Inleiding: Het genie en de gok
Joe Pesci is een naam die onmiddellijk respect oproept in de filmwereld. Zijn compacte gestalte staat in schril contrast met zijn immense acteertalent en explosieve energie op het scherm. Hij is het gezicht van iconische gangsterfilms, een meester van het snedige dialoogtempo, en een acteur die zelden optreedt, maar altijd indruk maakt. Toch heeft ook een groot acteur als Pesci enkele misstappen op zijn naam staan. Niemand is immers onfeilbaar, zelfs de meest gerespecteerde sterren niet.
In dit uitgebreide artikel duiken we diep in de filmografie van Joe Pesci en belichten we twee absolute knallers films die hem vereeuwigden in het collectieve geheugen van de cinefiele wereld en twee pijnlijke floppers, waar zelfs zijn charisma weinig kon redden. Van sublieme samenwerkingen met Scorsese tot onbegrijpelijke slapstick-komedies: dit is het verhaal van pieken en dalen in de carrière van een acteur die nooit echt middenwegen bewandelde.
Welkom bij Panda Bytes, waar we niet bang zijn om iconen met liefde te prijzen én kritisch te bekijken. Want zelfs Joe Pesci kan en heeft naast de roos gegrepen.
Twee Knallers
Knalfilm 1: Goodfellas (1990)
Regie: Martin Scorsese
Genre: Misdaaddrama
Rol: Tommy DeVito
Het is onmogelijk om het over Joe Pesci te hebben zonder Goodfellas te noemen. Deze film is niet alleen een mijlpaal in het gangsterfilm genre, maar ook hét bewijs dat Pesci een acteur is die scènes kan stelen met pure intensiteit. Zijn rol als Tommy DeVito is zowel legendarisch als angstaanjagend, en heeft de definitie van “onvoorspelbaar” voor altijd veranderd.
Pesci’s Tommy is gewelddadig, charmant, impulsief en volstrekt ongeleid. Zijn energie tilt elke scène op. Denk aan het iconische “Funny how?” moment, waarin zijn speelse toon plots omslaat in dreiging. Het was grotendeels geïmproviseerd, en dat maakt het des te indrukwekkender. De spanning tussen hem en Ray Liotta is voelbaar en doet het bloed van de kijker sneller stromen.
Voor deze rol won Pesci terecht de Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol. En hij bedankte in stijl met een legendarisch korte speech: “It’s my privilege. Thank you.” Kort, krachtig, dodelijk effectief net als zijn vertolking van Tommy.
Goodfellas is niet zomaar een gangsterfilm, het is cinema op het hoogste niveau. Pesci was de motor achter een van de beste ensembles uit de filmgeschiedenis. Hier bewees hij dat hij meer was dan een sidekick. Hij was het middelpunt van chaos én charisma.
Knalfilm 2: Casino (1995)
Regie: Martin Scorsese
Genre: Misdaad / Drama
Rol: Nicky Santoro
Pesci’s samenwerking met Scorsese bleek geen eenmalig succes. Vijf jaar na Goodfellas kwam Casino, een andere monumentale misdaadfilm waarin Pesci opnieuw schitterde ditmaal als Nicky Santoro, een gewelddadige, nietsontziende gangster die Las Vegas op zijn kop zet.
Waar Tommy DeVito nog een zweem van humor en jeugdige branie had, is Nicky Santoro pure dreiging. Hij is een tikkende tijdbom, een man zonder scrupules of zelfbeheersing. Pesci speelt de rol met ijzingwekkende overtuiging. Elke blik, elke schreeuw, elke uitbarsting draagt bij aan het portret van een man die zijn eigen ondergang inluidt door overmoed en meedogenloosheid.
Casino is visueel rijker, grootser opgezet dan Goodfellas, maar inhoudelijk net zo scherp. En hoewel Robert De Niro de hoofdrol vertolkt, is het Pesci die opnieuw het scherm domineert. Zijn relatie met De Niro’s personage, Sam “Ace” Rothstein, is geladen met wantrouwen en loyaliteit, en geeft het verhaal een tragische gelaagdheid.
Pesci’s rol in Casino bewijst dat zijn succes in Goodfellas geen toeval was. Hij was geen eendagsvlieg, geen gelukkig gecast bijpersonage. Hij is gangster kino, in vlees en bloed.
Twee Floppers
Flop 1: Gone Fishin’ (1997)
Regie: Christopher Cain
Genre: Komedie
Rol: Joe Waters
En dan… het tegenovergestelde van Scorsese’s gangstermeesterwerken. Gone Fishin’ is wat je krijgt als je probeert de magie van een klassiek komisch duo opnieuw op te roepen, maar vergeet er een goed script aan toe te voegen. Joe Pesci en Danny Glover, beiden geweldige acteurs, spelen in deze film twee onnozele vissers die op vakantie gaan. Wat volgt, is een reeks onwaarschijnlijke misverstanden, over-the-top ongelukjes en flauwe slapstick.
De chemie tussen Glover en Pesci is op papier veelbelovend. Maar helaas verzandt de film al snel in clichés, geforceerde grappen en rommelige situaties. Pesci, die bekendstaat om zijn timing en intensiteit, lijkt hier een parodie van zichzelf te spelen. Zijn natuurlijke flair voor komedie (zoals in My Cousin Vinny) krijgt geen ruimte omdat de humor hier zo banaal is dat zelfs zijn charisma het niet redt.
De film werd genadeloos neergesabeld door critici, kreeg bedroevend lage kijkcijfers en verdween snel in de vergetelheid. Het is een van de weinige momenten in Pesci’s carrière waar het lijkt alsof hij er gewoon voor het geld zat en dat voel je in elke scène.
Gone Fishin’ is een schoolvoorbeeld van hoe een slechte productie zelfs een topacteur kan meesleuren naar het niveau van televisiehumor uit een ander tijdperk.
Flop 2: 8 Heads in a Duffel Bag (1997)
Regie: Tom Schulman
Genre: Zwarte komedie
Rol: Tommy Spinelli
1997 was geen goed jaar voor Joe Pesci. Niet alleen was er Gone Fishin’, maar ook deze bizarre zwarte komedie waarin hij een huurmoordenaar speelt die onderweg naar San Diego acht afgehakte hoofden in een sporttas kwijtraakt. Klinkt absurd? Dat is het ook.
De film probeert te balanceren tussen zwarte humor en cartooneske overdrijving, maar valt tussen wal en schip. Pesci’s personage is opnieuw een gangster met kort lontje, maar zonder de diepgang, geloofwaardigheid of scherpte die zijn eerdere rollen definieerden. Hij lijkt zijn gangsterpersonages uit Goodfellas en Casino te willen recyclen, maar dan op een manier die alles uitvergroot tot het ridicule.
Het script is onsamenhangend, de humor flauw en de timing krakkemikkig. Pesci krijgt nauwelijks materiaal om iets interessants te doen met zijn rol, en dat is zonde. Een acteur met zijn talent zou meer moeten kunnen doen dan schreeuwen tegen een tas met hoofden.
De film flopte in de bioscoop, kreeg vernietigende recensies en werd al snel een voetnoot in Pesci’s verder indrukwekkende carrière. Het is het soort film waarvan je hoopt dat niemand het noemt tijdens een carrièreoverzicht, maar wij bij Panda Bytes houden het graag eerlijk.
Een man van extremen
Wat Goodfellas en Casino bewijzen, is dat Joe Pesci op zijn best is als hij kan balanceren tussen dreiging, charme en waanzin. Hij is geboren voor rollen waarin de onderhuidse spanning op elk moment kan exploderen. Zijn kracht ligt in de subtiliteit van het onvoorspelbare, in het perfect timen van chaos.
Maar wanneer je hem uit dat kader haalt, zoals in Gone Fishin’ of 8 Heads in a Duffel Bag, blijkt dat hij afhankelijk is van sterke scripts en regisseurs die zijn talent op waarde weten te schatten. Zijn stijl werkt niet in eender welk genre. Hij is geen kameleon hij is een storm. En stormen hebben het juiste landschap nodig om te kunnen woeden.
Waarom we Joe Pesci toch bewonderen
Laten we niet vergeten: Joe Pesci is een van de weinige acteurs die zijn eigen tempo bepaalt. Hij werkt zelden, kiest zijn rollen zorgvuldig (behalve dus in 1997), en heeft geen behoefte aan constante aandacht. Dat maakt hem mysterieus, maar ook legendarisch. Zijn terugkeer in The Irishman (2019), opnieuw onder regie van Scorsese, was ingetogen, krachtig en een herinnering aan waarom hij zo gemist werd.
Pesci hoeft niet altijd de luidruchtige gangster te zijn om te imponeren. Hij kan ook fluisteren en daarmee alsnog de aandacht opeisen. Zijn spel is compact, intens en ongekunsteld een zeldzaamheid in Hollywood.
Conclusie: Twee uitersten, één legende
Joe Pesci’s carrière is een fascinerende mix van meesterlijke prestaties en ongelukkige keuzes. Aan de ene kant hebben we de absolute hoogvliegers Goodfellas en Casino waar hij cinema definieerde. Aan de andere kant zijn er films als Gone Fishin’ en 8 Heads in a Duffel Bag, die hem lieten worstelen met ondermaatse scripts en gemiste kansen.
Toch blijven de hoogtepunten zwaarder wegen dan de dieptepunten. Joe Pesci is een acteur met een stem, een gezicht en een uitstraling die nooit onopgemerkt blijven. Hij is een symbool van een tijdperk waarin karakters groter dan het leven zelf waren, maar toch menselijk bleven. Dat is zijn magie. En zolang we terug kunnen keren naar de flikkerende lichten van Goodfellas, zullen we die magie blijven koesteren.
Wat is jouw favoriete rol van Joe Pesci? En had je ooit van die twee flops gehoord? Laat het weten in de reacties hieronder.
Bij Panda Bytes houden we van eerlijke blikken op filmlegendes ook als ze een keer onderuitgaan.
