Introductie:
In de politieke actiethriller G20 van Amazon MGM Studios neemt Viola Davis de hoofdrol op zich als de fictieve Amerikaanse president Danielle Sutton. Wat op papier klinkt als een explosieve combinatie van Die Hard en Air Force One, blijkt in de praktijk vooral een vlakke, voorspelbare streamingfilm te zijn—ware het niet dat Davis elke scène naar een hoger niveau tilt met haar magnetische aanwezigheid.
Het verhaal: de G20-top als gijzeldrama
De film speelt zich af in Kaapstad, Zuid-Afrika, waar de jaarlijkse G20-top plaatsvindt. President Sutton reist af met haar gezin: haar opstandige dochter Serena (Marsai Martin), haar jonge zoon Demetrius (Christopher Farrar), en haar man Derek (Anthony Anderson). Wanneer Serena viraal gaat met een compromitterend filmpje, besluit Danielle haar gezin dichter bij zich te houden—een keuze die haar moederlijke instincten op scherp zet.
Maar dan slaat het noodlot toe: een paramilitaire groepering onder leiding van de meedogenloze Rutledge (Antony Starr) valt de top aan met als doel de wereldorde te destabiliseren ten gunste van zijn eigen cryptobeleggingen. De meeste aanwezigen worden gegijzeld of uitgeschakeld, maar Danielle weet samen met haar trouwe Secret Service-agent Manny (Ramón Rodríguez) te ontsnappen. Wat volgt is een race tegen de klok waarin zij zowel haar gezin als de wereld moet redden.
Viola Davis als krachtig middelpunt
Viola Davis is zonder twijfel de spil waar de film om draait. Als president Sutton combineert ze militaire ervaring met emotionele kwetsbaarheid, wat resulteert in een geloofwaardige en krachtige hoofdrol. Haar spel is intens, gegrond en gelaagd—kwaliteiten die het doorsnee script niet verdient, maar wél nodig heeft om overeind te blijven.
Zelfs wanneer de dialogen clichématig worden en de actie voorspelbaar, blijft Davis een baken van geloofwaardigheid. Haar transformatie van wereldleider tot strijdende moeder is niet alleen overtuigend, maar ook noodzakelijk om betrokken te blijven bij het verloop van de film.
Stereotiepe schurken en matte bijrollen
Antony Starr, bekend van The Boys, speelt Rutledge zoals we al tientallen keren eerder hebben gezien: de charismatische terrorist die beweert geen terrorist te zijn, maar een “product van wereldwijde uitbuiting”. Hoewel Starr zijn rol met flair speelt, ontbreekt het zijn personage aan diepgang of vernieuwing.
De overige castleden—waaronder Douglas Hodge als de laffe Britse premier en Sabrina Impacciatore als de onbuigzame IMF-directeur—dienen vooral als comic relief of achtergronddecor. Ramón Rodríguez als Agent Manny biedt af en toe een warme tegenpool, maar de chemie tussen hem en Davis wordt onvoldoende benut.
Thematiek: moederschap, macht en media
De film snijdt belangrijke thema’s aan zoals racisme, seksisme en de invloed van deepfake-technologie op geopolitieke stabiliteit. Helaas blijven deze onderwerpen oppervlakkig en worden ze vooral gebruikt als decor, niet als motor voor het verhaal.
Wat wél beklijft is de worsteling van een vrouwelijke leider met haar dubbele rol als moeder en president. Dit conflict vormt het emotionele hart van de film en zorgt ervoor dat G20 nét iets meer is dan een standaard actiefilm.
Visuele stijl en regie
Regisseur Patricia Riggen (The 33) houdt het tempo hoog en de montage strak. De actie is overzichtelijk, de setting van het luxe hotel claustrofobisch genoeg om spanning op te bouwen. Helaas verraadt het productiebudget zich in enkele goedkoop ogende CGI-effecten, die het geheel minder geloofwaardig maken.
De soundtrack onderstreept de spanningsboog adequaat, al ontbreekt het aan muzikale memorabiliteit. Wat blijft hangen zijn vooral de momenten waarin stilte en close-ups het drama dragen—opnieuw dankzij Davis’ vakmanschap.
Eindoordeel: een film met één heldere ster
G20 is een typische streamingthriller die zich vasthoudt aan bekende actieformules en weinig risico’s neemt. Het scenario biedt nauwelijks verrassingen, de schurk is doorsnee, en de maatschappelijke ondertonen voelen eerder afgevinkt dan uitgewerkt.
Toch is er één reden om deze film niet meteen over te slaan: Viola Davis. Zij tilt de film op, geeft gewicht aan elke scène, en zorgt ervoor dat je tot het einde blijft kijken. G20 is geen meesterwerk, maar dankzij Davis is het ook geen mislukking.
