Films die faalden, maar op hun eigen manier onvergetelijk werden
Inleiding: het jaar dat Hollywood wankelde
2021 was een raar filmjaar. Bioscopen gingen mondjesmaat weer open na de pandemie. Streamingdiensten werden belangrijker dan ooit. Studio’s twijfelden: brengen we onze blockbusters direct online uit of wachten we tot mensen weer massaal naar de bioscoop durven? Het resultaat was een jaar vol schuivende releases, experimenten en jawel een aantal glorieuze mislukkingen.
Sommige films hadden pech door timing, andere struikelden over hun eigen ambities. Maar zoals je van Panda Bytes gewend bent: wij kijken niet alleen naar wat fout ging, maar ook naar wat tóch plezier opleverde. Want zelfs een flop kan je avond redden, al is het maar omdat je hardop moet lachen om de absurditeit.
Hier is onze uitgebreide terugblik: de Top 7 Grootste Flops van 2021 die je tóch moet zien.
LeBron James ontmoet Bugs Bunny en een overdaad aan reclame
De verwachtingen
Het origineel uit 1996 met Michael Jordan en de Looney Tunes was geen meesterwerk, maar wel pure nostalgie. Een tweede deel met LeBron James moest een nieuwe generatie aanspreken én oudere fans plezieren.
De realiteit
Wat we kregen was vooral een twee uur durende reclame voor Warner Bros. Eigendommen. Alles zat erin: van Game of Thrones tot The Matrix. Het verhaal was flinterdun en LeBron James bleek een veel betere basketballer dan acteur.
Waarom tóch leuk
Omdat de film een bizarre tijdcapsule is. Je kijkt niet echt naar een basketbalwedstrijd, maar naar een overvolle showcase van popcultuur. Het voelt meer als een chaotische avond zappen dan als een film. En Bugs Bunny blijft grappig, hoe slecht de context ook is.
Finish him! Maar niet aan de kassa
De verwachtingen
De games zijn legendarisch. De iconische zin “Finish him!” en de bloederige fatalities smeekten om een nieuwe filmversie. 2021 bracht ons een reboot die de ultieme vechtfilm moest worden.
De realiteit
Het resultaat was een middelmatige actiefilm met veel pratende scènes en verrassend weinig toernooiactie. Fans klaagden dat de beste personages te weinig screentime kregen en het verhaal voelde als een opzet voor een vervolg dat misschien nooit komt.
Waarom tóch leuk
Omdat de gevechten die er wél in zaten heerlijk over de top waren. Sub-Zero stal de show met ijzige special effects en Kano leverde de grappigste oneliners. Geen goede film, maar als je gewoon zin hebt in brute knokpartijen, dan is dit alsnog smullen.
Dé reboot waar niemand om vroeg maar iedereen nieuwsgierig naar was
De verwachtingen
Na bijna twintig jaar keerde Neo terug. Lana Wachowski regisseerde een vierde Matrix-film, met Keanu Reeves en Carrie-Anne Moss opnieuw in de hoofdrollen. De hype was enorm.
De realiteit
De film werd een meta-experiment dat meer vragen opriep dan beantwoordde. Het voelde als een parodie op de eerdere films, met veel zelfbewuste grapjes en minder indrukwekkende actie. Fans waren verdeeld, critici niet mals.
Waarom tóch leuk
Omdat je merkt dat Wachowski iets persoonlijks probeerde te maken. En omdat Keanu Reeves zelfs in de meest verwarrende scène nog sympathiek blijft. Het is geen strakke actieblockbuster, maar eerder een filosofisch dagboek. En dat is best interessant, als je je verwachtingen bijstelt.
Een ninja met een franchise probleem
De verwachtingen
G.I. Joe moest opnieuw leven ingeblazen worden met een stoere origin story rond Snake Eyes, een van de populairste personages. Henry Golding werd gecast en er werd flink uitgepakt met zwaardgevechten.
De realiteit
De film flopte spectaculair. Het verhaal was cliché, de actie werd ontsierd door te veel shaky cam en de emotionele momenten werkten niet. Het publiek bleef weg, en plannen voor een G.I. Joe-universum werden stilletjes in de koelkast gezet.
Waarom tóch leuk
Omdat er wel degelijk vermakelijke gevechtsscènes in zitten. En omdat Henry Golding, ondanks het script, altijd charisma uitstraalt. Het voelt als een B-film met A-ambities. Niet geslaagd, wel amusant.
Marvels eerste echte klapper tegen de muur
De verwachtingen
Na de mega succesvolle Avengers-saga wilde Marvel met Eternals iets nieuws proberen: een episch verhaal over onsterfelijke wezens die de mensheid al duizenden jaren beschermen. Met Oscarwinnares Chloé Zhao als regisseur en een diverse cast leek dit een frisse wind.
De realiteit
Het publiek vond het saai, te lang en te ingewikkeld. De film scoorde voor het eerst in Marvel-geschiedenis onder de 50% op Rotten Tomatoes. Een smet op hun tot dan toe ongenaakbare reputatie.
Waarom tóch leuk
Omdat Zhao er wél in slaagde prachtige beelden te maken. De zonsondergangen, de weidse landschappen, de intieme momenten tussen personages: visueel is het schitterend. En er zit iets moedig in het feit dat Marvel iets anders probeerde, ook al werkte het niet.
Daisy Ridley, Tom Holland en een wereld vol lawaai
De verwachtingen
Gebaseerd op een populaire YA-boekentrilogie moest Chaos Walking een nieuwe franchise worden. Tom Holland en Daisy Ridley in de hoofdrollen leken een garantie voor succes.
De realiteit
Het project kampte met jaren vertraging, talloze reshoots en een rommelig script. Het idee van een wereld waarin gedachten hoorbaar zijn klonk interessant, maar pakte vervelend uit. Het publiek hoorde vooral veel ruis.
Waarom tóch leuk
Omdat het concept zó vreemd is dat het toch intrigeert. Tom Holland en Daisy Ridley doen hun best met het materiaal dat ze hebben. En eerlijk: een wereld waarin je ieders gedachten hoort levert minstens een paar hilarische momenten op.
Een terugkeer naar de roots die verdwaalde
De verwachtingen
Na de zes hyperactie films met Milla Jovovich wilde men terug naar de horror wortels van de game. Welcome to Raccoon City moest een trouwere verfilming worden. Fans waren hoopvol.
De realiteit
Het verhaal was rommelig, de CGI goedkoop en de horror nauwelijks eng. Critici haalden de film onderuit en gamers voelden zich opnieuw teleurgesteld.
Waarom tóch leuk
Omdat er wél liefde voor de bron in te herkennen is. De sets en kostuums zijn herkenbaar uit de games. Het voelt soms als een fan film met budget, en dat heeft zijn charme.
Waarom deze flops belangrijk zijn
Flops vertellen ons iets over de filmwereld. Ze laten zien dat studio’s risico’s nemen, dat makers nieuwe dingen proberen en dat zelfs met miljoenenbudgetten niets gegarandeerd is. In 2021 zagen we hoe streaming, pandemie-angst en overambitie samenkwamen in een reeks projecten die allemaal onderuitgingen.
Maar juist daarom zijn ze interessant. Ze zijn het bewijs dat film levend is. Dat je soms grandioos moet falen om te ontdekken wat wel werkt.
Het plezier van slechte films
Iedereen kent het gevoel: een film is eigenlijk slecht, maar je kijkt door. Je lacht, je verbaast je en je vermaakt je. Dat is het plezier van “so bad it’s good”. En 2021 leverde ons daar een aantal prachtige voorbeelden van. Moonfall had in 2022 de kroon, maar in 2021 waren Chaos Walking en Space Jam: A New Legacy minstens zo vermakelijk op hun eigen rampzalige manier.
Conclusie: falen als vermaak
2021 was een jaar waarin Hollywood zichzelf opnieuw moest uitvinden. Niet alles lukte. Maar in die mislukkingen vonden wij iets waardevols: films die niet de hits werden die ze moesten zijn, maar die wél een lach en een herinnering opleverden.
Bij Panda Bytes geloven we dat falen óók een kunst is. En in 2021 zagen we dat kunst in overvloed.
Jouw beurt
Welke flop van 2021 vond jij stiekem leuk? Keek jij Eternals met verwondering, of genoot je juist van de chaos in Mortal Kombat? Deel je guilty pleasure met ons in de reacties of via onze socials.
Want films hoeven niet perfect te zijn om de moeite waard te zijn. Soms is een mislukking precies wat je nodig hebt.
Panda Bytes
De plek waar we niet alleen de successen vieren, maar ook de glorieuze mislukkingen.
