Introductie:
Robert Downey Jr. is geen acteur. Hij is een fenomeen. Een wandelend paradox. Een man die met evenveel overtuiging een miljardendeal tekent bij Marvel als dat hij zich in een pratende hond verandert voor Disney. Als Hollywood een pretpark was, dan is RDJ zowel de achtbaan als het ijsje dat je laat vallen. In dit stuk zetten we twee van zijn absolute knallers tegenover twee glorieuze flops – om te laten zien hoe fragiel, briljant en grillig sterrenstatus kan zijn.
Twee Knallers
Knaller 1: Iron Man (2008) – Hoe één man een universum lanceerde
Er zijn films die geschiedenis schrijven, en er zijn films die geschiedenis maken. Iron Man behoort tot die laatste categorie. Toen Marvel Studios aanklopte bij Robert Downey Jr., was hij allesbehalve een veilige gok. Een acteur met talent, jazeker, maar ook een reputatie als een tikkende tijdbom. Toch zagen producenten wat wij inmiddels allemaal weten: RDJ was Tony Stark nog vóór het script was geschreven.
De perfecte match
De arrogantie, de charme, de briljante roekeloosheid – het vloeide moeiteloos uit zijn poriën. Zijn improvisatie op de set werd legendarisch; veel van zijn dialogen kwamen rechtstreeks uit zijn eigen mond. Wat begon als een slimme gok, groeide uit tot de geboorte van het MCU. Een universum dat miljarden opleverde, én een tweede leven voor Robert Downey jr.
Waarom het werkt
- Casting magisch raak: Zonder RDJ was Iron Man nooit Iron Man geworden.
- Perfecte timing: De wereld snakte naar een nieuwe held die niet te glad was.
- Authentiek charisma: Zelfs achter een metalen masker blijft hij volstrekt menselijk.
“Ik ben Iron Man,” zegt Tony Stark. En je gelooft het. Want hij is het.
Knaller 2: Sherlock Holmes (2009) – Het genie met een scheve hoed
Laten we eerlijk zijn: toen men aankondigde dat Guy Ritchie een Sherlock Holmes-film ging maken, met Robert Downey Jr. in de hoofdrol, fronste menigeen de wenkbrauwen. Holmes? De stijve Britse speurder met een voorliefde voor pipe en politiespraak? En dan met een Amerikaan in de hoofdrol?
Wat kregen we? Een frisse, energieke kick-ass Holmes
RDJ’s versie van Sherlock is allesbehalve stoffig. Hij is chaotisch, geniaal, sarcastisch en bovenal onweerstaanbaar. Samen met Jude Law (een perfecte Dr. Watson) blies hij het klassieke detectiveverhaal nieuw leven in. Met slow-motion-vechtscènes, subtiele humor en een knap staaltje chemie tussen de hoofdrollen.
Waarom dit werkt
- Niet de zoveelste Sherlock: Dit is Holmes met humor.
- Een acteur in topvorm: Downey speelt met accenten, timing en fysieke komedie.
- De balans klopt: Actie, mysterie, komedie – het werkt als een Zwitsers horloge.
De film bracht wereldwijd meer dan een half miljard dollar op, kreeg een vervolg, en fans smeken nog steeds om een derde deel. Elementary? Nee, briljant.
Twee Floppers
Flopper 1: Dolittle (2020) – De dokter die het contact met de realiteit verloor
En toen kwam Dolittle. Na zijn MCU-afscheid had Robert Downey Jr. alle vrijheid van de wereld. Hij kon elk project kiezen. Wat deed hij? Hij koos voor een bewerking van het kinderboek Dr. Dolittle, waarin hij een excentrieke dokter speelt die met dieren kan praten. Klinkt op papier misschien schattig. In de praktijk? Een audiovisuele ramp.
Wat ging er mis?
- Een accent dat niemand begrijpt: Iers? Welsh? Piraat?
- CGI dat je doet verlangen naar handpoppen: De dieren zien eruit alsof ze uit een goedkope app zijn geplukt.
- Een script vol chaos: Het verhaal springt van hot naar her zonder richting.
Volgens insiders was de productie een nachtmerrie. Testscreenings liepen uit op paniek, er werden complete scènes opnieuw gedraaid, en het budget liep op tot bijna 175 miljoen dollar. De film flopte keihard en kreeg een verpletterend lage score op Rotten Tomatoes.
Robert fluistert met dieren. Maar niemand luisterde terug.
Flopper 2: The Shaggy Dog (2006) – Als je dacht dat het niet erger kon
Lang voordat hij Iron Man werd, had RDJ een opmerkelijk uitstapje in de familiefilm The Shaggy Dog. De plot: een man (gespeeld door Tim Allen) verandert door een magische beet in een hond. RDJ speelt de schurk: een wetenschapper die experimenteert op dieren. Je leest het goed.
Waarom deze film niet werkt
- Cliché op cliché: Alles wat je verwacht van een slapstick-familiefilm uit de vroege jaren 2000, maar dan slechter.
- Robert als bad guy?: Hij probeert het, maar niemand neemt hem serieus in een labjas.
- Totaal gebrek aan focus: Humor, moraal, actie – niets klopt.
De film werd door critici neergesabeld, en terecht. Het voelt alsof iedereen op automatische piloot stond, inclusief Robert Downey Jr., die duidelijk iets beters te doen had (zoals, laten we zeggen, zijn carrière redden).
Van flop naar top – en weer terug?
Wat leren we van deze vier films? Dat succes in Hollywood geen rechte lijn is. Dat zelfs een acteur als Robert Downey Jr. – met zijn charisma, zijn talent, zijn flair – de plank soms genadeloos misslaat. Maar ook: dat hij risico’s durft te nemen. Hij speelt veilig als het moet, maar kiest geregeld voor het onvoorspelbare. En daar zit juist zijn kracht.
Een carrière vol contrasten
- Van gevangenis naar rode loper
- Van een pratende hond naar de Avengers-toren
- Van kitsch naar klassiekers
We houden van RDJ omdat hij niet perfect is. Omdat hij net als wij soms struikelt. En omdat hij, zelfs als hij struikelt, er een show van maakt. Of dat nu met een snor, een harnas of een dier op zijn schouder is.
Panda Bytes vraagt jou: wat vind jij zijn beste (of slechtste) rol?
Wat is jouw favoriete Downey Jr.-moment? Vond je Dolittle eigenlijk stiekem leuk? Of moet hij zo snel mogelijk terug als Sherlock Holmes? Laat het weten in de reacties of stuur ons een bericht. En wie weet… schrijven we binnenkort over jouw favoriete of minst favoriete filmheld.
Panda Bytes brengt je wekelijks de vetste verhalen uit de filmwereld. Met knipoog én liefde voor het vak. Tot de volgende!
