Introductie:
Michael Fassbender is zo’n acteur die je niet snel vergeet. Met zijn intense blik, onvoorspelbare keuzes en compromisloze acteerwerk heeft hij zich een unieke plek veroverd in de hedendaagse cinema. Maar laten we eerlijk zijn: zijn carrière is een achtbaanrit van monumentale meesterwerken tot pijnlijke afzwaaiers.
Bij Panda Bytes houden we van acteurs die risico’s nemen. En Fassbender? Die springt zonder parachute. Daarom zetten we vandaag twee knallers én twee floppers uit zijn oeuvre op een rij. Films die laten zien wat hij kan als hij op dreef is — en wat er gebeurt als de omstandigheden hem in de steek laten.
Twee Knallers
Knaller 1: Shame (2011)
Regie: Steve McQueen
In Shame speelt Michael Fassbender Brandon, een New Yorker gevangen in een leven van seksuele verslaving en emotionele afstand. Het is een rauwe, gedurfde film over leegte, hunkering en onvermogen tot verbinding.
Waarom dit een meesterwerk is:
- Fassbender geeft zich volledig bloot — letterlijk én figuurlijk. Zijn spel is intens, genuanceerd en zonder ego.
- De samenwerking met regisseur Steve McQueen resulteert in een film die visueel verstild is en toch emotioneel overweldigt.
- De lange, trage takes geven de kijker geen ontsnapping. Je móét voelen wat Brandon voelt.
Dit is Fassbender op zijn best: complex, kwetsbaar en confronterend. Shame is geen makkelijke film, maar wel een die blijft hangen — dagenlang.
Knaller 2: 12 Years a Slave (2013)
Regie: Steve McQueen
Nog een samenwerking met McQueen, maar dit keer als sadistische slaveneigenaar Edwin Epps in de Oscarwinnende verfilming van het levensverhaal van Solomon Northup.
Waarom deze rol iconisch is:
- Michael Fassbender durft gruwelijk te zijn zonder overdrijving. Zijn Epps is niet een tekenfilm-schurk, maar een menselijk monster — wat het des te verontrustender maakt.
- Hij balanceert op een dunne lijn: hij laat Epps’ innerlijke strijd doorschemeren zonder hem ooit te verontschuldigen.
- De intensiteit tussen Fassbender en Lupita Nyong’o (die haar Oscar meer dan verdiende) is ongeëvenaard.
12 Years a Slave is een historische film die pijn doet, en Fassbender draagt daar met zijn briljante vertolking in hoge mate aan bij.
Twee Floppers
Flopper 1: Assassin’s Creed (2016)
Regie: Justin Kurzel
Een film gebaseerd op een populaire gamefranchise? Met Michael Fassbender in de hoofdrol én als producent? Het klonk als een winnende zet. Spoiler alert: dat was het niet.
Waarom het misging:
- De plot is onsamenhangend, traag en onbegrijpelijk voor niet-gamers.
- De film neemt zichzelf zó serieus dat zelfs de actiescènes saai worden.
- Fassbender lijkt verstrikt tussen zijn liefde voor het bronmateriaal en het gebrek aan inhoud in het script.
Ondanks de indrukwekkende visuals en een regisseur met flair, voelt Assassin’s Creed als een gemiste kans. Fassbender oogt verveeld — en wij als kijker helaas ook.
Flopper 2: The Snowman (2017)
Regie: Tomas Alfredson
Gebaseerd op de Jo Nesbø-thriller over detective Harry Hole. Klinkt als een spannende Scandinavische misdaadfilm, maar eindigde als een ijskoude teleurstelling.
Wat hier vreselijk fout liep:
- De film is warrig gemonteerd en mist cruciale scènes (de regisseur gaf toe dat 15% van het script nooit gefilmd werd).
- Michael Fassbender probeert er nog wat van te maken, maar zelfs hij kan niets redden uit de sneeuw.
- De sfeer is kil, maar dan op de verkeerde manier: het is afstandelijk, traag en zonder spanningsboog.
Wat een intense Scandi-thriller had moeten worden, veranderde in een koude, logge bedoening met een plot zo lek als een Zwitserse kaas.
Conclusie: Michael Fassbender blijft een fascinerend fenomeen
Michael Fassbender is geen acteur van de veilige keuzes. Hij zoekt de extremen op zowel in karakter als in project. Soms levert dat parels op zoals Shame en 12 Years a Slave, films waarin hij laat zien waarom hij tot de beste acteurs van zijn generatie behoort. Maar soms eindigt hij ook in producties waar zelfs zijn talent geen reddingsboei is, zoals in Assassin’s Creed of The Snowman.
En toch, dat is precies wat hem zo boeiend maakt: hij blijft verrassen. Hij daagt zichzelf uit. En hij probeert. In een tijd van gestroomlijnde, risicomijdende carrières is dat iets wat we bij Panda Bytesalleen maar kunnen bewonderen.
Welke Fassbender-rol raakte jou het meest? En welke flopper durf jij stiekem tóch te verdedigen? Laat het ons weten in de reacties wij zijn benieuwd naar jouw kijk op deze intrigerende acteur.
