Van Zweinstein tot zweetbroeken: een carrière met hoogte én dieptepunten
Rupert Grint. We leerden hem kennen als de eeuwig bezorgde, roodharige Ron Weasley in de Harry Potter-films, met zijn uitgesproken mimiek, komisch talent en hart van goud. Inmiddels zijn we jaren verder en heeft Grint een grillige carrière opgebouwd met onverwachte keuzes, experimentele uitstapjes en hier en daar een film waar je beter een Obliviate-spreuk op kunt loslaten.
Bij Panda Bytes vonden we het tijd voor een frisse blik op deze sympathieke Brit. Welke projecten schoten raak en welke belandden in de spreekwoordelijke prullenbak van de filmgeschiedenis? We zetten twee absolute knallers én twee pijnlijke floppers voor je op een rij.
De Knallers
- Harry Potter-serie (2001–2011)
8 films | Regisseurs: Chris Columbus, Alfonso Cuarón, Mike Newell, David Yates
Rol: Ron Weasley
Laten we het beest meteen bij de naam noemen: zonder Harry Potter zou Rupert Grint hooguit ‘die jongen uit die tandpasta reclame’ zijn geworden. Gelukkig voor hem (en ons) werd hij op elfjarige leeftijd gecast als Ron, de droogkomische sidekick van Harry en lid van het beroemdste trio in de tovenaarswereld.
Grint groeide op voor onze ogen, van piepstem naar puistjes en verder, met een natuurlijke flair voor timing en zelfspot. Hij bracht warmte en echtheid aan een personage dat op papier makkelijk een bijfiguur had kunnen blijven.
Waarom het werkt:
Grint speelde Ron niet als een clown, maar als een loyale vriend met een ruggengraat. Zijn nuchterheid was het perfecte tegengewicht voor Harry’s heldendom en Hermelien’s briljantie.
Hoogtepunt: Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 1, waarin Ron’s jaloezie tot uitbarsting komt. Een zeldzaam donker moment voor het personage, dat Grint met rauwe kwetsbaarheid neerzet.
- Servant (2019–2023)
Apple TV+ | Regie: Ishana Night Shyamalan (executive producer)
Rol: Julian Pearce
Na een reeks komedies en indie projecten die variëren van charmant tot gênant, keerde Grint terug naar de spotlights met een opvallende rol in Servant, een psychologische horror serie die zich afspeelt in één huis, maar met genoeg mysterie om een universum te vullen.
Als Julian, de cynische en alcoholistische broer van hoofdpersonage Dorothy, laat Grint zien dat hij meer in zijn mars heeft dan gevatte oneliners. Hij is schurend, onvoorspelbaar, en speelt met zijn publiek als een illusionist met een halflege fles whisky.
Waarom het werkt:
Grint kanaliseert zijn energie in een personage dat balanceert tussen sarcasme en emotioneel wrakhout. De serie is traag, maar hij is scherp.
Hoogtepunt: De scènes waarin Julian steeds verder afglijdt in paranoïde waanbeelden zijn pijnlijk echt en bewijzen dat Grint het drama niet schuwt.
De Floppers
- Thunderpants (2002)
Regie: Peter Hewitt
Rol: Alan A. Allen Kind genie met een voorkeur voor ruimtevaart
Ah. Thunderpants. De film waarin een jongen met extreme winderigheid astronaut wordt. En Rupert Grint speelt zijn briljante vriend die een soort geurbestendige vriendschap sluit met de protagonist. Klinkt bizar? Dat is het ook. En niet op een goede manier.
Rupert zat midden in de begindagen van Harry Potter en iemand moet gedacht hebben: “Laten we snel nog iets met hem doen voordat hij te beroemd wordt.” Het resultaat is een film die voelt als een slechte mop die twintig minuten te lang doorgaat.
Waarom het misgaat:
De humor is flauw, het verhaal ongeloofwaardig (zelfs binnen een kinderfilmcontext), en Grint lijkt zelf ook niet helemaal te weten waarom hij in deze film zit.
Pijnlijk moment: Het moment waarop Grint’s personage een geavanceerd luchtsysteem ontwikkelt om de ‘kracht’ van zijn vriend te temmen. Wetenschap, maar dan via de anus.
- CBGB (2013)
Regie: Randall Miller
Rol: Cheetah Chrome gitarist van The Dead Boys
Een film over de legendarische punkclub CBGB in New York had een energiek en rauw portret kunnen zijn van een tijdperk vol rebellie, lawaai en leer. Maar CBGB is alles behalve dat. Het is een chaotische, overgestileerde en ondergeïnformeerde kijk op een muziekcultuur die een betere film verdient.
Grint speelt punkgitarist Cheetah Chrome, compleet met nepaccent, valse rockhouding en een zonnebril die meer acteert dan de halve cast. Hij lijkt plezier te hebben, maar het resultaat is een soort cosplay zonder hartslag.
Waarom het misgaat:
De film weet niet of het een biopic, een komedie of een videoclip moet zijn. En Grint’s bijdrage is te karikaturaal om serieus te nemen.
Pijnlijk moment: De scène waarin zijn personage met gestrekt been over een tafel glijdt terwijl hij gitaar speelt. Cool bedoeld, maar het voelt alsof Ron Weasley een talentenjacht in een pub probeert te winnen.
Van tovenaarsleerling tot serieuze acteur?
Rupert Grint heeft iets zeldzaams: een natuurlijke charme die werkt voor komedie, maar die je ook in het drama kunt gebruiken. Zijn carrière was na Harry Potter lange tijd zoekende. Geen wonder. Als je jeugd wereldwijd is vastgelegd op film, duurt het even voor je als volwassen acteur serieus genomen wordt.
Maar met Servant heeft hij bewezen dat er méér zit in die rode krullen en schichtige ogen. Hij durft risico’s te nemen, zelfs als die niet altijd goed uitpakken (CBGB, we kijken naar jou). En eerlijk is eerlijk, er zit iets verfrissends in het feit dat Grint liever met een ijswagen rijdt (ja, echt) dan koste wat kost beroemd wil blijven.
Wat zegt dit over hem als acteur?
Rupert Grint is geen klassieke leading man, geen blockbusterheld en geen Oscar-magneet. Maar hij is wel iemand die opvalt, zelfs in de kleinste rol. Iemand die het ongemak durft te omarmen. Zijn kracht zit in het ongewone, het imperfecte, het echte. En dat is zeldzaam in een industrie vol gepolijste gezichten.
Bij Panda Bytes hopen we dat hij zijn weg blijft vinden in het soort rollen waar hij niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Grint is op zijn best wanneer hij complexiteit speelt met een knipoog. Wanneer hij niet perfect is. En misschien is dat precies wat hem zo boeiend maakt.
Tot slot: Grints reis is nog lang niet voorbij
Van de magische wereld van Zweinstein tot de claustrofobische kamers van Servant, Rupert Grint bewijst dat hij blijft zoeken, proberen, vallen en opstaan. Zijn filmografie is een mengelmoes van hits, misses, en alles daartussen. Maar hij blijft zichzelf. En dat, in een wereld waar glitter vaak belangrijker is dan karakter, is misschien wel zijn grootste kracht.
Welke rol van Rupert Grint is volgens jou ondergewaardeerd? Moet hij terugkeren naar comedy of verder het duister in duiken zoals in Servant? Laat het ons weten in de reacties!
Bij Panda Bytes volgen we zijn reis in ieder geval met nieuwsgierigheid en ja, een beetje nostalgie.
