Hoe Hollywood faalde, maar ons toch iets gaf om van te genieten
Inleiding: 2015, het jaar van de extremen
2015 was een bijzonder filmjaar. Het was een tijdperk waarin de bioscopen nog bomvol zaten, streamingdiensten zich langzaam maar zeker begonnen te roeren, en franchises de absolute boventoon voerden. Star Wars: The Force Awakens brak records, Jurassic World bracht dinosaurussen weer terug naar het grote scherm, en Marvel vierde feest met Avengers: Age of Ultron én Ant-Man.
Kortom: er waren films die de kassa’s lieten rinkelen alsof het fruitautomaten in Las Vegas waren. Maar waar winnaars zijn, zijn ook verliezers. En die verliezers waren in 2015 vaak pijnlijk groot.
Het was een jaar waarin studio’s ambitieuze plannen hadden: reboots van geliefde franchises, grootse sci-fi-projecten en kostuumdrama’s met Oscar-potentie. Maar veel van die plannen strandden. Films flopten niet alleen financieel, maar ook bij critici en publiek. Sommigen werden bespot, anderen snel vergeten.
Toch… juist die mislukkingen maken een filmjaar interessant. Want een flop kan óók vermakelijk zijn. Soms zelfs meer dan een veilige, middelmatige hit. Denk aan camp die onbedoeld grappig wordt, aan bizarre casting keuzes, of aan visuele hoogstandjes die je in een betere film had willen zien.
Bij Panda Bytes zijn we dol op dat soort verhalen. Daarom presenteren we met trots onze Top 7 Grootste Flops van 2015 die Tóch Leuk zijn. Geen lijst vol leedvermaak, maar een eerbetoon aan films die hun doel misten, maar ons tóch plezier gaven.
Vier helden, nul chemie, maar een fascinerende mislukking
De verwachtingen
Toen 20th Century Fox aankondigde dat Fantastic Four een serieuze reboot zou krijgen, waren de verwachtingen hooggespannen. De franchise had al twee lichtvoetige films gehad in 2005 en 2007, maar die werden niet bepaald gezien als hoogvliegers. Dit keer wilde men het anders doen. Donkerder, serieuzer, realistischer een soort The Dark Knight maar dan met Marvel’s eerste superhelden team.
Met Josh Trank als regisseur, die eerder indruk maakte met het rauwe Chronicle, en een jonge cast bestaande uit Miles Teller, Michael B. Jordan, Kate Mara en Jamie Bell, leek er hoop op een frisse benadering.
De realiteit
Wat er gebeurde, is inmiddels legendarisch in Hollywood. De productie liep volledig uit de rails. Trank zou op de set botsingen hebben gehad met de studio, reshoots veranderden de toon van de film, en de eindmontage voelde als twee totaal verschillende visies die tegen elkaar aan botsten.
Het resultaat: een film die begint als een interessante origin story maar halverwege verandert in een onsamenhangend rommeltje. Personages verdwijnen plotseling, de grote slechterik Doctor Doom komt pas in de laatste twintig minuten in beeld, en de climax voelt afgeraffeld.
Critici waren genadeloos en het publiek liet het massaal afweten. Met een budget van 120 miljoen dollar en een wereldwijde opbrengst van slechts 167 miljoen werd het een van de grootste flops van het jaar.
Waarom tóch leuk
En toch… er zit iets fascinerends in Fantastic Four. Je ziet de ambitie, de poging om iets nieuws te doen. Sommige scènes in het eerste uur hebben zelfs een intrigerende, donkere toon die doet denken aan een indiefilm vermomd als superheldenspektakel.
Daarnaast is de film nu bijna verplichte kost voor liefhebbers van “so bad it’s good”-cinema. Het is een film waar je met vrienden naar kijkt om erover te praten: “Hoe kon dit misgaan? Wat gebeurde hier achter de schermen?”
Michael B. Jordan als Human Torch heeft charisma, zelfs in een slecht script. En de geflopte finale, waarin de helden “familie” roepen terwijl ze duidelijk nog vreemden zijn, is inmiddels camp-goud.
De Panda Bytes-verdict:
Fantastic Four is geen succes, maar wel een casestudy in hoe Hollywood-franchises fout kunnen lopen. En dat maakt het vermakelijker dan menige brave hit.
Een kosmische soap met hover-rolschaatsen en Eddie Redmayne in fluistermodus
De verwachtingen
Na The Matrix hadden de Wachowski’s de status van visionaire filmmakers. Hun latere projecten waren wisselvallig, maar toen Jupiter Ascending werd aangekondigd, waren de verwachtingen toch hoog.
Het verhaal: Mila Kunis speelt Jupiter, een schoonmaakster die ontdekt dat ze de erfgename is van een buitenaards rijk. Channing Tatum speelt Caine, een genetisch gemodificeerde soldaat met wolf-DNA en magnetische laarzen waarmee hij door de lucht kan skaten. Voeg daar intergalactische politiek, koninklijke intriges en spectaculaire visuals aan toe, en je hebt… nou ja, iets bijzonders.
De realiteit
De film werd een chaos. Het plot was te ingewikkeld om te volgen maar tegelijkertijd te kinderlijk om serieus te nemen. De dialogen waren vaak lachwekkend. En Eddie Redmayne die later datzelfde jaar een Oscar won voor The Theory of Everything speelde de schurk Balem Abrasax alsof hij constant tussen fluisteren en schreeuwen zat.
Financieel werd het een ramp. Met een budget van ruim 175 miljoen dollar bracht de film wereldwijd slechts 184 miljoen op, veel te weinig om de kosten te dekken.
Waarom tóch leuk
Omdat Jupiter Ascending precies dat soort camp is waar je van kunt smullen. Het is een kosmische soap, een mix van Star Wars, Game of Thrones en een operette in glitterpakken.
De visuals zijn vaak adembenemend. De futuristische steden, de ruimtegevechten en de kostuums zijn allemaal spectaculair. Mila Kunis speelt het met een ontwapenende ernst, en Channing Tatum doet zijn best terwijl hij door de lucht rolt alsof hij in een futuristische schaatsshow zit.
En Eddie Redmayne… tja. Zijn performance is inmiddels iconisch in zijn belachelijkheid. Het is zó raar dat het fantastisch wordt.
De Panda Bytes-verdict:
Jupiter Ascending is geen film die je kijkt voor spanning of een goed verhaal. Het is een ervaring. Een galactische soap die zichzelf bloedserieus neemt, en daardoor onweerstaanbaar grappig wordt.
Peter Pan, maar dan met Hugh Jackman die Nirvana zingt
De verwachtingen
Warner Bros. wilde een nieuwe fantasy-franchise starten door het klassieke verhaal van Peter Pan een moderne oorsprong te geven. Regisseur Joe Wright (Atonement, Pride & Prejudice) kreeg de leiding. Levi Miller werd de jonge Peter, terwijl Hugh Jackman de rol van de meedogenloze piraat Blackbeard speelde. Garrett Hedlund en Rooney Mara maakten de cast compleet.
Met een budget van meer dan 150 miljoen dollar hoopte de studio op een nieuwe kindersensatie, ergens tussen Harry Potter en Pirates of the Caribbean in.
De realiteit
Het resultaat werd vooral vreemd. Het verhaal probeerde zowel een donkere oorsprong te zijn als een vrolijke kindervilm, en slaagde in geen van beide. De film werd het mikpunt van kritiek toen bleek dat Rooney Mara gecast was als Tiger Lily, een personage dat traditioneel van inheemse afkomst is.
En dan was er die legendarische scène waarin Hugh Jackman’s piraten Nirvana’s Smells Like Teen Spirit zingen. Het publiek keek verbijsterd toe. Was dit een grap? Een statement? Niemand wist het, en de film flopte genadeloos.
Waarom tóch leuk
Omdat het zó vreemd is dat je het niet kunt wegkijken. Hugh Jackman gooit zich met volle energie in zijn rol en geniet zichtbaar. De sets zijn kleurrijk, de kostuums extravagant, en er zitten momenten in die bijna voelen als een campy musical.
Als je Pan bekijkt zonder verwachtingen, is het een visueel feest dat soms ronduit hilarisch wordt door zijn eigen overmoed.
Disney’s optimistische sci-fi die zijn publiek niet vond
De verwachtingen
Brad Bird, geliefd om The Incredibles en Mission: Impossible Ghost Protocol, kreeg van Disney de opdracht een film te maken gebaseerd op het gelijknamige themagebied in hun parken. Met George Clooney als sterspeler en een optimistische boodschap over de toekomst moest Tomorrowland een familiefilm worden die zowel inspireerde als vermaakte.
De realiteit
Het verhaal was ingewikkeld, filosofisch en soms moralistisch. Het publiek snapte er weinig van en het tempo zakte geregeld in. Ondanks mooie trailers haakte men in de bioscoop af. Het resultaat: een dure flop die de geplande franchise stopzette.
Waarom tóch leuk
Omdat het visueel prachtig is. De futuristische stad Tomorrowland ziet eruit als een droom van Walt Disney zelf: zwevende monorails, elegante architectuur en robots die meer charisma hebben dan sommige menselijke personages.
Bovendien is het bijna aandoenlijk dat Disney in een cynische tijd een film durfde te maken die volledig draait om hoop en optimisme. Ja, het is rommelig, maar wel met een warm hart.
Vin Diesel met een zwaard tegen eeuwenoude magie
De verwachtingen
Na het succes van de Fast & Furious-franchise dacht men: zet Vin Diesel in een fantasy-setting, geef hem een zwaard en bovennatuurlijke vijanden, en je hebt goud in handen. Lionsgate hoopte een nieuwe reeks films te starten.
De realiteit
De film bracht nauwelijks iets op. Critici noemden het verhaal saai en voorspelbaar, en Vin Diesel leek in zijn eentje de film te moeten dragen. Het geplande vervolg werd meteen geschrapt.
Waarom tóch leuk
Omdat Diesel zich volledig geeft. Hij speelt de onsterfelijke heksenjager Kaulder alsof het de rol van zijn leven is. Zijn stoïcijnse houding en onwrikbare ernst maken sommige scènes hilarisch.
Daarnaast zijn er momenten van pure camp, zoals wanneer Diesel met een leren jas in slow motion tegen magische wezens vecht. Het is geen goede film, maar als pulp werkt het prima.
Guillermo del Toro’s gotische sprookje dat geen publiek vond
De verwachtingen
Met Crimson Peak wilde Guillermo del Toro een gotisch meesterwerk maken. Geen traditionele horrorfilm, maar een romantisch spookverhaal met adembenemende visuals. Met Tom Hiddleston, Jessica Chastain en Mia Wasikowska in de hoofdrollen leek dit een succesformule.
De realiteit
Hoewel critici de stijl prezen, vond het brede publiek de film te langzaam, te melodramatisch en niet eng genoeg. De film bracht veel minder op dan verwacht.
Waarom tóch leuk
Omdat het eigenlijk een kunstwerk is. De decors en kostuums zijn adembenemend. Jessica Chastain zet een ijskoude schurk neer die met haar intensiteit de film bijna draagt.
Wie de film ziet als een gotisch sprookje in plaats van een horrorfilm, ontdekt een visueel meesterwerk vol symboliek. Crimson Peak is een flop, maar ook een cultklassieker in wording.
Bill Murray in de woestijn: een idee dat niet werkte, maar wél amuseerde
De verwachtingen
Regisseur Barry Levinson bracht ons Rock the Kasbah, waarin Bill Murray een mislukte muziekmanager speelt die in Afghanistan een jonge zangeres ontdekt. Het verhaal was losjes gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen.
De realiteit
De toon was rommelig: niet grappig genoeg als komedie, niet serieus genoeg als drama. Het publiek bleef weg en de film bracht nauwelijks iets op.
Waarom tóch leuk
Omdat Bill Murray altijd Bill Murray blijft. Zijn droge humor en nonchalante houding maken zelfs een zwakke film de moeite waard. Het is geen hoogtepunt, maar wél charmant.
Waarom 2015 zo’n fascinerend flopjaar was
2015 was het jaar waarin franchises regeerden. Studio’s zetten massaal in op blockbusters en probeerden nieuwe reeksen te starten. Maar juist die ambities liepen vaak mis.
- Fantastic Four liet zien dat je een superheldenteam niet zomaar donker kunt maken zonder een duidelijk plan.
- Jupiter Ascending bewees dat zelfs visionaire regisseurs soms te ver doorschieten.
- Pan en Tomorrowland gaven aan dat nostalgie en themaparken niet automatisch een verhaal opleveren.
- Crimson Peak herinnerde ons eraan dat kunstzinnige cinema vaak pas later op waarde wordt geschat.
Het was een jaar waarin succes en mislukking hand in hand gingen, en waarin flops vaak net zo interessant waren als de hits.
Het plezier van de flop
Waarom genieten we eigenlijk zo van flops? Misschien omdat ze eerlijk zijn. Je ziet de ambitie, de fouten, de rare keuzes. Een flop probeert iets groots te zijn en faalt spectaculair en dat levert vaak meer gesprek’s stof op dan een perfecte, gladde blockbuster.
Bovendien maken flops vaak camp mogelijk. Jupiter Ascending zonder Eddie Redmayne’s hysterische performance? Onvoorstelbaar. Pan zonder Hugh Jackman die Nirvana zingt? Ondenkbaar. Het zijn momenten die blijven hangen, juist omdat ze zo vreemd zijn.
Conclusie: falen is óók cinema
2015 gaf ons zowel mega hits als mega flops. Maar de flops van dat jaar laten zien dat film niet alleen om succes draait. Het gaat om risico’s, om proberen, om groot dromen. En ja, soms val je keihard.
Bij Panda Bytes vieren we die momenten. Want in de mislukking schuilt vaak meer plezier dan in de perfecte hit.
Jouw beurt
Welke flop uit 2015 vond jij tóch leuk? Was je fan van Crimson Peak? Heb je genoten van de waanzin van Jupiter Ascending? Of kijk je Fantastic Four nog steeds als guilty pleasure?
Deel je mening met ons in de reacties of via onze socials. Samen schrijven we de alternatieve filmgeschiedenis waarin falen net zo waardevol is als succes.
Panda Bytes
Waar zelfs de grootste flop een glimlach waard is.
