Introductie:
Steve Carell is al jaren een vaste waarde in de film en televisiewereld. Hij brak door met zijn komische rollen, groeide uit tot publieksfavoriet dankzij The Office en verbaasde vervolgens vriend en vijand met zijn dramatische diepgang in films als Foxcatcher en Beautiful Boy. Toch is zijn carrière, zoals bij zovele Hollywoodsterren, een mix van absolute hoogtepunten én projecten waarvan we ons blijven afvragen: hoe is dit ooit goedgekeurd?
In dit artikel lichten we twee van zijn grootste filmknallers uit die waarin zijn talent volledig tot zijn recht komt én twee pijnlijke floppers die beter vergeten worden. Laten we erin duiken.
Twee Knallers
Knaller 1: The 40 Year Old Virgin (2005)
Regie: Judd Apatow
Genre: Komedie
Rol: Andy Stitzer
Waarom dit werkt:
Steve Carell’s grote doorbraak kwam met The 40 Year Old Virgin, een komedie die op papier makkelijk in platvloerse clichés had kunnen vervallen. Maar Carell’s vertolking van Andy Stitzer een vriendelijke, enigszins wereldvreemde man van veertig die nog maagd is tilde het script naar een hoger niveau. Hij gaf het personage een zachte kern, een soort oprechte onschuld die zeldzaam is in dit genre.
De film is hilarisch met legendarische scènes zoals de pijnlijke waxbeurt (“Kelly Clarkson!”) maar het is de emotionele onderlaag die de film zijn ziel geeft. Carell schreef zelf mee aan het script, waardoor hij perfect de balans wist te vinden tussen humor en menselijkheid. Andy is geen karikatuur. Hij is iemand die worstelt met volwassen worden, onzekerheid en verbinding, en dat maakt hem herkenbaar.
Hoogtepunten:
- Emotioneel gelaagde hoofdrol
- Perfecte mix van humor en hart
- Carrière bepalend succes
- Startschot voor Judd Apatow’s filmimperium
Knaller 2: Foxcatcher (2014)
Regie: Bennett Miller
Genre: Biografisch drama
Rol: John du Pont
Waarom dit indrukwekkend is:
In Foxcatcher gooit Steve Carell zijn komische imago volledig overboord. Hij speelt de rol van miljonair John du Pont, een paranoïde mecenas die worstelkampioenen wil trainen voor de Olympische Spelen. Wat begint als een vreemde, afstandelijke relatie tussen du Pont en atleet Mark Schultz (Channing Tatum), mondt uit in een beklemmend psychologisch drama dat eindigt in tragedie.
Carell is haast onherkenbaar met zijn bleke huid, zware make-up en onderdrukte lichaamstaal. Maar het is vooral zijn onderkoelde spel dat indruk maakt. Met minimale expressie en ongemakkelijke stiltes weet hij een personage neer te zetten dat zowel fascinerend als afschrikwekkend is.
Zijn vertolking leverde hem een Oscarnominatie op voor Beste Acteur iets wat niemand had verwacht van ‘die grappige gast uit The Office’. Foxcatcher bewees dat Carell veel meer in zijn mars heeft dan alleen komedie.
Hoogtepunten:
- IJzingwekkende transformatie
- Oscarnominatie voor Beste Acteur
- Indrukwekkende onderkoelde dreiging
- Bekroond met lof van critici wereldwijd
twee Floppers:
Flopper 1: Dinner for Schmucks (2010)
Regie: Jay Roach
Genre: Komedie
Rol: Barry Speck
Wat hier misgaat:
Het idee van Dinner for Schmucks klinkt op zich grappig: een etentje waarbij succesvolle zakenmannen idioten uitnodigen om zich vervolgens kapot te lachen om hun domheid. Maar de uitwerking is pijnlijk, letterlijk en figuurlijk. Carell speelt Barry Speck, een sociaal ongemakkelijke man met een bizarre hobby: het maken van diorama’s met opgezette muizen.
Waar Andy Stitzer in The 40 Year Old Virgin charmant naïef was, is Barry Speck gewoon… irritant. Hij is een wandelende ramp zonder nuance, en de grappen zijn zo geforceerd dat zelfs Paul Rudd (die de ‘normale’ tegenhanger speelt) zichtbaar moeite heeft om het geheel serieus te nemen.
De film probeert te leunen op ongemakshumor, maar mist het menselijke dat Carell’s beste werk juist zo sterk maakt. Je lacht niet met Barry je voelt vooral medelijden. En dat is voor een komedie dodelijk.
Dieptepunten:
- Geen subtiele humor, enkel flauwe slapstick
- Te ver doorgedreven karikatuur
- Barry Speck is eerder zielig dan grappig
- Verprutste remake van een ijzersterk Frans origineel
Flopper 2: Evan Almighty (2007)
Regie: Tom Shadyac
Genre: Religieuze komedie / Familiefilm
Rol: Evan Baxter
Wat hier volledig fout liep:
Evan Almighty is het vervolg op het succesvolle Bruce Almighty, maar dan zonder Jim Carrey en zonder het scherpzinnige randje. In plaats daarvan krijgt Steve Carell de hoofdrol als politicus Evan Baxter, die door God wordt opgedragen een moderne versie van Noach’s ark te bouwen.
Hoewel het opzetje veelbelovend klinkt, verzandt de film in een rommelige mix van moralistische boodschappen, mislukte CGI-grappen en eindeloze herhalingen. De humor mist scherpte, de personages voelen leeg aan en zelfs Carell lijkt zich door het script heen te slepen. Het lijkt alsof hij is ingehuurd voor zijn naam, niet voor zijn kwaliteiten.
De film kostte maar liefst 175 miljoen dollar, waarmee het destijds de duurste komedie ooit was. Dat geld zie je er nauwelijks aan af, en wat je wel ziet — pratende dieren, rampzalige stormscènes — voelt eerder als een kinderfilm uit de jaren negentig dan als een hedendaagse bioscoophit.
Dieptepunten:
- Rommelig verhaal zonder duidelijke toon
- Humor werkt nauwelijks
- Teleurstellende CGI en overproductie
- Een kostbare flop met een voorspelbare afloop
Een overzicht van Carells top en flop
Om het even duidelijk te maken, zetten we de besproken films overzichtelijk op een rij:
- The 40 Year Old Virgin (2005)
Een charmante, hilarische doorbraak waarin Carell zijn komisch en menselijk talent combineert. Een tijdloze komedie met karakter. - Foxcatcher (2014)
Zijn meest serieuze rol tot nu toe, bekroond met een Oscarnominatie. IJzingwekkend, intens en gedenkwaardig. - Dinner for Schmucks (2010)
Een ongemakkelijke poging tot humor die het menselijke mist en vervalt in flauwe clichés. Geen hoogtepunt in zijn carrière. - Evan Almighty (2007)
Een peperdure familiefilm die niet weet of ze grappig, leerzaam of groots wil zijn. Eindigt als allesbehalve inspirerend.
Wat leren we van Steve Carell’s carrière?
Steve Carell is op zijn best wanneer hij zijn personages een ziel mag geven. Of het nu in een komedie is of in een duister drama, hij weet echte mensen neer te zetten mét gebreken, maar altijd met een zekere menselijkheid. Zijn knallers getuigen van inzicht, finesse en durf. Zijn floppers? Die herinneren ons eraan dat zelfs de beste acteurs niet immuun zijn voor slechte scripts of misplaatste projecten.
Maar wat hem blijft onderscheiden, is zijn bereidheid om risico’s te nemen. Hij speelt niet op safe. En zelfs als een film niet werkt, is Carell zelden het probleem. Dat maakt hem een acteur om te blijven volgen met nieuwsgierigheid én sympathie.
Heb jij een Steve Carell-rol die volgens jou meer aandacht verdient of net helemaal vergeten mag worden? Laat het weten in de reacties!
