Introductie:
Tom Holland. Een naam die binnen een paar jaar van een relatief onbekende jonge acteur uit Londen uitgroeide tot hét gezicht van Marvel’s Spider-Man en een vaste waarde in Hollywood. Met zijn energieke spel, emotionele bereik en indrukwekkende fysieke toewijding wist hij het publiek al vroeg voor zich te winnen. Toch is ook voor iemand met zijn talent niet elke filmrol een voltreffer.
In dit artikel duiken we in het oeuvre van Tom Holland en bespreken we vier spraakmakende titels uit zijn carrière. Twee waarin hij uitblonk en overtuigde, en twee waarin de belofte van zijn talent niet tot bloei kwam. Niet om af te rekenen, maar om te analyseren: wat werkt, wat niet, en waarom?
Twee Knallers
Spider-Man: No Way Home (2021) – De ultieme knaller
Het is onmogelijk om het over Tom Holland te hebben zonder stil te staan bij zijn rol als Spider-Man. Sinds zijn eerste verschijning als Peter Parker in Captain America: Civil War in 2016 groeide Holland uit tot het gezicht van een nieuwe generatie Marvel-fans. Maar met Spider-Man: No Way Home bewees hij pas écht wat hij in zijn mars heeft.
Waar eerdere Spider-Man-films met Holland vooral speels en luchtig waren, markeerde No Way Home een keerpunt. Niet alleen op narratief vlak, maar ook in toon en thematiek. De film bracht drie generaties Spider-Man-acteurs samen, wat voor veel fans een nostalgisch feest was. Maar het was vooral Holland die het drama droeg. In deze film kreeg zijn personage te maken met verlies, verantwoordelijkheid en volwassenwording – thema’s die hem dwongen om als acteur een tandje dieper te gaan.
Zijn spel is in deze film gelaagder, pijnlijker en emotioneler dan ooit tevoren. Het moment waarop zijn Peter Parker afscheid moet nemen van alles wat hem dierbaar is, grijpt je als kijker echt bij de keel. De sterkte van zijn prestatie zit in de dosering. Geen overdreven drama, geen geschreeuw om aandacht, maar gecontroleerde kwetsbaarheid. Daarmee bewees Holland dat hij niet alleen een publiekslieveling is, maar ook een serieuze acteur die een groot verhaal kan dragen.
The Impossible (2012) – De stille kracht van een kindacteur
Ver voordat Tom Holland in een spandexpak de wereld redde, maakte hij diepe indruk in The Impossible, het op ware gebeurtenissen gebaseerde rampendrama van regisseur J.A. Bayona. De film vertelt het verhaal van een gezin dat de tsunami van 2004 in Thailand overleeft. Holland speelt Lucas, de oudste zoon van het gezin, en hoewel hij op dat moment nog maar 14 jaar oud was, wist hij met zijn spel internationale aandacht te trekken.
Wat zo opvalt aan zijn prestatie in deze film, is de volwassenheid van zijn acteerwerk. In plaats van een sentimenteel kind dat huilt om zijn moeder, zagen we een jonge overlever, gedreven door angst, liefde en een instinctief verantwoordelijkheidsgevoel. Holland speelt de rol met een enorme fysieke intensiteit, maar ook met veel controle en nuance.
Zijn scènes met Naomi Watts – die zijn moeder speelt – behoren tot de sterkste momenten van de film. Ze vormen samen een koppel dat elkaar door de hel sleept, letterlijk en figuurlijk. En hoewel Watts op dat moment al een gevestigde naam was, doet Holland nauwelijks voor haar onder. Hij heeft een naturel spel dat je als kijker meteen meezuigt in de chaos van de gebeurtenissen.
Wat The Impossible vooral bijzonder maakt in het licht van zijn latere carrière, is dat het laat zien hoe breed zijn talent reikt. Het was geen jeugdrol in een lichtvoetige productie. Het was rauw, confronterend en fysiek uitputtend. En hij doorstond het met verve.
Twee Floppers
Chaos Walking (2021) – Een ambitieuze mislukking
Niet elke film waarin een jonge ster wordt gekoppeld aan een ambitieus sciencefiction concept resulteert in succes. Chaos Walking is daar een pijnlijk voorbeeld van. De film, gebaseerd op de gelijknamige roman van Patrick Ness, speelt zich af op een planeet waar de gedachten van mannen hoorbaar en zichtbaar zijn, wat leidt tot een bizarre realiteit waarin privacy niet bestaat.
Op papier is het een intrigerend uitgangspunt. In de praktijk bleek het een narratief mijnenveld. Tom Holland speelt Todd Hewitt, een jonge man die opgroeit in een gemeenschap zonder vrouwen en die in contact komt met Viola, een mysterieuze bezoekster van een andere planeet, gespeeld door Daisy Ridley.
De film kende een moeilijke productiegeschiedenis. Oorspronkelijk werden de opnames al in 2017 afgerond, maar de eerste testversies vielen zo tegen dat de studio besloot tot grootschalige reshoots. Dat leidde tot uitstel, extra kosten en vooral: creatieve verwarring. Wie de film bekijkt, merkt meteen dat er sprake is van een identiteitscrisis. Is het een coming-of-age-verhaal? Een romantische sci-fi? Een maatschappijkritisch experiment? Het probeert van alles iets te zijn, maar slaagt nergens volledig.
Holland doet zijn best. Hij speelt Todd als een jongen die worstelt met controle over zijn eigen gedachten – letterlijk, want zijn innerlijke monoloog is continu hoorbaar. Maar de visuele weergave van deze gedachten (een soort grafische mist met stemgeluid) werkt eerder afleidend dan versterkend. Zijn chemie met Ridley komt nauwelijks van de grond, en hoewel beiden getalenteerd zijn, lijken ze elkaar niet echt te vinden.
Wat deze film vooral laat zien, is dat ook getalenteerde acteurs niets kunnen redden als het script, de regie en de montage niet kloppen. Chaos Walking had een frisse en gedurfde productie kunnen zijn, maar werd een onsamenhangend experiment dat vooral opviel door zijn gemiste kansen.
Uncharted (2022) – Slecht gecast of gewoon te vroeg?
Wanneer je een populaire gamefranchise verfilmt, ligt de lat automatisch hoog. Uncharted, gebaseerd op de gelijknamige game serie van Naughty Dog, had alles in huis om een modern avonturenepos te worden. Denk: schattenjacht, exotische locaties, acrobatische actie. Maar hoewel de film financieel geen ramp werd – het bracht wereldwijd ruim 400 miljoen dollar op – was de kritiek niet mals. En veel daarvan was gericht op de hoofdrolspeler: Tom Holland.
In Uncharted speelt Holland Nathan Drake, een charmante, gevatte en stoere schatten jager die in de games bekend staat om zijn volwassen charisma en ironische zelfspot. Holland, op dat moment 25 jaar oud, speelt de rol alsof hij auditie doet voor een prequel. En misschien is dat ook wat de makers voor ogen hadden. Maar het resultaat voelt halfslachtig. Zijn versie van Nathan Drake is vriendelijk, energiek, maar mist de ruwe randjes en het doorleefde gevoel dat de game versie juist zo geliefd maakt.
Daar komt bij dat zijn tegenspeler, Mark Wahlberg als Sully, totaal niet op één lijn zit met Holland. Waar de games een warme, geestige mentor-mentee-relatie tonen, voelt hun samenwerking hier houterig en geforceerd. Het lijkt alsof ze ieder in een andere film spelen.
De actie is over de top – denk aan het vechten in een vliegtuig zonder zwaartekracht – en Holland doet zichtbaar zijn best om de fysieke scènes geloofwaardig te brengen. Maar het script laat hem niet toe om echt tot leven te komen. Wat mist, is karakterontwikkeling. Nathan Drake wordt hier gepresenteerd als een jongeman die toevallig avonturen beleeft, niet als iemand met geschiedenis, trauma of drive.
Het pijnlijke aan Uncharted is dat het laat zien hoe je zelfs met veel middelen en een populaire franchise alsnog een vlakke film kunt maken als je de kern niet begrijpt. En dat is misschien niet de schuld van Holland, maar zijn casting voelde uiteindelijk niet als de juiste keuze voor deze rol, in deze fase van zijn carrière.
De balans opgemaakt
Wat leren we van deze vier films? In de eerste plaats dat Tom Holland op zijn best is als hij personages speelt die kwetsbaar zijn, emotioneel open en fysiek actief. Films waarin hij de ruimte krijgt om zowel zijn energieke spel als zijn innerlijke wereld te tonen, laten hem opbloeien. Denk aan The Impossible, waarin hij letterlijk door modder en puin kruipt om zijn moeder te redden. Of aan No Way Home, waarin zijn Peter Parker lijdt, leert en offert.
Zodra Holland in een rol wordt geplaatst die boven zijn personage uitstijgt – zoals in Uncharted, waar hij een icoon moet neerzetten dat al bestaat in de hoofden van miljoenen gamers – komt hij tekort. Niet door een gebrek aan talent, maar omdat zijn kracht zit in het spelen van echte mensen, niet van karikaturen.
Daarnaast toont Chaos Walking dat zelfs een acteur met zijn uitstraling en inzet niet kan opboksen tegen een rommelig script en een stuurloze productie. Het is een les voor studio’s: je kunt niet bouwen op starpower alleen. Je hebt visie nodig, samenhang en regisseurs die weten wat ze willen vertellen.
Tot slot: de toekomst van Tom Holland
Tom Holland heeft al aangekondigd een pauze te nemen van acteren na zijn zware ervaring met de Apple TV-serie The Crowded Room. Een verstandige zet. Na jaren van constante zichtbaarheid is het logisch dat hij pas op de plaats maakt en reflecteert op zijn volgende stap.
Wat zijn carrière tot nu toe duidelijk maakt, is dat hij niet bang is om risico’s te nemen. Hij kiest voor variatie, zoekt de uitdaging op en blijft zichzelf ontwikkelen. En dat is precies waarom we bij Panda Bytes met vertrouwen uitkijken naar zijn volgende projecten.
Of hij nu terugkeert als Spider-Man, zich waagt aan een intiem drama of het theater opzoekt – wij zullen klaarzitten. Niet alleen om te juichen bij de volgende knaller, maar ook om eerlijk te blijven bij de flops. Want echte sterren groeien van beide.
Panda Bytes. Waar films meer zijn dan popcornvermaak. Waar we kijken, herbekijken en soms hardop zuchten. Maar altijd met liefde voor het vak en een open blik. Tom Holland? Die zien we graag terug. Mits in de juiste rol.
