Introductie:
Jonah Hill is een van die acteurs die zich niet in één hokje laat stoppen. Begonnen als komisch talent in Superbad, groeide hij uit tot een veelzijdige speler die moeiteloos schakelt tussen komedie, drama en alles daar tussenin. Maar zelfs de meest geliefde acteurs kennen hoogte en dieptepunten.
In deze Panda Bytes special zetten we twee van zijn grootste filmtriomfen naast twee projecten die beter in de archiefkast waren gebleven. We duiken in de achtergrond, het acteerwerk, de ontvangst door critici én waarom deze titels zo uiteenlopen in kwaliteit.
Twee Knallers
Knaller 1: Moneyball (2011) Statistiek wordt cinema
Toen Moneyball uitkwam, vroegen veel mensen zich af: hoe maak je een spannende film over honkbal statistieken? Het antwoord bleek simpel: cast Jonah Hill naast Brad Pitt en laat ze samen het spel opnieuw uitvinden.
Hill speelt Peter Brand, een zacht sprekende Yale-econoom die door Pitt’s Billy Beane wordt binnengehaald om een revolutionaire aanpak te introduceren: het opbouwen van een team op basis van data, niet op gevoel of reputatie.
Waarom dit een knaller is
- Hill laat hier een verrassend ingetogen kant zien. Geen wilde gebaren of schreeuwerige grappen, maar subtiel spel dat perfect in balans is met Pitt’s charisma.
- Zijn rol leverde hem zijn eerste Oscar-nominatie op voor Beste Mannelijke Bijrol.
- De chemie tussen Hill en Pitt tilt het script naar een hoger niveau.
Achtergrond en impact
Het verhaal is gebaseerd op echte gebeurtenissen bij de Oakland Athletics in 2002. Hill moest zich inleven in de wereld van honkbal statistieken, een onderwerp waar hij vóór de film nauwelijks iets van wist. Zijn geloofwaardigheid in de rol bewees dat hij méér was dan een komiek.
Fun fact
De echte Peter Brand bestaat niet. Hij is een fictieve versie van Paul DePodesta, die zijn naam niet wilde laten gebruiken. Hill kreeg dus creatieve vrijheid om zijn eigen invulling te geven.
Knaller 2: The Wolf of Wall Street (2013) Pure chaos en gouden tanden
Twee jaar na Moneyball werkte Hill opnieuw met een topregisseur, ditmaal Martin Scorsese. In The Wolf of Wall Street speelt hij Donnie Azoff, de beste vriend en zakenpartner van Jordan Belfort (Leonardo DiCaprio).
Donnie is luid, decadent en totaal ongeremd. Jonah Hill draagt in de film een setje nep gouden tanden en heeft een kapsel dat alleen in de jaren tachtig door de beugel kon.
Waarom dit een knaller is
- Hill gaat hier volledig “all-in” en is onherkenbaar in zijn rol.
- Hij wist Scorsese te overtuigen hem te casten door tijdens de auditie letterlijk het script te verscheuren en het op zijn manier te spelen.
- Zijn rol leverde hem zijn tweede Oscar-nominatie op.
Impact op Hills carrière
Deze rol bewees dat hij niet alleen ingetogen drama aankon, maar ook totaal over-the-top personages met overtuiging kon neerzetten. The Wolf of Wall Street werd een cultureel fenomeen en blijft een van zijn meest geciteerde films.
Fun fact
Hill kreeg slechts 60.000 dollar betaald voor deze rol, het minimum volgens de Screen Actors Guild, omdat hij zó graag met Scorsese wilde werken.
Twee Floppers
Flopper 1: The Sitter (2011) Babysitten tot vervelens toe
Tussen Moneyball en The Wolf of Wall Street in speelde Jonah Hill in The Sitter, een komedie over een luie student die wordt gedwongen om op drie kinderen te passen. Het klinkt als een leuk concept, maar de uitvoering was alles behalve.
Waarom dit een flopper is
- De humor leunt zwaar op grove grappen die vaak plat en geforceerd aanvoelen.
- Het verhaal volgt een voorspelbaar “nacht vol chaos”-stramien zonder frisse invalshoek.
- Hill’s personage is weinig sympathiek, wat het lastig maakt om mee te leven.
Productieproblemen
De film werd snel opgenomen, deels om te profiteren van Hill’s groeiende bekendheid. Er was weinig tijd voor scriptverbeteringen, wat duidelijk merkbaar is in de eindmontage.
Kritische ontvangst
Met een score van 21% op Rotten Tomatoes werd The Sitter door critici afgeserveerd. Zelfs fans van Hill noemden het “zijn minst memorabele rol tot nu toe”.
Fun fact
Hill zelf heeft in interviews gezegd dat hij de film vooral deed voor de lol en dat hij al wist dat het geen prijzen zou winnen.
Flopper 2: True Story (2015) Wanneer serieus té serieus wordt
Na zijn succes in drama’s als Moneyball waagde Jonah Hill zich aan een waargebeurd misdaaddrama. In True Story speelt hij Michael Finkel, een journalist die in contact komt met een vermeende moordenaar (James Franco) die zijn identiteit heeft gebruikt.
Het uitgangspunt is intrigerend, maar de film blijft hangen in traag tempo en zware dialogen.
Waarom dit een flopper is
- Hill en Franco hebben minder chemie dan verwacht.
- De toon is zo somber dat het verhaal verstikt wordt.
- De film slaagt er niet in spanning op te bouwen, ondanks het potentieel.
Kritiek en ontvangst
Critici vonden dat de film niet wist te kiezen tussen psychologisch drama en thriller. Hill’s prestatie werd “oké” genoemd, maar niet memorabel.
Fun fact
Het boek waarop de film is gebaseerd werd wél goed ontvangen, waardoor de teleurstelling over de film extra groot was.
De balans: wat we leren van deze vier titels
Jonah Hill is op zijn best als hij rollen kiest waarin hij kan verrassen. In Moneyball en The Wolf of Wall Street laat hij twee uitersten van zijn talent zien: ingetogen en explosief. In The Sitter en True Story lijkt hij gevangen in scripts die hem weinig ruimte bieden om te schitteren.
Zijn carrière bewijst dat zelfs floppers waardevol kunnen zijn. Ze tonen waar een acteur níet tot zijn recht komt, en maken de successen des te indrukwekkender.
Bonus: drie eervolle vermeldingen
Omdat we bij Panda Bytes niet kunnen stoppen als we eenmaal bezig zijn, hier nog drie titels die het vermelden waard zijn:
- 21 Jump Street (2012) – Hilarisch en slim, een komedie die de buddy-copformule nieuw leven inblies.
- Mid90s (2018) – Hills regiedebuut, een kleine maar intieme film over opgroeien in de skateboardscene van Los Angeles.
- War Dogs (2016) – Gebaseerd op een waargebeurd verhaal over jonge wapenhandelaren, waarin Hill weer een onvergetelijke rol neerzet.
Conclusie
Jonah Hill is een acteur die het aandurft risico’s te nemen, en dat maakt hem spannend om te volgen. Zijn knallers tonen een acteur met enorme diepgang en gevoel voor timing. Zijn floppers laten zien dat zelfs talent niet altijd een middelmatig script kan redden.
Bij Panda Bytes houden we ervan om zowel de pieken als de dalen te belichten, want juist die mix maakt een filmcarrière interessant. En zeg nou zelf: zonder een paar missers zouden we de topprestaties misschien minder waarderen.
