Waarom Deze Gouden Krullenbol Soms Schittert (en Soms Verdwijnt in de Mist)
Timothée Chalamet. Alleen al bij het horen van zijn naam smelt menig arthouse-liefhebber, tienerfan én modecriticus tegelijkertijd. Hij is hét gezicht van een nieuwe generatie acteurs: gevoelig, artistiek, stijlvol, en een tikkeltje mysterieus.
Maar laten we eerlijk zijn. Niet elke Chalamet-film is een meesterwerk. Soms heb je een parel in handen, zoals Call Me by Your Name. En soms… kijk je The King en vraag je je af of je net per ongeluk een hele aflevering van Game of Thrones op 0,75x snelheid hebt gekeken.
Tijd voor helderheid! Bij Panda Bytes zetten we zijn twee grootste knallers en twee teleurstellende floppers op een rij. Want ook voor talent als Chalamet geldt: niet elk script is goud, niet elke regisseur is Guadagnino, en zelfs prachtige jukbeenderen redden niet altijd de montagekamer.
Twee Knallers
KNALLER 1: Call Me by Your Name (2017) – regie: Luca Guadagnino
De rol die alles veranderde
Ah, Call Me by Your Name. De film waarin Timothée Chalamet niet alleen doorbrak, maar zichzelf direct in de canon van legendarische filmdebuten plaatste. Als Elio Perlman, een introverte tiener die in het zonovergoten Italië van de jaren ’80 verliefd wordt op de charismatische Oliver (Armie Hammer), is hij hartverscheurend, ontwapenend en volledig geloofwaardig.
Van het bespelen van klassieke muziek tot stiekeme blikken over een ontbijt met abrikozen, Chalamet speelt Elio met een intensiteit die je bij blijft. Het is de film die hem een Oscarnominatie opleverde, en terecht. Hij speelt niet verliefd — hij ís het. Vol verwarring, verlangen, angst en schoonheid.
Waarom deze film werkt:
- Regisseur Luca Guadagnino laat de beelden spreken, zonder ze te overschreeuwen.
- Chalamet draagt de film zonder grootspraak — puur door aanwezigheid.
- De beroemde “perzik scène” werd cultureel erfgoed. En ja, het werkte.
Impact:
- Oscarnominatie voor Beste Acteur (als jongste sinds 1939).
- Chalamet werd ineens de nieuwe leading man — zachtaardig maar krachtig.
- TikTok-fans, filmcritici én modehuizen stonden in de rij. Chanel wie?
KNALLER 2: Dune (2021) – regie: Denis Villeneuve
De intergalactische kroonprins van de arthouse blockbuster
Je moet het maar durven: het iconische, beruchte, door velen “onverfilmbare” Dune opnieuw tot leven wekken. En dan ook nog kiezen voor Timothée Chalamet als de messiaanse held Paul Atreides. De gok betaalde zich uit: Chalamet is ingetogen, krachtig en precies mysterieus genoeg om het publiek mee te trekken in het politieke, spirituele en visuele labyrint van de woestijnplaneet Arrakis.
Wat Dune zo’n succes maakt is de balans tussen spektakel en introspectie. Paul is geen simpele held. Hij twijfelt, droomt, lijdt. En Chalamet weet dat allemaal te spelen met — opnieuw — subtiel spel. Zijn blik zegt vaak meer dan zijn zinnen.
Waarom deze film werkt:
- Visueel overdonderend, maar Chalamet blijft altijd centraal.
- Paul’s coming-of-age past perfect bij Chalamet’s film-DNA.
- Villeneuve bouwt aan een universum, Chalamet aan een legende.
Impact:
- Chalamet bewees dat hij ook een blockbuster kon dragen.
- Dune: Part Two bevestigde zijn status als sci-fi royalty.
- Fans van Star Wars die meer diepgang willen? Hier is je jongen.
Twee Floppers
FLOPPER 1: The King (2019) – regie: David Michôd
De saaiste Shakespeare sinds basisschool toneel
Oké, laten we dit voorzichtig zeggen: niemand is perfect, zelfs Timothée Chalamet niet. En The King bewijst dat. Deze Netflix-productie gebaseerd op Shakespeare’s Henriad (voor wie dat niet meteen zegt: het verhaal van Hal, de kroonprins die koning Hendrik V wordt) probeert een politieke, historische thriller te zijn — maar eindigt vooral als een twee uur durende donkere waas.
Chalamet als koning Hal? Een gok. En eerlijk: het lukt hem niet. Zijn aanwezigheid voelt klein, zijn stem dun, en zijn koningschap nooit geloofwaardig. Het contrast met Robert Pattinson, die als Franse tegenstander de hele film steelt met een belachelijk Frans accent, maakt het alleen maar pijnlijker.
Waarom het niet werkt:
- Chalamet oogt ongemakkelijk in harnas en kroon.
- Het tempo is slaapverwekkend, zelfs voor Shakespeare.
- Geen chemie, geen charme, geen overtuigingskracht.
Impact:
- Weer eens het bewijs dat streamers budget niet altijd omzetten in magie.
- Chalamet’s zwakte: als hij geen kwetsbaarheid kan tonen, wordt het snel vlak.
- Gek genoeg kreeg hij hierna wél nóg meer rollen. Hollywood blijft vreemd.
FLOPPER 2: A Rainy Day in New York (2019) – regie: Woody Allen
Mooie regen, ongemakkelijk script
Oei. Deze film voelde al ongemakkelijk vóór hij verscheen. Geregisseerd door Woody Allen, die in het kielzog van MeToo steeds meer in de marge verdween, en met een script dat zelfs in z’n hoogtijdagen als “ouderwets neurotisch” was bestempeld.
Timothée Chalamet speelt Gatsby Welles (de naam zegt al genoeg), een rijke student met een passie voor oude films, paraplu’s en pseudo intellectuele monologen. Hij dolt wat met Elle Fanning, wordt jaloers op Diego Luna en duikt dan in de armen van Selena Gomez. En toch is er niets… écht.
Chalamet voelde zelf al nattigheid: hij doneerde zijn salaris aan goede doelen. De film kwam nauwelijks uit in Amerika en voelt als een tijdscapsule uit een tijdperk dat we eigenlijk al achter ons wilden laten.
Waarom het niet werkt:
- Dialogen uit een wereld die niet meer bestaat (en waar je niet naar terug wilt).
- Geen chemie tussen de castleden.
- Chalamet lijkt zelf ook niet te geloven wat hij zegt.
Impact:
- Negatieve publiciteit. Gezichtsverlies, ondanks goede bedoelingen.
- Een les in wat je wel (of niet) tekent, ongeacht de regisseur.
- Chalamet’s charme is niet genoeg om een dode dialoog tot leven te wekken.
Wat Zegt Dit Over Timothée?
Chalamet is een fascinerende acteur. Hij kiest risico’s, speelt vaak jongere personages met oude zielen, en durft kwetsbaar te zijn op camera. En dat is precies waarom zijn beste werk zo resoneert. Maar zodra hij zich waagt aan rollen waarin zijn charme als enige troef moet werken — of waarin het script te hol is — dan zien we zijn beperkingen.
Terugkerende thema’s:
- Hij schittert in intieme karakterschetsen en complexe innerlijke conflicten.
- Grootsheid lukt hem alleen als hij mag twijfelen — geen pure held, maar een zoekende figuur.
- Humor ligt hem minder, tenzij het onbedoeld ongemakkelijk is.
En de Toekomst?
Met Dune: Part Two nog vers in de bioscooplucht, en rollen in o.a. Wonka (waar de meningen verdeeld over zijn) blijft Chalamet zich bewegen tussen indie en blockbuster, tussen theaterachtig en publieksvriendelijk. De vraag is: kiest hij met zijn hart, of met zijn agent?
We hopen vooral op meer Guadagnino-achtige samenwerkingen. Meer films waarin de camera op hem durft te blijven hangen. Waar hij niet hoeft te vechten of marcheren, maar voelen. Want dat is waar Timothée Chalamet écht excelleert: in de kleine blikken, de twijfel, de traag uitgesproken zinnen vol onuitgesproken emotie.
