Introductie:
Ewan McGregor is zo’n acteur die altijd nét iets mysterieus met zich meedraagt. Of hij nu Obi-Wan speelt, zingt over liefde op een Parijse molen of met een spuit in z’n arm uit een Schotse wc-pot klimt — de man weet te boeien. Hij heeft het charisma van een oude Hollywoodster en de durf van een punkrocker met Shakespeare-training. Maar zelfs Ewan – ja, zelfs onze Ewan – is niet onfeilbaar.
Bij Panda Bytes schuwen we geen nuance: we willen zowel de pieken als de dalen vieren (of, nou ja… analyseren met een lichte grijns). In dit artikel zetten we twee onmiskenbare knallers uit zijn carrière tegenover twee films waarbij zelfs zijn accent niet kon redden wat er al half verzoop.
Maak je klaar voor een filmische achtbaan door McGregor-land: met heroïne, high notes, glitter én flops met mislukte snorren.
Twee Knallers
Knaller 1: Trainspotting (1996) – Heroïne, horror en hemeltergende schoonheid
Regie: Danny Boyle
Cast: Ewan McGregor, Jonny Lee Miller, Robert Carlyle
Box Office: $72 miljoen wereldwijd
IMDb-score: 8,1
Waarom het werkt
Er zijn films die generaties definiëren. Trainspotting is er zo een. Niet alleen zette het de Britse cinema opnieuw op de kaart, het katapulteerde Ewan McGregor naar cultstatus. Zijn rol als Mark Renton – verslaafd, woedend, poëtisch – is zowel grimmig als razend aantrekkelijk.
Het was de perfecte combinatie van regie, soundtrack, script én rauwe energie. En Ewan? Die dook er vol in, inclusief het afscheren van zijn wenkbrauwen en 14 kilo afvallen.
Iconische scènes
- De wc-duik: “The worst toilet in Scotland” – en dan toch naar binnen duiken.
- De Choose Life-monoloog: Vlijmscherpe kritiek verpakt in snijdend ritme.
- De dode baby op het plafond: Pure horror, verpakt in de verslavingswaan.
Waarom het een knaller is
Omdat het Ewan McGregor op z’n rauwst laat zien – zonder opsmuk, zonder glamour, puur vuur. Hij wasRenton. Een rol waar je niet van loskomt, en dat is precies wat de film – en zijn prestatie – zo legendarisch maakt.
Knaller 2: Moulin Rouge! (2001) – Zingen over liefde met glitter op je wimpers
Regie: Baz Luhrmann
Cast: Ewan McGregor, Nicole Kidman, John Leguizamo
Box Office: $179 miljoen wereldwijd
IMDb-score: 7,6
Waarom het werkt
Waar Trainspotting grauw en nihilistisch was, is Moulin Rouge! een explosie van kleur, muziek en romantiek. En geloof ons: Ewan McGregor als zangerige dichter Christian is precies de man die je nodig hebt om geloofwaardig liefdesduetten te brengen met Nicole Kidman.
Zijn stem? Ontwapenend. Zijn blik? Gebroken én hoopvol tegelijk. Zijn timing? Perfect. In een film die zó over the top is dat het bijna kitsch wordt, houdt Ewan McGregor het hart kloppend.
Muzikale hoogtepunten
- “Your Song” onder de sterrenhemel: Waar zelfs cynici smelten.
- “Come What May”: Zo intens gezongen dat je zelf een doos tissues nodig hebt.
- Zijn rauwe, gebroken uithalen aan het eind: Emmy waardig, maar het was een film.
Waarom het een knaller is
Ewan is niet alleen een acteur, maar ook een zanger met ziel. Hij trekt je mee in het verhaal, ook als de camera duizelt, de decors overstromen van glitter en Elton John ineens een operaduet wordt. Zijn rol in Moulin Rouge! is campy én klassiek tegelijk — en dat is een kunst op zich.
Twee Floppers
Flopper 1: Mortdecai (2015) – Snorren, slapstick en stijlloosheid
Regie: David Koepp
Cast: Johnny Depp, Ewan McGregor, Gwyneth Paltrow
Box Office: $47 miljoen wereldwijd (op een budget van $60 miljoen)
IMDb-score: 5,5
Wat er misgaat
Mortdecai is het soort film waarbij je je afvraagt hoe zóveel getalenteerde mensen samen zo weinig konden laten werken. Johnny Depp speelt de snobistische kunsthandelaar Mortdecai alsof hij Jack Sparrow op vakantie is in Buckingham Palace, terwijl Ewan McGregor als MI5-agent Martland vooral lijkt rond te lopen met plaatsvervangende schaamte.
De plot is rommelig, de humor gedateerd en de stijl een mengelmoes van Pink Panther-wannabe en slechte sketchshow.
McGregor’s moment?
Een achtervolgingsscène hier, een droog Britse opmerking daar – maar niets blijft hangen. Zijn personage is vlak, zonder motivatie of ontwikkeling. En dat terwijl Ewan normaal zo veel nuance in zelfs de kleinste rollen stopt.
Waarom het niet werkt
- De hele film leunt op flauwe gezichtsuitdrukkingen
- Depp is onuitstaanbaar, McGregor verveeld
- De stijl is rommelig en zonder duidelijke identiteit
Het is alsof de cast zich tijdens de opnames afvroeg: “Doen we dit nou echt?” Spoiler: ja, helaas wel.
Flopper 2: The Island (2005) – Michael Bay + McGregor = geen match
Regie: Michael Bay
Cast: Ewan McGregor, Scarlett Johansson, Djimon Hounsou
Box Office: $162 miljoen wereldwijd (op $126 miljoen budget)
IMDb-score: 6,8
Wat er misgaat
The Island had een fascinerend uitgangspunt: een dystopische wereld waarin klonen worden gefokt als reserve-onderdelen voor de elite. McGregor speelt Lincoln Six Echo, een kloon die ontdekt dat zijn hele bestaan gebaseerd is op een leugen.
Klinkt intrigerend, toch? Helaas, zodra Michael Bay zich ermee bemoeit, verandert het in een hyperactieve actiefilm vol ontploffingen, achtervolgingen en weinig reflectie.
McGregor krijgt zelfs een dubbele rol – als kloon én als zijn rijke ‘origineel’ – maar de film geeft hem nauwelijks de ruimte om echt te acteren.
Waarom het niet werkt
- Te veel actie, te weinig inhoud
- Scarlett Johansson wordt gereduceerd tot bijrijder met perfecte jukbeenderen
- McGregor blijft hangen in platheden, ondanks het dubbele potentieel
En dan die overdadige product placement: van Puma tot Aquafina, alles krijgt screentime behalve de karakters.
En toch…
Ewan probeert het. Je ziet dat hij erin gelooft. Maar deze film bewijst dat zelfs de beste ingrediënten niet smaken als de kok vooral van vuurwerk houdt.
De balans van McGregor: eeuwig nieuwsgierig, soms nét verkeerd gegokt
Wat Trainspotting en Moulin Rouge! bewijzen, is dat Ewan McGregor op zijn best is als hij risico’s neemt. Als hij een rol met volledige overgave speelt, ongeacht genre of verwachtingen.
Zijn flops – zoals Mortdecai en The Island – voelen meer als ongelukkige danspartners dan als mislukkingen van hemzelf. Hij danst nog steeds op de maat, maar de muziek klopt niet.
En dat maakt hem juist zo boeiend. McGregor kiest zelden de veilige weg. Hij duikt net zo makkelijk een musical in als een space-opera, speelt net zo graag een junkie als een kloon.
