Introductie:
David Tennant is zo’n acteur die bijna iedereen ergens van kent. Voor de een is hij dé Tenth Doctor, voor de ander de sinistere Kilgrave in Jessica Jones, en voor weer een ander misschien gewoon die sympathieke Schot die in talkshows altijd iets gehaaid en geestigs te melden heeft. Zijn carrière is veelzijdig: van Shakespeare op toneel tot stripboekschurken op Netflix, van cultheld tot romantische komedies. Maar zoals bij elke grote naam zijn niet alle projecten even geslaagd.
Bij Panda Bytes duiken we vandaag in twee absolute knallers en twee pijnlijke floppers uit Tennants carrière. Want soms schittert hij als een supernova, en soms vraag je je af: “Wie dacht dat dit een goed idee was?”
Twee Knallers
Knaller 1: Doctor Who (2005–2010) De Doctor die een generatie definieerde
Een nieuw tijdperk voor de TARDIS
Toen Doctor Who in 2005 nieuw leven werd ingeblazen, lag er veel druk op de schouders van de nieuwe generatie Time Lords. Christopher Eccleston beet het spits af, maar het was David Tennant die de rol in 2005 overnam en er een iconisch gezicht van maakte.
Zijn Tenth Doctor was speels, charmant, maar ook doordrongen van melancholie. Tennant balanceerde moeiteloos tussen komedie en tragedie: de man die met ondeugende ogen door tijd en ruimte sprong, maar achter die lach een oceaan van verlies en schuldgevoel meedroeg.
Iconische momenten
Van zijn tranen bij de dood van Rose Tyler tot zijn beruchte “I don’t want to go” in zijn afscheidsaflevering: Tennant maakte de Doctor menselijker dan ooit. Zijn dynamiek met metgezellen als Rose, Martha en Donna werd een blauwdruk voor latere seizoenen.
Culturele impact
Dankzij Tennant groeide Doctor Who uit tot een wereldwijd fenomeen. Hij trok miljoenen nieuwe fans aan en zette de serie definitief terug op de kaart. Voor velen is hij nog steeds dé Doctor waarmee alle anderen worden vergeleken.
Waarom een knaller? Omdat hij met één rol van cultheld tot wereldster werd en Doctor Who een nieuw gouden tijdperk schonk.
Knaller 2: Jessica Jones (2015–2019) Kilgrave, de schurk die onder je huid kruipt
Marvel, maar dan donkerder
Toen Netflix zijn Marvel-serie-universum lanceerde, was Jessica Jones meteen een ander beestje. Geen strakke pakken of grootschalige veldslagen, maar een rauw, psychologisch drama met superhelden-invloeden. En in het hart van die duistere toon stond David Tennant als Kilgrave.
Een angstaanjagende performance
Kilgrave bezit de gave om anderen te controleren met zijn stem. Maar Tennant speelt hem niet als een overdreven stripboek schurk. Integendeel: hij is charmant, geestig en verleidelijk en juist daardoor des te enger.
Wat Tennant hier laat zien, is zijn vermogen om sympathie en afschuw tegelijk op te roepen. Kilgrave is een monster, maar ergens blijft hij fascinerend. Zijn obsessie met Jessica maakt hem zowel tragisch als huiveringwekkend.
Kritische lof
Critici prezen Tennant unaniem. Velen noemden Kilgrave een van de beste Marvel-schurken ooit beter zelfs dan menig MCU-villain op het grote scherm.
Waarom een knaller? Omdat Tennant hier bewijst dat hij niet alleen helden en komische rollen kan dragen, maar ook een duistere, complexe antagonist die een hele serie definieert.
Flopper 1: Fright Night (2011) De remake die niemand vroeg
Het idee
Fright Night is een remake van de gelijknamige cultklassieker uit 1985, waarin een tiener ontdekt dat zijn buurman een vampier is. David Tennant speelt Peter Vincent, een flamboyante goochelaar en vampier expert die meer bluffen dan bijten in huis heeft.
Wat ging er mis?
Hoewel Tennant zijn best doet om het personage excentriek en grappig te maken, voelt de film als geheel dof en ongeïnspireerd. Het probleem ligt vooral bij de remake zelf: hij mist de charme van het origineel en probeert te veel hedendaagse clichés in te passen.
Tennant steelt in enkele scènes wel de show, maar zelfs zijn komische timing kan het zwakke script en de rommelige toon niet redden.
Publieke ontvangst
De film kreeg gemengde tot negatieve recensies en flopte financieel. Tennant kwam er nog redelijk ongeschonden uit, maar dit was geen project dat je graag op je cv plakt.
Waarom een flopper? Omdat zelfs een charismatische Tennant niet genoeg was om deze middelmatige remake van de ondergang te redden.
Flopper 2: The Decoy Bride (2011) Romcom die je liever vergeet
Het verhaal
In deze romantische komedie speelt David Tennant James Arber, een schrijver die met een beroemde actrice wil trouwen. Om de paparazzi te slim af te zijn, verzinnen ze een nep-huwelijk met een plaatselijke bruid (Kelly Macdonald). Maar verrassing James wordt verliefd op de nep bruid.
Waar gaat het mis?
Het idee klinkt als een luchtige feelgoodfilm, maar de uitvoering is voorspelbaar en flauw. Tennant en Macdonald hebben wel chemie, maar het script biedt hen niets om mee te werken. De humor voelt gedateerd en de romantiek geforceerd.
Receptie
The Decoy Bride kreeg lauwe tot slechte recensies en verdween bijna geruisloos van de radar. Tennant heeft charmante momenten, maar hij kan de film niet boven middelmatigheid tillen.
Waarom een flopper? Omdat dit een romcom is zonder sprankeling, die zelfs met David Tennant en Kelly Macdonald in de hoofdrollen nergens écht overtuigt.
De balans: Tennant tussen briljant en banaal
David Tennant is een acteur die risico’s durft te nemen. Soms levert dat briljante televisie op (Doctor Who, Jessica Jones), en soms eindigt hij in projecten die simpelweg niet werken (Fright Night, The Decoy Bride). Maar wat constant blijft, is zijn charisma. Zelfs in flops blijft hij het meest memorabele element.
Misschien is dat wel de essentie van Tennant: een kameleon die elke rol met energie benadert, ongeacht het materiaal. In de juiste handen is hij legendarisch. In de verkeerde handen blijft er toch altijd een glimp van zijn talent doorschemeren.
Conclusie:
Twee knallers, twee floppers: David Tennant schitterde als de Tenth Doctor en als Kilgrave, maar struikelde in een flauwe vampier remake en een futloze romcom. Toch kunnen zelfs die missers zijn reputatie niet aantasten.
Bij Panda Bytes zeggen we: Tennant blijft een van de meest boeiende acteurs van zijn generatie. Zijn pieken zijn fenomenaal, zijn dalen vaak nog charmant. En zeg nou zelf: zelfs in een flopper kijk je liever naar een misplaatste Tennant dan naar een middelmatige acteur die op safe speelt.
