Introductie:
“Niet elke film vertelt je wat je moet voelen. Sommige laten je verdwalen en fluisteren: zoek het zelf maar uit.” – Panda Bytes
In 2014 verscheen Under the Skin en sindsdien is niets meer hetzelfde. Deze visueel hypnotiserende film over een buitenaards wezen in de vorm van Scarlett Johansson deed iets wat weinig andere films durven: het liet stilte toe. Geen duidelijke plot, weinig dialoog, maar een gevoel dat onder je huid kroop en daar bleef zitten. Een existentiële rilling.
Bij Panda Bytes houden we van films die buiten de lijntjes kleuren, en daarom hebben we een lijst samengesteld voor iedereen die na Under the Skin dacht: meer van dit, alsjeblieft.
Hier komt onze zorgvuldig samengestelde Top 8 – films die niet alleen iets laten zíén, maar vooral iets laten vóélen.
- Annihilation (2018)
Regie: Alex Garland
Thema’s: Identiteit, verandering, het onbekende
Een groep vrouwelijke wetenschappers betreedt The Shimmer, een mysterieuze zone waar de natuur muteert en de wetten van de realiteit lijken te vervagen. Annihilation is een visuele trip, met echo’s van Tarkovsky, Lynch en ja – Under the Skin.
Net als bij Johansson’s alien voel je hier continu een vorm van desoriëntatie. Het is de wereld op z’n kop, bekeken door een emotioneel gebroken lens.
“Dit is geen sciencefiction. Dit is een open wond in celluloid vorm.”
Waarom deze?
Beide films stellen dezelfde vraag: wat gebeurt er als iets onbekends zich vermomt als menselijkheid – en wij daarin onszelf herkennen?
- The Tree of Life (2011)
Regie: Terrence Malick
Thema’s: Leven, dood, het goddelijke in het alledaagse
Een film die tegelijk over één gezin in Texas én het ontstaan van het universum gaat. Klinkt groots? Is het ook. Maar The Tree of Life raakt, net als Under the Skin, niet via logica maar via zintuigen.
Malick’s camera zweeft, observeert, luistert. Het is een gebed in beelden. En ook hier: weinig woorden, veel gevoel. Een film die je moet ondergaan, niet begrijpen.
Waarom deze?
Beide films laten zien hoe groots en klein het menselijk bestaan tegelijk kan zijn.
- Ex Machina (2015)
Regie: Alex Garland
Thema’s: Kunstmatige intelligentie, manipulatie, bewustzijn
Een jonge programmeur bezoekt het afgelegen domein van een techmiljardair en ontmoet daar Ava, een hyperintelligente AI met een vrouwenlichaam. Wat volgt, is een spel van vertrouwen, verleiding en morele ambiguïteit.
Ava is, net als Johansson’s alien, gemaakt om te verleiden – maar ook om te ontsnappen aan de beperkingen van haar rol. De film stelt vragen die geen makkelijke antwoorden hebben. Over macht. Over bewustzijn. Over menselijkheid.
Waarom deze?
Dezelfde kilte. Dezelfde onderhuidse dreiging. En een vrouwelijke entiteit die méér voelt dan ze mag tonen.
- The Lobster (2015)
Regie: Yorgos Lanthimos
Thema’s: Liefde, sociale normen, absurditeit
In een dystopische wereld moet iedereen binnen 45 dagen een romantische partner vinden – of veranderen in een dier. The Lobster is droog, bizar, hilarisch en pijnlijk tegelijk. Alles wat je dacht te weten over relaties, wordt hier omgedraaid.
Wat het deelt met Under the Skin? Diezelfde bevreemdende sfeer, het vervreemdende spel met menselijke rituelen en het besef dat emotionele afstand net zo eng is als fysieke vervreemding.
Waarom deze?
Als je het ongemakkelijke van Under the Skin aankon, zul je smullen van de absurde kilte van The Lobster.
- Stalker (1979)
Regie: Andrei Tarkovsky
Thema’s: Verlangen, geloof, existentie
Een gids – de Stalker – leidt twee mannen naar de mysterieuze Zone, waar je diepste wens mogelijk in vervulling gaat. Stalker is traag. Poëtisch. Meditatief. En juist daarom tijdloos.
Net als Under the Skin is dit geen film voor haastige kijkers. Maar wie zich overgeeft, ontdekt een diep filosofisch portret over hoop, wantrouwen en innerlijke leegte.
Waarom deze?
Beide films zijn minder een verhaal dan een mentale staat. Ze hypnotiseren langzaam, maar onomkeerbaar.
- The Man Who Fell to Earth (1976)
Regie: Nicolas Roeg
Thema’s: Vervreemding, kapitalisme, decadentie
David Bowie – in zijn meest buitenaardse vorm – speelt een alien die naar de aarde komt om water te vinden voor zijn uitgedroogde planeet. Maar hij raakt verslaafd… aan menselijkheid.
Bowie’s figuur, net als Johansson’s, observeert de mensheid – en breekt uiteindelijk onder haar complexiteit. Het is een film die niets uitlegt, maar alles laat voelen.
Waarom deze?
Een directe spirituele voorloper van Under the Skin. Twee aliens, één eenzaamheid.
- Possession (1981)
Regie: Andrzej Żuławski
Thema’s: Liefde, waanzin, lichamelijkheid
Wat begint als een huwelijksdrama verandert langzaam in een nachtmerrie over jaloezie, identiteit en… een glibberig, vleesachtig monster in een Berlijns appartement. Possession is intens, overdreven, schokkend – en toch vol symboliek.
Net als Under the Skin laat het zien hoe lichamelijkheid iets duisters kan hebben. Hoe verlangen gevaarlijk kan worden. Hoe identiteit fluïde is.
Waarom deze?
De fysieke horror, het mentale verval, de stiltes… het resoneert tot diep in je ruggengraat.
- Upstream Color (2013)
Regie: Shane Carruth
Thema’s: Identiteit, symbiose, geheugen
Een vrouw wordt gekidnapt en mentaal “hergeprogrammeerd” via een biologische parasiet. Wat volgt, is een film vol sprongen in tijd, klank, kleur en emotie. Upstream Color voelt als een droom die je niet helemaal begrijpt, maar die je bijblijft als een geur uit je kindertijd.
Geen lineaire vertelling. Wel gevoel, tekstuur, intimiteit. Net als Under the Skin werkt deze film op het niveau van zintuigen.
Waarom deze?
Het is sciencefiction zonder technologie. Emotie zonder uitleg. Cinema in zijn meest abstracte vorm.
Tot slot: Films die niet spreken maar ademen
Wat al deze films met Under the Skin gemeen hebben, is dat ze weigeren om te zijn wat je verwacht. Ze leggen niets uit. Ze bieden geen houvast. Ze draaien om verlies, verandering, vervreemding en – uiteindelijk – een soort stille catharsis.
Ze zijn traag. Stil. Visueel hypnotiserend. En vooral: ze vertrouwen erop dat jij als kijker meedenkt, meevoelt, en misschien wel iets in jezelf herkent.
Bij Panda Bytes houden we van dat soort films. Films die niet alleen willen entertainen, maar ook willen bevragen. Films die geen antwoorden geven, maar vragen stellen die onder je huid blijven plakken.
Welke van deze films heb jij al gezien? En welke mis je nog in je collectie van ‘onverklaarbare favorieten’? Laat het ons weten in de reacties – of tip ons jouw ultieme film die voelt als een fluistering vanuit een andere wereld.
