Introductie:
Andrew Garfield. De man met het melancholische charisma, de ontwapenende glimlach en het talent om je hart te breken met één opgetrokken wenkbrauw. Hij is de acteur die moeiteloos schakelt tussen Broadway-energie en Hollywood-spektakel, tussen diep drama en blockbustergekte. Maar zelfs voor een begenadigd acteur als Garfield geldt: niet elke film is een homerun. Sommige keuzes zijn daverende successen – andere… nou ja, laten we zeggen dat ze de plank volledig misslaan.
Bij Panda Bytes zijn we fan van nuance. Daarom zetten we vandaag niet alleen zijn knallers, maar ook zijn floppers in het zonnetje. Vier films, twee uitersten. Van de ongekende hoogtepunten tot de pijnlijke misstappen. Want ook in de mislukking schuilt een verhaal.
De Knallers: wanneer alles op zijn plek valt
Knaller 1
Tick, Tick… Boom! (2021)
Regie: Lin-Manuel Miranda
Rol: Jonathan Larson
Genre: Muzikaal drama
Sommige rollen lijken voorbestemd. Andrew Garfield als Jonathan Larson – componist van de iconische musical Rent – is zo’n perfecte match dat je je afvraagt waarom dit niet eerder gebeurde. In Tick, Tick… Boom! zien we Larson in de aanloop naar zijn doorbraak, worstelend met creativiteit, relaties, geldproblemen en vooral: tijd. Het tikken van de klok, letterlijk en figuurlijk, drijft de film voort.
Garfield zingt hier niet alleen (en hoe!), maar speelt zich door het script met een rauwe kwetsbaarheid die je in je borst voelt bonken. Zijn Jonathan is niet altijd sympathiek, maar wel altijd menselijk. De film is een viering van kunst en verlies, van jeugdige overmoed en existentiële twijfel. En Garfield zit met zijn spel – en zijn stem – pal op die emotionele snaar.
Waarom dit een knaller is:
Tick, Tick… Boom! is Garfield op zijn meest veelzijdig. Hij is intens, grappig, fragiel en gepassioneerd. Voeg daar Lin-Manuel Miranda’s liefdevolle regie aan toe, en je hebt een film die bruist van leven, ondanks het tragische einde dat we kennen.

Knaller 2
Hacksaw Ridge (2016)
Regie: Mel Gibson
Rol: Desmond Doss
Genre: Oorlogsdrama / biopic
In Hacksaw Ridge laat Garfield zien dat hij ook zonder muziek, maskers of superhelden status een film volledig kan dragen. Als Desmond Doss – een zevendedagsadventist en pacifist die zonder wapens de hel van Okinawa in trekt – levert hij een ingetogen maar krachtige prestatie.
Wat Andrew Garfield hier laat zien is geen over-the-top heldendom, maar een zachtmoedig soort moed die zeldzaam is in oorlogsfilms. Doss weigert een geweer aan te raken, maar redt tientallen gewonden onder vijandelijk vuur. En Garfield maakt hem geloofwaardig tot op het bot. Zijn accent is raak, zijn lichaamstaal nauwgezet, en zijn blik vol interne strijd.
De film zelf heeft momenten van onsubtiele bombast (Gibson blijft Gibson), maar Garfield houdt het menselijk. Hij is het morele anker van het verhaal.
Waarom dit een knaller is:
Garfield speelt hier misschien wel zijn meest volwassen rol tot nu toe. Geen cynisme, geen bravoure – enkel overtuiging en integriteit. De Academy kon niet om hem heen: zijn Oscarnominatie was dik verdiend.

De Floppers: wanneer zelfs talent het niet kan redden
Flopper 1
99 Homes (2014)
Regie: Ramin Bahrani
Rol: Dennis Nash
Genre: Sociaal drama / thriller
Op papier klinkt het veelbelovend. Een film over de huizencrisis in Florida, met Andrew Garfield als een jonge vader die zijn huis verliest en vervolgens noodgedwongen gaat werken voor de sluwe makelaar die hem ontruimde gespeeld door een ijzingwekkend goede Michael Shannon.
Maar 99 Homes heeft een probleem: het weet niet of het een sociaal-realistisch drama of een morele thriller wil zijn. Garfield doet zijn best zijn vertolking van Dennis is intens en oprecht maar het script is een vreemde mengelmoes van voorspelbare symboliek en houterige dialogen.
Er zijn momenten van kracht (vooral tussen Garfield en Shannon), maar de film wil te graag belangrijk zijn. Elke scène draagt een boodschap, elke blik een morele les. Daardoor verliest de film zijn geloofwaardigheid. Garfield blijft overeind, maar kan het verhaal niet redden van zijn eigen gewicht.
Waarom dit een flopper is:
Niet vanwege Garfield, maar ondanks hem. Het onderwerp verdient een betere film. 99 Homes is frustrerend omdat het zijn potentie niet waarmaakt, ondanks de sterke cast.

Flopper 2
The Amazing Spider-Man 2 (2014)
Regie: Marc Webb
Rol: Peter Parker / Spider-Man
Genre: Superhelden film
Laten we meteen eerlijk zijn: Andrew Garfield is een goede Spider-Man. Hij brengt charme, humor en een emotionele diepte die zijn voorganger Tobey Maguire soms miste. Maar The Amazing Spider-Man 2 is geen goede film.
Het probleem zit hem niet in Garfield, maar in het script – of beter gezegd: het gebrek daaraan. De film probeert drie schurken, een romance, een origin story en een franchise-opbouw tegelijk te vertellen, en dat alles in nog geen tweeënhalf uur. Jamie Foxx als Electro voelt als een karikatuur, Dane DeHaan als Harry Osborn lijkt weggelopen uit een soap, en het verhaal is zo overladen dat zelfs de tragische dood van Gwen Stacy nauwelijks kan ademen.
Garfield en Emma Stone doen hun best hun chemie is echt, hun scènes samen zijn het kloppende hart van de film maar ze worden overschaduwd door bombast en chaos. De film voelt meer als een spreadsheet dan een verhaal.
Waarom dit een flopper is:
Omdat het een voorbeeld is van hoe een getalenteerde cast verloren kan raken in studio-angst en franchise politiek. Garfield verdiende een betere Spider-Man-film dan dit.

De les van Garfield: risico’s nemen loont – meestal
Wat deze vier films gemeen hebben, is dat Garfield nooit op veilig speelt. Of hij nu zingt op Broadway, gewonden redt onder vuur, worstelt met huisuitzettingen of slingert door New York hij gaat er volledig in op. Dat maakt hem een van de interessantste acteurs van zijn generatie. Niet omdat hij altijd in briljante films speelt, maar omdat hij altijd probeert iets echts te vinden, zelfs in middelmatige scripts.
Terugkerende thema’s in zijn rollen:
- Strijd met identiteit: Garfield speelt vaak personages die zichzelf moeten herontdekken of herdefiniëren (Silence, Under the Silver Lake).
- Moreel conflict: Zijn rollen zijn vaak geworteld in ethische dilemma’s (Hacksaw Ridge, 99 Homes).
- Lichamelijke expressie: Garfield is een fysieke acteur. Zelfs in stille scènes spreekt zijn lichaam boekdelen.
En dat maakt hem zo boeiend om naar te kijken. Zelfs als een film niet werkt, blijft hij dat vaak wel doen.
Wat komt er nog?
Na successen als Tick, Tick… Boom! en zijn terugkeer als Spider-Man in No Way Home, lijkt Garfield’s carrière opnieuw in een stroomversnelling. Hij durft de grote studio’s af te wisselen met kleinere, riskantere projecten en dat is precies wat hem onderscheidt.
Er zijn geruchten over nieuwe samenwerkingen met regisseurs als Luca Guadagnino en Yorgos Lanthimos, en dat stemt ons bij Panda Bytes hoopvol. Want Garfield lijkt een acteur te zijn die, nu hij niet meer het gezicht van een franchise hoeft te zijn, eindelijk de vrijheid heeft om écht bijzondere keuzes te maken.
Conclusie: geen carrière zonder contrast
Iedere acteur maakt floppers. Maar wat Garfield onderscheidt, is dat hij zijn flops met dezelfde toewijding benadert als zijn knallers. En dat maakt hem zelfs in zijn slechtste rollen het kijken waard. Hij is de zeldzame acteur die zijn integriteit bewaart in een industrie die daar vaak weinig ruimte voor laat.
Bij Panda Bytes zeggen we: vier de knallers, omarm de floppers. Want alleen wie durft te vallen, kan echt vliegen. En Garfield? Die blijft stijgen, zij het met vallen en opstaan.
Welke Garfield-rol blijft jou bij en welke film had je liever willen vergeten? Deel je mening in de reacties of op onze socials!