De charmeur van het witte doek tussen Oscar-glorie en Netflix-teleurstelling
Ryan Gosling. Alleen al bij het noemen van zijn naam zie je waarschijnlijk een licht mysterieuze blik voor je, zacht getikt jazzmuziekje op de achtergrond en ergens een leren jas met bloedvlekken. Hij is de man die zonder al te veel woorden een complete scène kan dragen, die even geloofwaardig de stoïcijnse stuntman als de muzikale romanticus neerzet.
Maar zelfs een topacteur als Gosling glijdt weleens uit op het gladde Hollywoodpodium. Hij is geen robot — al speelt hij er soms wel een. Bij Panda Bytes hebben we met liefde een diepe duik genomen in zijn filmografie. Wat ons betreft zijn dit twee absolute knallers én twee jammerlijke floppers in het oeuvre van Canada’s coolste exportproduct.
Twee Knallers
Knaller 1: Drive (2011)
Regie: Nicolas Winding Refn
Genre: Neo-noir / Misdaad / Drama
Cast: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Oscar Isaac
IMDb-score: 7.8
Als je Drive hebt gezien, weet je: dit is niet zomaar een actiefilm. Het is een gestileerde moordballade op vier wielen, waarin Gosling bekend als “Driver”, zonder echte naam speelt met stilte, spanning en onverwachte uitbarstingen van geweld.
De premisse is eenvoudig: een getalenteerde stuntcoureur werkt ‘s nachts als vluchtauto chauffeur voor criminelen. Wanneer hij betrokken raakt bij zijn buurvrouw Irene (Carey Mulligan) en haar zoon, raakt hij verwikkeld in een gevaarlijk spel van loyaliteit, verraad en bloederige wraak.
Waarom dit een knaller is:
- Gosling spreekt nauwelijks, maar zegt alles. Zijn gezichtsuitdrukkingen doen meer dan menig monoloog.
- De soundtrack is legendarisch. “Nightcall” van Kavinsky, “A Real Hero” van College & Electric Youth – deze film klonk als niets anders in zijn tijd.
- Winding Refn’s regie is hypnotiserend. Elke scène voelt als een kunstwerk. Minimalistisch, maar maximaal in impact.
- Esthetiek boven spektakel. Het is slow cinema in een racejack geen Fast & Furious, maar een trage adrenaline-injectie.
Bonusfeitje:
De roze Drive-titel en het Scorpion-jasje zijn inmiddels cult-iconen. Er is zelfs een Drive-themed kledinglijn, voor wie zijn existentiële crises graag in stijl beleeft.
Knaller 2: La La Land (2016)
Regie: Damien Chazelle
Genre: Romantische musical
Cast: Ryan Gosling, Emma Stone
IMDb-score: 8.0
La La Land is misschien wel Gosling’s meest geliefde rol tot nu toe. Hij speelt Sebastian, een jazzmuzikant met grote dromen, kleine inkomsten en een hart vol melancholie. Hij ontmoet Mia (Emma Stone), een actrice-in-wording, en samen dansen ze door het leven — soms letterlijk — met liefde, ambitie en hartzeer als rode draad.
Gosling en Stone hebben een ongeëvenaarde chemie. Hun samenspel tilt deze film naar een niveau waar zelfs cynici zich gewonnen geven. En laten we eerlijk zijn: een acteur die zijn eigen pianopartijen speelt én charmant vals kan zingen? Respect.
Waarom dit een knaller is:
- Romantiek zonder cliché. De film viert én rouwt om liefde.
- Muzikaal vakmanschap. Justin Hurwitz’ score, inclusief “City of Stars” en “Another Day of Sun”, blijft dagen in je hoofd hangen.
- Visueel een parel. De kleuren, choreografie en camera lijken op een schilderij in beweging.
- Gosling als moderne Fred Astaire. Oké, hij is geen professionele danser, maar zijn timing en flair maken alles goed.
Bonusfeitje:
De iconische eindscène – die alternatieve tijdlijn – is misschien wel het mooiste, pijnlijkste filmminuutje van het decennium.
Twee Floppers
Flopper 1: All Good Things (2010)
Regie: Andrew Jarecki
Genre: Misdaad / Drama / Waargebeurd
Cast: Ryan Gosling, Kirsten Dunst
IMDb-score: 6.3
Op papier had All Good Things alles om een succes te zijn. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van vastgoedmagnaat Robert Durst, een mysterieus huwelijk en een verdwijning. Gosling speelt David Marks (de Durst-alias), Kirsten Dunst is zijn vrouw Katie.
Maar in de praktijk blijkt de film een rommelige, sfeerloze poging tot true crime-drama. Gosling doet zijn best, maar verdwijnt achter onduidelijke regiekeuzes en een geforceerd script.
Waarom dit een flop is:
- Geen spanningsboog. Het verhaal wil zowel psychologisch drama als thriller zijn, maar slaagt in geen van beide.
- Kirsten Dunst schittert, Gosling zwijgt. En in deze film werkt dat níét. Zijn karakter voelt meer als een schets dan als een mens.
- Teveel plot, te weinig diepgang. De film probeert waargebeurde feiten in een filmschema te persen en verliest onderweg de nuance.
- Vergeten door het publiek. Zelfs bij Gosling-fans staat deze zelden bovenaan de kijklijst. En dat zegt genoeg.
Bonusfeitje:
De film inspireerde later de HBO-documentaire The Jinx die wél wijd en zijd werd geprezen. Ironisch? Zeker.
Flopper 2: The Gray Man (2022)
Regie: Anthony & Joe Russo
Genre: Actie / Spionage
Cast: Ryan Gosling, Chris Evans, Ana de Armas
IMDb-score: 6.5
De grootste Netflix-productie tot dan toe. Met het broederpaar Russo (Avengers: Endgame) aan het roer, een budget van 200 miljoen dollar, én Ryan Gosling tegenover Chris “Captain America” Evans. Wat kan er misgaan?
Nou… best veel, blijkt. The Gray Man is het schoolvoorbeeld van een film die eruitziet als een spektakel, maar aanvoelt als een generieke videogame cutscene. Gosling speelt Court Gentry, een CIA-huurling die op de vlucht slaat. Evans is de gestoorde jager. De rest? Explosies. Veel. Heel. Veel.
Waarom dit een flop is:
- Onpersoonlijk en vlak. Gosling speelt een soort actie-pop zonder karakterontwikkeling.
- Luidruchtig zonder ziel. Alles is ‘groot’, maar niets is écht spannend.
- Chris Evans steelt de show — op een slechte manier. Zijn ‘evil moustache energy’ is meer karikatuur dan schurk.
- Te veel CGI, te weinig hart. Het voelt alsof je naar een trailer van een betere film kijkt.
Bonusfeitje:
Netflix wilde een franchise bouwen rond The Gray Man, compleet met spin-offs. Maar dat plan lijkt inmiddels met stille trom vertrokken.
Gosling: van zwijgende held naar zingende ken
Wat Gosling zo boeiend maakt, is zijn bereidheid om risico’s te nemen. Hij blijft geen eeuwige romantic lead, maar zoekt grenzen op soms met succes (Drive), soms met hoofdpijn (The Gray Man). En hij kan zingen, dansen, vechten en broeden. Zijn grootste kracht? Timing. Niet alleen op het scherm, maar ook in zijn keuzes.
Of hij nu een melancholische muzikant speelt of een door trauma getekende stuntman, Gosling weet de stilte tussen de regels net zo krachtig te maken als de woorden zelf. En zelfs in zijn floppers zit vaak een kern van ambitie wat hen niet goed maakt, maar wel interessant.
Conclusie: Gosling is beter dan zijn mindere films
Ryan Gosling is geen onfeilbare acteur. Maar hij is wél iemand die films interessanter maakt — zelfs als ze niet helemaal werken. Hij neemt risico’s, zoekt diepgang in genreprojecten, en houdt ons kijkers altijd net een beetje op afstand. Maar op een goeie manier.
Dus ja, All Good Things en The Gray Man zijn geen parels. Maar ze maken ons des te dankbaarder voor Drive en La La Land. Want als Gosling goed is? Dan is hij niet te stoppen.
Wat is jouw favoriete (of minst favoriete) Gosling-rol?
Laat het ons weten in de reacties! Of je nu zweert bij Blade Runner 2049 of heimelijk fan bent van Crazy, Stupid, Love we willen het horen.
Blijf bij Panda Bytes voor meer filmflops, sterrenmomenten en eerlijke recensies met een knipoog.
