativiteit: visueel is het een kunstwerk. Zie het als een bewegende strip. Het verhaal doet er minder toe, de beelden maken de rit de moeite waard.
Gerard Butler vecht tegen het weer
De verwachtingen
Rampenspektakel doet het vaak goed. Met Geostorm hoopten de makers een nieuwe 2012 of The Day After Tomorrow te maken. Gerard Butler in de hoofdrol als wetenschapper die de wereld moet redden van ontspoorde weersatellieten.
De realiteit
De film voelde clichématig, goedkoop en belachelijk. Het publiek kwam niet opdagen en critici haalden het onderuit.
Waarom tóch leuk
Omdat het zó over de top is dat je het niet serieus kúnt nemen. Stormen die hele steden uitwissen, complotten in de ruimte, en Butler die alles redt met pure spierkracht. Het is pulp, maar wel vermakelijke pulp.
Scarlett Johansson als cyborg in een visueel mooi maar leeg universum
De verwachtingen
De geliefde Japanse anime klassieker kreeg een live-action remake met Scarlett Johansson. Fans waren enthousiast maar ook sceptisch.
De realiteit
De visuals waren schitterend, maar het verhaal bleek uitgehold en westers gemaakt. Er was veel kritiek op de casting van Johansson (whitewashing). De film flopte financieel.
Waarom tóch leuk
Omdat het er nog steeds prachtig uitziet. De neonsteden, de futuristische designs en de actie zijn indrukwekkend. Als je het los ziet van de anime, is het een stijlvolle sci-fi met veel sfeer.
Een meesterwerk dat niemand keek
De verwachtingen
Denis Villeneuve regisseerde een vervolg op Ridley Scott‘s cultklassieker Blade Runner. Met Ryan Gosling en Harrison Ford in de hoofdrollen leek dit dé sci-fi van de eeuw.
De realiteit
Critici waren lovend, maar het publiek bleef weg. De film was traag, lang en filosofisch, en scoorde teleurstellend aan de box office.
Waarom tóch leuk
Omdat het misschien wel een van de mooiste films van het decennium is. De beelden, de muziek van Hans Zimmer, het acteerwerk van Gosling: alles klopt. Het flopte, maar werd direct een moderne klassieker.
Waarom 2017 memorabel was voor flops
2017 liet zien dat grote budgetten en grote namen geen garantie meer waren. Publiek wil meer dan alleen spektakel. Franchises zonder hart vielen door de mand. Maar tegelijkertijd kregen we visueel prachtige films die hun publiek pas later vonden.
Het plezier van mislukking
Films als The Mummy of Geostorm zijn heerlijk camp. Ze werken niet zoals bedoeld, maar bieden alsnog plezier. En titels als Blade Runner 2049 bewijzen dat een flop ook een meesterwerk kan zijn dat pas later op waarde wordt geschat.
Conclusie: falen als kunstvorm
2017 leverde ons een mix van hilarische mislukkingen en onderschatte meesterwerken. En juist dat maakt het jaar zo interessant. Want film gaat niet alleen over succes. Het gaat over risico’s, experimenten, en soms keihard onderuitgaan.
Bij Panda Bytes vieren we dat falen. Want eerlijk is eerlijk: soms zijn de flops de leukste films om over te praten.
Jouw beurt
Welke flop uit 2017 vond jij verrassend leuk? Was je fan van Valerian ondanks de kritiek? Of genoot je stiekem van Gerard Butler in Geostorm? Deel het met ons in de reacties of via onze socials.
🐼 Panda Bytes
Waar zelfs de grootste flops een tweede kans krijgen.
