Een groene reus met een verrassend grillige filmografie – door Panda Bytes
Mark Ruffalo. Je kent ‘m als de sympathieke man die zonder shirt de Hulk wordt, maar ook als die andere man in dat ene indiedrama waar je wel bij moest huilen (zelfs al gaf je dat nooit toe). Hij is de go-to guy voor oprechte rollen met een gebroken randje. Een acteur die je gelooft, zelfs als hij z’n broek scheurt en groen uitslaat.
Maar zelfs een Oscar-genomineerde fanfavoriet heeft z’n missers. Daarom duiken wij bij Panda Bytesmet liefde in de filmografie van Mark Ruffalo – en lichten we twee knallers en twee floppers uit. Klaar voor een rit vol emoties, misplaatste romantiek en magie die zijn glans verloor?
Twee Knallers
Knal 1: Spotlight (2015)
“They knew. And they let it happen.”
Als je een film kunt maken over onderzoeksjournalistiek en het lukt je om er een zenuwslopende thriller van te maken, dan weet je dat er iets bijzonders gebeurt. In Spotlight speelt Mark Ruffalo journalist Michael Rezendes, lid van het Boston Globe-team dat het systematische seksueel misbruik binnen de Katholieke Kerk onthulde.
Zijn performance is rauw, gedreven, en vooral: écht. Ruffalo speelt geen held, maar een man die zijn werk doet – en daarin heldhaftig blijkt. Zijn toespraak in het redactielokaal behoort tot de beste “ik ben woedend maar ik blijf professioneel”-monologen van het decennium.
Een film die traag begint, maar je uiteindelijk bij de strot grijpt. Ruffalo? Topvorm. Oscar-nominatie? Dik verdiend.
Panda-oordeel: Deze film bevestigt: Ruffalo = garantie voor integriteit met emotionele diepgang.
Knal 2: The Kids Are All Right (2010)
Biologische vader met emotionele bijvangst
Hier speelt Mark Ruffalo Paul, een charmante maar impulsieve restauranteigenaar die – na jaren anoniem zaaddonor te zijn geweest – kennismaakt met de kinderen die hij nooit kende, én hun twee moeders. Het is een delicate balans tussen komedie en drama, tussen ongemak en ontroering.
Wat Ruffalo hier laat zien, is hoe je een personage speelt dat fout op fout stapelt, maar toch nooit onsympathiek wordt. Paul is alles wat je in theorie zou afkeuren – en toch begrijp je hem. Da’s Ruffalo-magie.
De film raakt aan thema’s als moderne gezinnen, identiteit en ouderschap zonder zwaar of preachy te worden. En ja, Ruffalo zorgt voor de rommel, maar ook voor de emotionele kern.
Panda-oordeel: Een prestatie die bewijst dat Mark ook buiten het Marvel-universum superkrachten bezit – met name empathie.
Twee Floppers
Flop 1: Rumor Has It (2005)
Raar script, ongemakkelijke chemie, Mark Ruffalo op automatische piloot
Je neemt Jennifer Aniston, Kevin Costner en Mark Ruffalo, gooit er een sausje The Graduate-meta overheen en denkt: dit wordt een hit. Helaas voelde Rumor Has It meer als een onbedoeld ongemakkelijke reünie dan als een romantische komedie.
Ruffalo speelt hier de brave verloofde van Aniston’s personage, en je voelt aan alles dat hij zich afvraagt waarom hij überhaupt op de set staat. Geen chemie, geen overtuiging, geen enkele reden om zijn kant te kiezen in dit bizarre plot over generaties overschrijdende affaires.
Hij doet zijn best – want dat doet Ruffalo altijd – maar dit is geen film die je in zijn showreel terugvindt.
Panda-oordeel: Alsof iemand per ongeluk de bloopers als eindversie heeft uitgezonden.
Flop 2: Now You See Me 2 (2016)
Meer rook, minder spiegels
De eerste Now You See Me was een verrassing: frisse trucs, leuk ensemble, verrassend plot. De sequel? Een truc die niemand meer wilde zien.
Mark Ruffalo is opnieuw FBI-agent Dylan Rhodes, die in het eerste deel al een plotwending van jewelste kreeg (we spoileren ‘m niet, maar: huh?). In deel twee probeert hij dat momentum vast te houden, maar verdrinkt in overgecompliceerde complotten, onbegrijpelijke illusies en dialogen die klinken als toverspreuken die vergeten zijn hoe taal werkt.
Zelfs met Daniel Radcliffe als ‘bad guy’ (we zagen de ironie) kon deze film het wonder van het origineel niet herhalen. Ruffalo? Die lijkt vooral bezig te zijn met hoofdschudden en door scènes heen slepen.
Panda-oordeel: Zelfs Ruffalo’s geloofwaardigheid kon dit magische rommeltje niet redden.
Conclusie: Ruffalo, onze favoriete wandelende contradictie
Mark Ruffalo is niet perfect – en dat maakt hem juist zo heerlijk menselijk. Hij is geen acteur die zich veilig houdt binnen één genre. Hij waagt zich aan grote studiofilms én kwetsbare indiedrama’s. Soms schiet hij raak, soms mis. Maar zelfs als de film wankelt, voel je zijn oprechte inzet.
Of hij nu de wereld redt als Hulk, journalistiek bedreven is in Spotlight, of per ongeluk in een matige romcom belandt – Ruffalo blijft Ruffalo. Een man die je het liefst een knuffel zou geven, zelfs als hij net een auto heeft opgegeten als groene razernijmachine.
En jij?
Wat is volgens jou de beste – of slechtste – film van Mark Ruffalo? Hebben we een vergeten parel of onbesproken ramp gemist? Deel het met ons in de reacties of via onze socials met de hashtag #RuffaloRadar.
Want bij Panda Bytes houden we van verhalen – ook als ze een beetje rammelen.
Tot de volgende filmduik!
