Introductie:
Jared Leto. Rockster, method actor, cultheld, Oscarwinnaar, en ook gewoon: de man die ooit veertig dagen in de woestijn ging mediteren en bij terugkomst ontdekte dat er een pandemie was uitgebroken. Hij is allesbehalve doorsnee. Maar hoe veelzijdig hij ook is, niet elke rol die Leto aanneemt is goud waard. Bij Panda Bytes doken we in zijn filmografie om de balans op te maken: twee knallers die zijn carrière definieerden én twee floppers waarbij we toch licht ongemakkelijk in onze stoel zaten.
Twee Knallers
Knaller 1: Dallas Buyers Club (2013) – Oscarwaardig én kwetsbaar
Als je één film moet noemen waarin Jared Leto tot op het bot transformeert, dan is het Dallas Buyers Club. In deze biografische dramafilm speelt hij Rayon, een transgender vrouw met aids, die samen met Ron Woodroof (gespeeld door Matthew McConaughey) vecht tegen de bureaucratie van het Amerikaanse gezondheidssysteem in de jaren ’80.
Leto verloor niet alleen kilo’s voor de rol, maar verdween ook volledig in zijn personage. Zijn optreden is breekbaar, menselijk, intens. Zonder overdrijven: hij ís Rayon. De chemie tussen hem en McConaughey tilt de film naar een hoger plan, en het feit dat beide acteurs een Oscar mee naar huis namen, is niet meer dan terecht.
Waarom deze film een knaller is:
- Leto speelt een rol die gevoelig, complex én politiek geladen is — en doet dat met respect en nuance.
- De film brengt een belangrijk stuk geschiedenis tot leven zonder in clichés te vervallen.
- Hij geeft LGBTQ+-personages een menselijk gezicht in een periode waarin dat zeldzaam was in mainstream cinema.
Bij Panda Bytes zeggen we het gewoon zoals het is: Jared Leto’s Rayon was een gamechanger. Voor hemzelf én voor Hollywood.
Knaller 2: Requiem for a Dream (2000) – Een nachtmerrie die blijft hangen
Vraag filmliefhebbers naar hun meest traumatische bioscoopervaring, en de kans is groot dat Requiem for a Dream opduikt. Darren Aronofsky’s cultklassieker is een hallucinante reis door verslaving, illusie en de destructieve kracht van dromen. Jared Leto speelt Harry Goldfarb, een jonge man die samen met zijn vriendin (Jennifer Connelly) en beste vriend (Marlon Wayans) langzaam afglijdt in een wereld waar de realiteit steeds verder vervaagt.
Leto’s vertolking is rauw en pijnlijk. Hij speelt geen junkie — hij speelt een mens die steeds verder uit elkaar valt. Zijn lichaamstaal, zijn ogen, de manier waarop hij langzaam alles verliest: het is verpletterend.
Waarom deze film een knaller is:
- Jared Leto laat zien dat hij niet bang is om lelijk, kapot of onaangenaam te zijn.
- De film is stilistisch grensverleggend — met montage, muziek en beeldtaal die nog steeds invloed hebben.
- Zijn rol hier vestigde zijn naam als een serieuze, artistieke acteur — ver voorbij het tieneridoolimago van My So-Called Life.
Deze film is geen ‘gezellige avond met popcorn’ — het is eerder een koude douche voor je ziel. Maar soms is dat precies wat cinema moet zijn.
Twee Floppers
Flopper 1: Morbius (2022) – De vampier waar niemand om vroeg
Toen Marvel aankondigde dat Jared Leto de hoofdrol zou spelen in een film over Dr. Michael Morbius, een wetenschapper die verandert in een vampier na een mislukt experiment, was de reactie… lauw. Toen de film eenmaal uitkwam, veranderde lauw in lacherig.
Morbius is een schoolvoorbeeld van hoe een film vol ambities en CGI compleet de plank kan misslaan. De toon is overal: soms horror, soms superhero-action, soms melodrama. Jared Leto probeert het allemaal serieus te nemen, maar niemand anders lijkt dat te doen — inclusief het publiek.
Waarom deze film een flopper is:
- Het script mist consistentie en richting.
- De bijrollen (inclusief Matt Smith als over-the-top schurk) zijn karikaturaal.
- De beruchte meme “It’s Morbin’ Time” werd ironisch populairder dan de film zelf.
Bij Panda Bytes hebben we hem een eerlijke kans gegeven — echt waar. Maar het bleef anderhalf uur kijken naar een vampier die niet kon kiezen of hij Blade, Batman of Twilight wilde zijn.
Flopper 2: Suicide Squad (2016) – Een Joker zonder ziel
Misschien wel Jared Leto’s meest controversiële rol. Niet omdat de prestatie zó slecht was, maar omdat de verwachtingen torenhoog lagen. Een nieuwe Joker, na Heath Ledger’s legendarische vertolking? Dat is vragen om problemen.
Leto’s versie van de Joker in Suicide Squad werd gehuld in een marketingcampagne vol hype: method acting, rare cadeaus op de set (denk: varkenskoppen en gebruikte condooms), en de belofte van een ‘radicaal andere Joker’. Maar wat we kregen? Een soort goth-gangster met grillz, weinig schermtijd en nul emotionele impact.
Waarom deze film een flopper is:
- De Joker voelde eerder als een marketinggimmick dan als een wezenlijk onderdeel van het verhaal.
- Leto’s intensiteit werkte eerder tegen hem dan vóór hem — het voelde geforceerd en onoprecht.
- Zelfs binnen een film die al worstelde met toon en tempo, viel zijn personage uit de toon.
Het grootste probleem? Niet dat hij anders is dan Ledger of Phoenix — maar dat hij nergens écht overtuigt. De Joker hoort mysterieus, chaotisch en magnetisch te zijn. Leto’s Joker was vooral… luid.
Conclusie: een carrière vol pieken en dalen – en dat maakt het interessant
Laten we eerlijk zijn: Jared Leto is een acteur die je haat of adoreert. Hij is geen allemansvriend, maar dat hoeft ook niet. Wat hem boeiend maakt, is juist dat hij risico’s durft te nemen. Soms pakt dat briljant uit (Dallas Buyers Club), soms dramatisch (Morbius).
En dat is ook precies waarom we bij Panda Bytes van hem blijven genieten. Want of hij nu een verslaafde, een vampier of een glitter-Joker speelt — Jared Leto is nooit saai.
Wat vind jij?
Welke Jared Leto-rol vind jij zijn beste? En welke film had volgens jou nooit gemaakt moeten worden? Heb je sympathie voor zijn extreme toewijding, of vind je het allemaal iets te veel ego en te weinig inhoud?
Laat het ons weten in de reacties. En blijf vooral terugkomen naar Panda Bytes, waar we de hoogte- én dieptepunten van Hollywood met humor, eerlijkheid en een scherp oog blijven volgen.
