Introductie:
Jason Momoa is moeilijk over het hoofd te zien letterlijk én figuurlijk. Met zijn imposante gestalte, iconische wenkbrauwen, eeuwige zonnebril op het voorhoofd en een stem die ergens tussen rots en whisky in zit, is hij de vleesgeworden actieheld van de eenentwintigste eeuw.
Maar achter de indrukwekkende fysieke verschijning schuilt een acteur wiens carrière een vreemde slingerweg volgt tussen absolute blockbusters en onbegrijpelijke misstappen.
Bij Panda Bytes houden we ervan om carrièrepaden uit te pluizen. En Momoa’s weg door Hollywood is een fascinerende mix van triomf en tragiek, van box office-successen tot films die zelfs hardcore fans doen fronsen. Daarom brengen we vandaag: twee knallers en twee floppers van Jason Momoa. Want als iemand het verdient om bekeken én herbekeken te worden zelfs op z’n minder glorieuze momenten dan is hij het wel.
Twee Knallers
Knaller 1: Aquaman (2018)
De koning van Atlantis redt het DCEU (een beetje)
Wie had gedacht dat Aquaman, ooit het mikpunt van grapjes over een man die met vissen praat, uit zou groeien tot één van de meest winstgevende films van het DC Extended Universe? In 2018 gebeurde het toch echt. Jason Momoa gaf de onderwaterheld een complete makeover: rauw, rebels, met tatoeages en een attitude die eerder aan een rockster doet denken dan aan een klassieke superheld.
Regisseur James Wan bracht een visueel spektakel naar het scherm, met onderwaterveldslagen, gigantische zeemonsters, glimmende Atlantis-paleizen en een broedertwist die Shakespeare niet zou misstaan. Maar het is Momoa die het allemaal bij elkaar houdt. Zijn Arthur Curry is geen brave boy scout zoals Superman, maar een relschopper met een gouden hart.
Zijn combinatie van nonchalante humor, fysieke présence en onverwacht emotionele momenten (zoals zijn confrontatie met zijn moeder, gespeeld door Nicole Kidman) tillen deze film boven het standaard superhelden voer uit.
Waarom dit een knaller is:
- De film leverde wereldwijd meer dan 1,1 miljard dollar op.
- Momoa’s versie van Aquaman is fris, charmant en eigentijds.
- Eindelijk een DCEU-film met kleur, humor en avontuur die niet wegzinkt in grijstinten.
Aquaman is geen perfecte film — het script rammelt op plekken, en de expositie vliegt je soms om de oren maar de energie die Momoa meebrengt is onweerstaanbaar. Hij is Aquaman. En dat is misschien wel zijn grootste kracht tot nu toe: hij maakt vergeten personages cool.
Knaller 2: Dune (2021)
Een bijrol die blijft hangen
In Denis Villeneuve’s epische herinterpretatie van Dune had Jason Momoa een relatief kleine rol, maar dat weerhield hem er niet van om indruk te maken. Als Duncan Idaho de loyale zwaardmeester van House Atreides weet hij in slechts een handvol scènes een personage neer te zetten dat zowel stoer als hartverwarmend is.
Temidden van een cast vol zwaargewichten als Timothée Chalamet, Oscar Isaac en Rebecca Ferguson, brengt Momoa een onmiskenbare levendigheid. Zijn Duncan is loyaal, moedig, lichtvoetig en een soort grote broer voor hoofdpersonage Paul Atreides.
Wat opvalt is dat Momoa in Dune een toon weet te raken die we niet vaak van hem zien: ingetogen. Geen grote gebaren, geen schreeuwerige oneliners, maar wel een diepgewortelde gravitas. Je gelooft dat hij bereid is te sterven voor zijn principes. En dat maakt zijn (spoiler alert) doodsscène extra pijnlijk.
Waarom dit een knaller is:
- Momoa bewijst dat hij meer is dan een lompe spierbundel.
- Zijn chemie met Chalamet maakt hun scènes tot hoogtepunten van de film.
- Villeneuve’s respectvolle en serieuze toon laat Momoa’s dramatische potentieel beter tot zijn recht komen dan ooit.
In een film die soms zwaar op de maag ligt door de vele lagen en wereldopbouw, is Duncan Idaho een verademing dankzij Momoa. Hij brengt lucht en warmte in een woestijn vol politieke intriges.
Twee Floppers
Flopper 1: Conan the Barbarian (2011)
Een zwaard, wat sandalen en géén ziel
Ergens in Hollywood dacht iemand: “Weet je wie een geweldige Conan zou zijn? Die kerel uit Game of Thrones!” En zo werd Jason Momoa de opvolger van Arnold Schwarzenegger in de reboot van Conan the Barbarian.
Helaas was dit allesbehalve een eervolle opvolging. De film uit 2011 is een chaotische aaneenschakeling van clichés, slecht geschreven dialogen, en overmatig gebruik van CGI. Ja, Momoa ziet eruit als een barbaar. Ja, hij zwaait overtuigend met zwaarden. Maar dat is dan ook het enige wat de film goed doet.
Het grootste probleem is dat Conan the Barbarian nergens voelt als een verhaal dat verteld móét worden. Het is een lege huls. De bad guys zijn generiek, de bijrollen onderontwikkeld en de plot vergeet je zodra de aftiteling rolt.
Waarom dit een flopper is:
- De film flopte aan de kassa en bij critici.
- Het mist de charme, het charisma én de camp-factor van het origineel.
- Jason Momoa kan het materiaal simpelweg niet redden ook hij heeft iets nodig om mee te werken.
Achteraf gezien was deze film misschien te vroeg in zijn carrière. Momoa kreeg de hoofdrol, maar nog niet de regisseurs en het script die hem konden ondersteunen. Het resultaat is een film die niet werkt zelfs niet als guilty pleasure.
Flopper 2: Braven (2018)
De actiefilm die je in de Kruidvat-aanbieding laat liggen
Braven is het soort film dat je op een zondagmiddag tegenkomt op een obscure streamingdienst en dan denkt: “Waarom heb ik hier nog nooit van gehoord?” Het antwoord is simpel: omdat het niet echt noemenswaardig is.
Jason Momoa speelt Joe Braven (ja, dat is echt zijn naam), een houthakker en familieman die de strijd aangaat met een groep drugscriminelen in een afgelegen blokhut. De film wil zich profileren als een soort back-to-basics actiefilm: man beschermt gezin, vuistgevechten in de sneeuw, morele eenvoud.
Maar Braven lijdt aan het ergste wat een actiefilm kan overkomen: hij is saai. De actie is voorspelbaar, de dialogen plat, de slechteriken generiek en het camerawerk inspiratieloos.
Waarom dit een flopper is:
- De film voegt niets toe aan het actiegenre het is formulewerk zonder flair.
- Zelfs Momoa’s fysieke kracht en charisma zijn niet genoeg om het boeiend te houden.
- Alles voelt budgettair beperkt én creatief uitgeblust.
Toegegeven: het is geen ramp van een film. Maar het is ook nergens goed. En dat is misschien wel nog erger. Braven is een film die verdwijnt in het niets zodra je hem hebt uitgezet. En dat is zonde, vooral voor een acteur als Momoa, die zoveel meer kan als hij de ruimte krijgt.
Tussen de knallers en floppers: wie is Jason Momoa eigenlijk?
Wat Jason Momoa zo interessant maakt, is dat hij op het eerste gezicht in een hokje lijkt te passen de ruige actieheld maar zich daar keer op keer net buiten wringt. Hij is ruig, maar ook grappig. Dreigend, maar tegelijkertijd toegankelijk. En hoewel hij vaak gecast wordt voor zijn uiterlijk, zit zijn grootste kracht misschien wel in zijn vermogen om oprechte kwetsbaarheid te tonen.
Denk aan zijn scènes met zijn moeder in Aquaman, of de broederlijke kameraadschap in Dune. Of zelfs de momenten waarop hij compleet over de top gaat in Game of Thrones en je tóch denkt: deze man heeft gevoel.
Dat maakt hem een acteur die je serieus moet blijven nemen, ook al heeft hij een paar stinkers op zijn naam. Want als de juiste regisseur hem in de juiste rol cast, dan zie je dat Momoa méér is dan spierbundels en lange haren.
Wat kunnen we nog verwachten?
Met projecten als Aquaman and the Lost Kingdom (2023) en een rol in de Fast & Furious-franchise, lijkt Momoa voorlopig niet van het grote scherm weg te denken. De vraag blijft wel: gaat hij ooit echt de overstap maken naar meer dramatische rollen? Of blijft hij hangen in het archetype van de stoere actieheld?
Wat wij bij Panda Bytes hopen, is dat Momoa blijft spelen met zijn imago. Dat hij regisseurs vindt die hem niet alleen gebruiken als fysiek spektakel, maar ook als emotioneel anker. Want hij heeft bewezen dat hij dat aankan als hij tenminste niet in een film als Braven terechtkomt.
Conclusie: De charme van een ruwe diamant
Jason Momoa is geen acteur van de subtiele gezichtsuitdrukking of de Shakespeareaanse monoloog. Maar hij is wél een acteur met hart, energie en een zekere magnetische aantrekkingskracht.
Zijn beste films laten zien wat er gebeurt als die kracht goed wordt ingezet. Zijn slechtste films herinneren ons eraan hoe snel talent verloren kan gaan in slechte scripts en inspiratieloze regie.
Maar of hij nu onder water koning is, in een woestijn zijn leven geeft, of ergens in een blokhut in Canada met een bijl zwaait Momoa blijft boeiend. En dat is misschien nog wel het mooiste compliment dat je een acteur kunt geven.
Wat vind jij?
Heb jij ook genoten van Aquaman, of ben je juist fan van zijn rol in Dune? En heb je Braven wél uitgekeken? Laat het ons weten in de reacties. Welke Jason Momoa-film verdient volgens jou een herwaardering? En welke laten we beter diep op de bodem van de oceaan liggen?
Bij Panda Bytes houden we van discussie. Dus trek je zwaard, of je duikbril, en praat met ons mee.
