Films die de box office niet haalden maar wél ons hart veroverden
Inleiding: 2022, een jaar van grootse plannen en glorieuze missers
2022 stond in het teken van herstel. Bioscopen gingen weer open, studio’s durfden opnieuw groots te dromen en marketingmachines draaiden overuren. De pandemie had de filmwereld flink door elkaar geschud, maar dit was hét jaar waarin Hollywood zichzelf weer wilde bewijzen.
En toch… achter de successen van titels als Top Gun: Maverick en Everything Everywhere All at Oncezat ook een reeks films die keihard op hun gezicht gingen. Ze flopten aan de kassa, kregen vernietigende recensies en werden soms al snel vergeten. Maar zoals je van Panda Bytes gewend bent: wij kijken graag verder.
Want in die mislukkingen schuilt vaak iets moois. Een glimlach. Een onverwachte charme. Een avond vol gegrinnik omdat een film zó serieus probeert te zijn dat hij hilarisch wordt. Daarom doken wij in de grootste flops van 2022 en maakten we een top zeven van titels die, hoe slecht ze ook waren, tóch leuk bleken.
1. Morbius
Het vampier drama dat per ongeluk een komedie werd
De verwachtingen
Na het onverwachte succes van Venom dacht Sony goud in handen te hebben met een andere Spider-Man-slechterik: Morbius. Jared Leto, bekend om zijn intense acteerwerk, kreeg de hoofdrol. Het verhaal: een dokter met een zeldzame bloedziekte verandert in een vampier nadat hij experimenteert met vleermuizen DNA. Klinkt duister en spannend, toch?
De realiteit
Wat het publiek kreeg was een film vol houterige dialogen, goedkope CGI en een plot dat zelfs doorgewinterde Marvel-fans in de war bracht. De critici noemden het saai, onsamenhangend en ongeïnspireerd. Het box office-resultaat? Een historische flop.
Sony dacht slim te zijn door de film later opnieuw uit te brengen omdat de memes hem online populair maakten. Maar ook die herlancering mislukte: tweemaal floppen is een prestatie op zich.
Waarom tóch leuk
Juist die memecultuur maakte Morbius onsterfelijk. “It’s Morbin time”, een zin die nooit in de film voorkomt, werd wereldwijd een grap. Jared Leto speelt elke scène met de ernst van een Shakespeare-acteur die zich in een stripboek bevindt. Dat levert pure camp op.
Kijk Morbius niet als een superhelden film, maar als een komedie die zichzelf niet kent. Dan heb je goud in handen.
2. Amsterdam
Een sterrencast verdwaald in zijn eigen verhaal
De verwachtingen
David O. Russell, regisseur van Oscar-winnaars, wilde met Amsterdam een meeslepende mix maken van historische thriller en existentiële vriendschapsfilm. De cast was duizelingwekkend: Christian Bale, Margot Robbie, John David Washington, Robert De Niro, Anya Taylor-Joy, Rami Malek en Taylor Swift.
De realiteit
Het eindresultaat was een rommelig script dat alle kanten opschoot. Het tempo zakte in, de verhaallijnen raakten verdwaald en de acteurs leken soms in verschillende films te spelen. Het publiek verliet verward de bioscoop en de film verloor miljoenen.
Waarom tóch leuk
Christian Bale tilt de film uit de modder. Hij speelt een zonderlinge arts met een glazen oog en een vreemd accent. Zijn spel is zó over the top dat het de film bijna de moeite waard maakt. Daarnaast zijn de kostuums en sets werkelijk schitterend: visueel kun je je ogen uitkijken.
Amsterdam is perfect voor een avond waarop je samen wilt raden wie er eigenlijk moorden pleegt en waarom er ineens zoveel jazzmuziek is.
3. Moonfall
De maan als vijand van de mensheid
De verwachtingen
Roland Emmerich, koning van de rampenfilms, keerde terug met een idee dat zelfs voor zijn doen krankzinnig klonk: de maan is geen maan, maar een buitenaardse mega structuur die door een AI is overgenomen. En ja, die maan komt naar beneden.
De realiteit
Het script is pure chaos. Wetenschappelijke logica ontbreekt volledig, de personages praten in pseudowetenschappelijke onzin en de special effect’s wisselen tussen indrukwekkend en lachwekkend.
Critici vergeleken de film met een dronken college natuurkunde dat uit de hand liep. Het publiek bleef massaal weg en de film werd een van de grootste box office-flops van het jaar.
Waarom tóch leuk
Omdat Moonfall geen rem kent. Elke scène wil spectaculairder zijn dan de vorige. Het is alsof iemand een rampenfilm schreef terwijl hij drie liter energiedrank ophad. Je kunt er niet serieus naar kijken, maar als camp is het een feest.
Het is de perfecte film om met vrienden bij te kijken en elkaar steeds harder te laten lachen om de belachelijkste wendingen.
Een moordmysterie dat zichzelf te serieus neemt
De verwachtingen
Na het redelijk succesvolle Murder on the Orient Express bracht Kenneth Branagh opnieuw Hercule Poirot tot leven, ditmaal in Death on the Nile. Met een luxueuze setting, een cast vol sterren en een klassiek verhaal van Agatha Christie leek dit een gegarandeerde hit.
De realiteit
Wat we kregen was een traag voortkabbelend verhaal waarin de prachtige decors werden overschaduwd door houterig acteerwerk. De digitale rivier zag er nep uit en de spanning ontbrak volledig. Zelfs de moord, toch de kern van het verhaal, voelde futloos.
Waarom tóch leuk
Omdat het zo melodramatisch is dat het vermakelijk wordt. Kenneth Branagh acteert met zijn snor alsof het een eigen personage is. Gal Gadot speelt een rijke erfgename alsof ze op een mode-shoot staat. Alles is over the top, en dat maakt het stiekem leuk om naar te kijken.
Met een glas wijn erbij voelt de film meer als een toneelvoorstelling dan als een mislukte thriller.
5. Black Adam
Dwayne Johnson redt de wereld, maar niet de box office
De verwachtingen
Jarenlang werkte Dwayne “The Rock” Johnson naar zijn droomrol toe: de antiheld Black Adam. Dit zou het DC-universum nieuw leven inblazen. Johnson beloofde fans dat “de hiërarchie van macht in het DC-universum voorgoed zou veranderen”.
De realiteit
De film was groot, luid en vol actie, maar inhoudelijk leeg. Het voelde meer als een serie videogame-cutscenes dan een verhaal. Critici waren genadeloos en ook de opbrengsten vielen tegen.
Waarom tóch leuk
Omdat Johnson zó serieus in zijn rol zit dat het bijna komisch wordt. Zijn personage zegt nauwelijks iets, maar slaat alles en iedereen met dodelijke ernst tegen de grond. Het is hersenloos popcornvermaak van de bovenste plank.
Kijk het als je even geen zin hebt om na te denken. Het is spektakel zonder hart, maar mét veel knallen.
Dino’s met lasers en sprinkhanen in de hoofdrol
De verwachtingen
Het slotstuk van de Jurassic World-trilogie moest groots zijn. Alle hoofdrolspelers uit de originele Jurassic Park-films kwamen terug, samen met Chris Pratt en Bryce Dallas Howard. Fans hoopten op een epische afsluiter.
De realiteit
Wat we kregen was een vreemd mengsel van verhalen: genetisch gemanipuleerde sprinkhanen die de wereld bedreigen, dino’s die ineens in de sneeuw lopen, en Pratt die nog steeds denkt dat hij raptors kan temmen met zijn hand. De film voelde chaotisch en onlogisch.
Waarom tóch leuk
Omdat het ondanks alles wél entertainend is. Elke scène brengt iets absurd: van een achtervolging door raptors in Rome tot Jeff Goldblum die droge oneliners afvuurt. Je weet dat het slecht is, maar je geniet van de waanzin.
7. Blonde
De Marilyn Monroe-biopic die een nachtmerrie werd
De verwachtingen
Met Blonde wilde regisseur Andrew Dominik een kunstzinnige, diepgaande blik werpen op het leven van Marilyn Monroe. Ana de Armas werd geprezen als perfecte casting.
De realiteit
In plaats van een eerbetoon kregen we een drie uur durende martelgang waarin Monroe alleen als slachtoffer werd neergezet. Fictieve trauma’s, expliciete scènes en eindeloos leed maakten de film bijna ondraaglijk. Critici noemden het exploitatief en wreed.
Waarom tóch leuk
Omdat het visueel adembenemend is. De zwart-witbeelden zijn prachtig, de cinematografie is gedurfd en Ana de Armas zet een indrukwekkende performance neer ondanks het script. Het is geen leuke film in de traditionele zin, maar wél een fascinerende ervaring die je niet snel vergeet.
Waarom flops belangrijk zijn
Flops zijn geen nutteloze mislukkingen. Ze laten zien dat filmmakers risico nemen, dat studio’s durven te investeren in iets anders. Soms mislukt dat grandioos. Maar soms levert het iets op dat we ons wél herinneren, juist omdat het niet werkt.
Films die perfect glad zijn verdwijnen vaak snel. Maar een film die op z’n gezicht gaat en ons laat gniffelen of verbaasd achterlaat, die blijft hangen.
Het plezier van “so bad it’s good”
Er is een bijzondere categorie films die we met liefde kijken omdat ze slecht zijn. Denk aan The Room of Sharknado. In 2022 leverden flops als Moonfall en Morbius diezelfde energie. Je kijkt niet omdat je hoge kunst verwacht, maar omdat je samen kunt lachen om de absurditeit.
En dat is misschien wel de mooiste vorm van vermaak.
