Een eerlijk filmrapport door Panda Bytes
Chris Hemsworth. De Australische adonis met armen als boomstammen, ogen die fonkelen als sterren en een glimlach die zelfs een god ontdooit. Maar achter die donderende aanwezigheid schuilt een acteur die, laten we eerlijk zijn, niet altijd op de juiste hamer slaat. Want hoewel hij onmiskenbaar een ster is, heeft zijn carrière zowel glanzende juwelen als… tja, glimmende misbaksels voortgebracht.
Bij Panda Bytes houden we van eerlijkheid, humor en een gezonde dosis zelfspot (die Hemsworth trouwens zelf ook perfect beheerst). Daarom presenteren wij: twee absolute knallers én twee beschamende floppers uit zijn filmografie. Geen poespas, geen spierverering — gewoon de feiten, verpakt in liefdevolle analyse.
Twee Knallers
🌟 KNALLER #1: Thor: Ragnarok (2017)
“He’s a friend from work!”
Toen Thor: Ragnarok uitkwam, hadden we eerlijk gezegd niet al te hoge verwachtingen. De vorige Thor-films waren degelijk, maar een tikkeltje… saai. Goddelijke Shakespeare-dialogen en donderende blikken ten spijt, voelde het alsof Thor als personage nog niet écht tot zijn recht was gekomen.
En toen kwam regisseur Taika Waititi. Met een regenboogpalet aan kleuren, een vleugje Nieuw-Zeelandse humor en het briljante idee om Chris Hemsworth eindelijk zijn komische timing te laten gebruiken, blies hij nieuw leven in de God van de Donder. Wat een verademing.
Hemsworth schittert in een versie van Thor die zelfspot niet schuwt, maar wel keihard blijft vechten. Zijn chemie met Hulk, Loki, en nieuwkomer Valkyrie (Tessa Thompson) is aanstekelijk. De film zit vol actie, retro synthesizermuziek en… Jeff Goldblum.
Waarom een knaller?
- Hemsworth’s perfecte balans tussen komedie en kracht.
- De frisse regiestijl van Waititi.
- Thor werd ineens cool, grappig én iconisch.
Bij Panda Bytes noemen we dit een schoolvoorbeeld van hoe een acteur zijn superheld-identiteit heruitvindt — met flair en lef.
🔥 KNALLER #2: Extraction (2020)
“Krachtig. Bruut. Onvervalst actiefeest.”
Als je dacht dat Chris Hemsworth alleen maar goden en grapjes kon spelen, komt Extraction even de boel overhoop halen. Deze Netflix-film, geproduceerd door de Russo-broers (Avengers: Endgame), plaatst hem als huurling Tyler Rake middenin een keiharde reddingsoperatie in Dhaka, Bangladesh.
De actie is rauw, onvoorspelbaar en strak geregisseerd. Een opvallende scène — een single take van bijna 12 minuten — laat zien dat Hemsworth niet alleen een charisma-kanon is, maar ook fysiek alles geeft voor een geloofwaardige actieheld.
De film is geen Shakespeare, en dat wil het ook niet zijn. Maar het is een keiharde, efficiënte actiefilm met verrassend veel emotionele lagen. Tyler Rake is geen onoverwinnelijke held; hij is kapot, getraumatiseerd, en juist dat maakt hem boeiend.
Waarom een knaller?
- Hemsworth toont diepte én spierballen.
- De cinematografie is verbluffend (die one-shot!).
- Je voelt de impact van elke klap – letterlijk én figuurlijk.
Bij Panda Bytes noemen we dit een bewijs dat Hemsworth prima zonder cape kan. Geef die man een geweer, een missie en een goed script, en hij levert.
Twee Floppers
💣 FLOPPER #1: Men in Black: International (2019)
“Er zijn momenten dat het gewoon niet klikt. Dit is er één van.”
Op papier had het alles om te slagen: een geliefde franchise, de rete-charismatische Tessa Thompson als co-ster, en Chris Hemsworth als de nieuwe agent H. De trailers beloofden stijl, humor, actie en aliengekte. De realiteit? Een slap aftreksel van wat ooit leuk was.
Hemsworth doet zijn best, maar de vonk tussen hem en Thompson – die wél werkte in Thor: Ragnarok – voelt hier geforceerd. Het script mist scherpe grappen, het verhaal voelt als een onafgebakken alien pannenkoek, en het mysterie is zo spannend als een natte sok.
Waarom een flopper?
- Chemie is er alleen op papier.
- Het mist de charme van Will Smith en Tommy Lee Jones.
- Hemsworth wordt ingezet als knappe kluns, maar dat trucje kennen we nu wel.
Bij Panda Bytes zouden we graag een neuralyzer gebruiken om deze film uit ons geheugen te wissen. Maar ja, die techniek is helaas (nog) niet stroomloos beschikbaar.
😬 FLOPPER #2: Blackhat (2015)
“Als zelfs cybercrime saai wordt…”
Je zou denken: Michael Mann achter de camera, cybercrime als hot topic, en Chris Hemsworth als een briljante hacker… wat kan er misgaan? Antwoord: bijna alles.
In Blackhat speelt Hemsworth een veroordeelde hacker die door de overheid wordt ingeschakeld om een mysterieuze cyberaanval te stoppen. Alleen voelt het allemaal zo… traag. En ongeloofwaardig. Want laten we eerlijk zijn: Hemsworth als nerdy super hacker is net zo overtuigend als een panda op een laptop.
Het script is wollig, de pacing is log, en de romantische subplot? Tenenkrommend. Zelfs Mann’s kenmerkende stijl – normaal strak en sfeervol – weet deze digitale draak niet te redden.
Waarom een flopper?
- Hemsworth is totaal verkeerd gecast.
- Het tempo voelt als een Windows 98-opstartscherm.
- Geen spanning, geen chemie, geen klik.
Bij Panda Bytes zijn we voor creatieve casting, maar dit voelde meer als: “We hadden niemand anders.” Misschien moet Thor de hackwereld gewoon met rust laten.
Tot slot: De Hemsworth-balans
Chris Hemsworth is geen eendimensionale acteur. Hij kan komisch, hij kan fysiek, en als de juiste regisseur hem weet te temmen of juist los te laten, kan hij briljante dingen laten zien. Maar zoals we gezien hebben, komt hij ook wel eens in scripts terecht waar zelfs zijn biceps geen spanning aan kunnen geven.
Of hij nou een dondergod is, een doorgesnoven agent, een gebroken soldaat of een hackende knappe kop: Hemsworth blijft een boeiend fenomeen. En wie weet, met rollen in Furiosa en nieuwe Extraction-avonturen in het verschiet, zitten er nog meer knallers in het vat.
💬 Welke Hemsworth-film vind jij ondergewaardeerd (of juist zwaar overschat)? Laat het ons weten in de comments! Panda Bytes praat graag mee – hamer of geen hamer.
Volgende keer in Twee Knallers & Twee Floppers: Sandra Bullock – van busritten tot blinddoeken.
