introductie:
Zac Efron. Je kent ’m. Of beter gezegd: je kon niet om hem heen. Van gebronsde droomjongen in High School Musical tot gespierde seriemoordenaar in Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile. Hij is het bewijs dat een perfect kaaklijn je zowel naar de Oscar- als de Razzie nominaties kan brengen.
Bij Panda Bytes houden we van acteertransformaties en van eerlijkheid. Daarom duiken we vandaag in het op en neer parcours van Zac Efrons carrière. We zetten twee van zijn grootste successen tegenover twee films die beter onder het tapijt hadden kunnen verdwijnen.
Of je hem nu bewondert, belachelijk vindt of stiekem alles kijkt wat hij doet: Zac Efron blijft boeien. Zelfs als hij het verknalt.
Twee Knallers
KNALLER 1: The Greatest Showman (2017)
Zac zingt zichzelf serieus
Toen bekend werd dat Zac Efron ging zingen in een musicalfilm naast Hugh Jackman, haalde menigeen sceptisch een wenkbrauw op. “Zit hij niet voor altijd vast aan die basketbal in High School Musical?” dacht de cynicus. Maar nee: The Greatest Showman was geen tienerdroom, het was een bioscoopfenomeen.
Waarom het werkt
Efron speelt Phillip Carlyle, een rijke jongeman die zich aansluit bij het circus van P.T. Barnum (Jackman). Zijn chemie met Zendaya is elektrisch, zijn zangstem verrassend volwassener dan verwacht, en zijn choreografie is strak. Vooral het nummer Rewrite the Stars? Pure bioscoopmagie.
Hij is geen bijrolletje of decorstuk hij doet mee. Hij draagt. En hij laat zien dat hij meer is dan een knappe kop met een sixpack. (Al helpt die sixpack ook hier weer een beetje, toegegeven.)
Een doorbraak zonder Disney-label
Efron bewees hier dat hij ook buiten het tienerpubliek kon schitteren. Broadway-glitter, bombastische muziek, flamboyante decors en toch blijft hij overeind. Zijn Phillip is charismatisch, emotioneel gelaagd en vooral: geloofwaardig.
KNALLER 2: Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (2019)
De rol die niemand zag aankomen
Ted Bundy. Seriële moordenaar, manipulator, psychopaat. En Zac Efron? Die koos deze rol om zichzelf opnieuw uit te vinden en dat lukte. In deze Netflix-film speelt hij de beruchte moordenaar zó charmant en gladjes dat je als kijker ongemakkelijk begint te schuiven.
Waarom het een meesterzet is
Efron begrijpt dat Ted Bundy niet met een bijl door het bos liep, maar met een glimlach in de rechtszaal stond. Zijn vertolking balanceert op het snijvlak van verleiding en walging. Je wil hem geloven, ook als je wéét dat hij liegt.
Zijn performance is onderkoeld, berekend, maar nooit robotachtig. Hij speelt met subtiliteit een wenkbrauw, een stilte, een halve glimlach. En dat is griezeliger dan eender welke horrorfilm.
Niet iedereen begreep het
Critici waren verdeeld. Sommigen vonden de film te oppervlakkig, te sympathiek richting Bundy. Maar dat was precies het punt: Efron liet zien hoe gevaarlijk charme kan zijn. Een gewaagde rol, moedig gekozen, knap uitgevoerd.
En vooral: een rebranding die werkte. Zac was niet langer “die van de musicals”. Hij was ineens eng. En geloofwaardig eng.
Twee Floppers
FLOPPER 1: Baywatch (2017)
Slo-mo, spiervlees en een script dat niemand uit het water kon redden
We gaan even eerlijk zijn. Baywatch had alles kunnen zijn wat 21 Jump Street was: een zelfbewuste reboot, lekker meta, met een knipoog naar de jaren ’90. Maar wat kregen we? Een overgespannen, platte en visueel vermoeiende verzameling badpakken en penis grappen.
Waar gaat het mis?
Zac Efron speelt Matt Brody, een verwaande olympische zwemmer die strafkamp-achtig moet meedraaien in een strand reddingsteam. The Rock doet ook mee. Er wordt gesnauwd, gerend, gered. En gelachen maar niet door het publiek.
De chemie tussen Efron en Johnson is er… op papier. Op het scherm is het vooral heel hard proberen. Efron lijkt alsof hij voortdurend op pre-workout en protein shakes acteert. Alles is over the top behalve het verhaal.
Het dieptepunt
Efron wordt letterlijk gedwongen een dode penis te inspecteren in een mortuarium. We hadden graag gezegd dat dit metaforisch is. Het is het niet.
Zelfs met zijn perfect afgetrainde torso kon Zac deze film niet uit de slappe komediekloof trekken. En dat zegt veel.
FLOPPER 2: The Lucky One (2012)
Nicholas Sparks op automatische piloot
Oké. We snappen het. Zac Efron wilde na zijn Disney jaren laten zien dat hij ook romantische hoofdrollen aankon. En dus tekende hij voor deze verfilming van een Nicholas Sparks roman. Alleen… het resultaat voelt alsof iedereen in deze film liever ergens anders was. Zelfs de camera.
Waar loopt het spaak?
Efron speelt Logan, een marinier die tijdens zijn dienst een foto vindt van een vrouw die zijn leven redt. Na de oorlog gaat hij haar zoeken. Ze worden verliefd. Er is drama. Er is regen. Er zijn clichés.
Efron is hier zó ingetogen dat het grenzend aan slaapverwekkend wordt. Zijn personage heeft het charisma van een natte spons en de diepgang van een koekblik.
En de romantiek?
Tja. Die is er wel, maar voelt mechanisch. Alsof iemand een checklist heeft afgewerkt:
✔️ Mysterieuze man met trauma
✔️ Moeder met kind
✔️ Broeierige blikken in de keuken
✔️ Seks bij kaarslicht
✔️ Plotwending met gevecht
Het probleem is niet dat de film voorspelbaar is het probleem is dat je er niets bij voelt. En dat is dodelijk voor een romantisch drama.
Wat leren we van deze vier films?
Zac Efron is geen slechte acteur. Integendeel. Hij is veelzijdig, moedig in zijn keuzes, fysiek sterk en verrassend muzikaal. Maar hij is óók afhankelijk van goede scripts, regie en tonale consistentie. Geef hem iets om mee te werken, en hij schittert. Geef hem een flinterdun script en een spandex short, en het wordt pijnlijk.
Een korte carrière-analyse in vier punten
- Hij is niet bang om risico’s te nemen
Van musical naar horror, van komedie naar dramatische biopic. Efron kiest zelden de veilige weg. Soms pakt dat briljant uit (Extremely Wicked), soms eindigt het in een platte flop (Baywatch).
- Hij kan meer dan alleen “mooi zijn”
Zijn uiterlijk wordt vaak z’n voordeel én nadeel. Te knap voor serieuze rollen? Misschien. Maar in de juiste context (The Greatest Showman) is die uitstraling net z’n kracht.
- Zijn timing is niet altijd goed
De wereld was misschien nog niet klaar voor een sexy Ted Bundy. Of misschien wíllen we gewoon niet dat Zac Efron ons bang maakt. Sommige rollen passen beter in zijn publieke imago dan andere.
- Hij is nog lang niet klaar
Met aankomende projecten zoals The Iron Claw (waar hij transformeert tot worstelaar Kevin Von Erich) en geruchten over nieuwe dramatische rollen, blijft hij zichzelf opnieuw uitvinden.
Bonus: Honorable Mentions
Hairspray (2007) – Zac als linkse dansende heartthrob met volume in z’n haar en soul in z’n stem.
Dirty Grandpa (2016) Wij willen deze film graag uit ons geheugen wissen.
Conclusie: Efron verdient meer dan een oordeel op uiterlijk
Zac Efron is het schoolvoorbeeld van een acteur die zich los probeert te maken van zijn imago en daar regelmatig in slaagt. Maar soms struikelt hij onderweg. En dat maakt hem eigenlijk alleen maar interessanter.
Hij is geen Oscar-lock. Hij is geen garant voor succes. Maar hij probeert, en dat siert hem. En eerlijk is eerlijk: wij blijven kijken. Zelfs als het weer eens The Lucky One is.
