Introductie:
In deze review van Wildcat onderzoeken wij of de nieuwe actiethriller met Kate Beckinsale en Lewis Tan echt het roofdier is dat de titel belooft, of eerder een tamme huiskat die zich groot probeert te houden. Wij bij Panda Bytes nemen het scenario, de actie, de stijl en de thema’s onder de loep en bekijken of deze Britse misdaadfilm zich kan meten met de betere heistfilms van de laatste jaren.
Premisse van Wildcat: een stad in brand, een kind in gevaar
Wildcat draait om Ada, een voormalige black ops soldaat, die samen met haar ex geliefde Roman en een handvol oude collega’s nog één gevaarlijke klus moet klaren. Haar dochter is ontvoerd, er staat een losgeld op het spel, en de klok tikt onverbiddelijk door.
Tegelijkertijd staat Londen op scherp. Rellen lopen uit de hand, bendes grijpen hun kans en de politie probeert tevergeefs orde te houden. In deze chaos plant Ada een overval op een invloedrijke crimineel om snel aan geld te komen en zo haar dochter te redden.
Op papier is dit een gespannen combinatie. Een stad die kookt van geweld, een persoonlijk drama dat daaraan gekoppeld wordt en een heist die onder enorme tijdsdruk staat. In theorie een droomscenario voor een strakke actiethriller. In de uitvoering blijft echter veel van deze potentie onderbenut.
Structuur van het verhaal: veel verhaallijnen, weinig focus
Wanneer we de opbouw van Wildcat beschrijven zonder schema’s of diagrammen, zien we een vrij klassieke structuur die te veel wil doen in te weinig tijd.
Eerst wordt de ontvoering van Ada’s dochter neergezet als emotionele motor van het verhaal. Dit vormt het beginpunt van de plot. Vervolgens wordt het team verzameld en volgt de voorbereiding op de heist. Tegelijk worden de rellen in de stad geïntroduceerd als decor en als dekmantel voor de misdaad.
Daarna splitst de film zich op in meerdere subplots. Roman probeert gestolen juwelen te verkopen. Andere teamleden raken verstrikt in zaken met gangsters, contacten en oude kennissen. Elk van deze verhaallijnen probeert spanning of humor toe te voegen, maar omdat de film voortdurend verspringt tussen personages, raakt de vaart er paradoxaal genoeg uit.
In de laatste akte komen de paden weer samen in een finale die bedoeld is als explosieve ontknoping. De emotionele inzet en de actie worden opgeschroefd. Toch voelt de payoff beperkt. Veel van de eerdere opbouw levert minder dramatische impact op dan verwacht. Hierdoor blijft het einde voorspelbaar en mist het de kracht die je van een film met deze premisse zou hopen.
Acteerwerk: Beckinsale en Tan doen wat zij kunnen, maar krijgen te weinig steun
Kate Beckinsale speelt Ada als een doorgewinterde professional met een beschadigd maar standvastig hart. Zij draagt de emotionele kern van het verhaal en de motivatie om door te gaan, ongeacht het risico. Het probleem is dat het script haar weinig subtiele momenten gunt. De scènes waarin zij echt kan ademen en meer kan laten zien dan stoere blikken en functionele dialogen zijn schaars.
Lewis Tan krijgt juist de kans om zijn fysieke talent te tonen. Zijn gevechtsscènes zijn energiek en strak uitgevoerd, maar door de herhaling en de vrij generieke manier waarop ze in beeld worden gebracht, blijft er minder van hangen dan je zou verwachten. Het is alsof de film steeds roept: “Kijk hoe goed hij kan vechten”, zonder daar een verrassende context omheen te bouwen.
De bijrollen, waaronder de grotere criminelen en kleurrijke nevenfiguren, leunen sterk op clichés. De slimme gangster, de onhandige crimineel, de excentrieke contactpersoon. Zij zorgen soms voor luchtige momenten, maar zelden voor echte spanning of emotionele diepte.
Stijl en toon: een identiteitscrisis tussen misdaadkomedie en serieuze thriller
Wildcat probeert zichtbaar aan te haken bij de traditie van Britse misdaadfilms vol snelle dialogen, grofgebekte gangsters en ironische humor. Tegelijk wil de film ook een serieuze, emotioneel geladen reddingsmissie vertellen.
Het gevolg is een toon die voortdurend schuift. De ene scène voelt als een luchtige, bijna komische confrontatie. De volgende scène probeert donkere ernst en emotionele pijn te tonen. Daarna verschijnt weer een moment van lompe humor dat de opgebouwde spanning onderuit haalt.
Dit betekent niet dat een mix van humor en geweld onmogelijk is. Integendeel, juist films van bijvoorbeeld Guy Ritchie laten zien hoe goed dat kan werken als de balans klopt en de personages sterk genoeg zijn. In Wildcat ontbreekt deze balans echter. De humor is niet scherp genoeg, de dramatische momenten zijn niet sterk genoeg uitgewerkt en de actie is niet origineel genoeg om het verschil te maken.
Technische kant: actie, montage en visuele aanpak
De actie in Wildcat wordt vaak snel gemonteerd, met korte shots en dicht op de huid gefilmde gevechten. Dit kan dynamisch werken, maar hier zorgt het soms voor onoverzichtelijkheid. In plaats van het gevoel dat wij in de scène zitten, lijkt het af en toe meer op een compilatie van beweging, waarbij impact en geografie niet helemaal helder zijn.
Schietpartijen worden ondersteund door digitale effecten van bloed en inslagen. Deze CGI ziet er helaas regelmatig goedkoop uit, wat de geloofwaardigheid van de scènes ondermijnt. In een tijd waarin zelfs kleinere producties soms verbluffend overtuigende actie weten neer te zetten, valt dit extra op.
De stad als decor had een eigen personage kunnen worden. De rellen, brandende straten en dreigende sfeer bieden prachtige kansen voor visuele story telling. Toch blijft dit grotendeels achtergrondruis. De film gebruikt de chaos vooral als excuus om personages ongezien te laten bewegen en nergens echt als thematische of emotionele versterker.
Thematiek: familie, schuld en tweede kansen
Tussen alle kogels en scheldwoorden door probeert Wildcat wel degelijk iets te zeggen over familie en verantwoordelijkheid. Ada’s drang om haar dochter te redden staat tegenover de fouten uit haar verleden, zowel in haar werk als in haar relatie met Roman.
Dit biedt ruimte voor interessante thema’s. Hoe ver ga je om iemand te beschermen die jij eerder tekort hebt gedaan. Kun je met een enkele heldhaftige daad jaren van afwezigheid of slechte keuzes goedmaken.
De film raakt deze vragen aan, maar gaat er zelden echt diep op in. De dialogen blijven vaak oppervlakkig. Er is nauwelijks tijd ingeruimd voor rustige scènes waarin de personages kunnen reflecteren, waardoor de emotionele onderlaag vooral wordt benoemd in plaats van echt wordt doorleefd.
Vergelijking met andere heistfilms
Wie veel misdaad en heistfilms kijkt, zal in Wildcat flink wat bekende patronen herkennen. Het ex team dat weer samenkomt. De ene laatste klus. De overval die natuurlijk niet precies loopt zoals gepland. De dubbelspelen en verraad. De gevaarlijke crimineel die alles in de gaten houdt.
Dat hoeft geen probleem te zijn. Het genre is rijk aan tropen die met liefde gebruikt en hergebruikt worden. Het verschil tussen een middelmatige en een sterke film zit vaak in de details: scherpe dialogen, memorabele personages, verrassende wendingen of een visuele stijl met persoonlijkheid.
Wildcat blijft hangen in de comfortzone van het bekende. De wendingen zijn vroeg te raden en de personages onderscheiden zich net niet genoeg van hun archetypen. Daardoor is de film wel kijkbaar, maar zelden echt spannend of vernieuwend.
Eindoordeel: een gemiste kans met losse klauwen
Als pure avondvulling doet Wildcat zijn werk. Er gebeurt genoeg om niet te vervelen. Er is actie, er zijn bekende gezichten en de speelduur is compact genoeg om nooit zwaar aan te voelen.
Als we echter kijken naar wat er mogelijk was met deze premisse, de cast en de setting, dan overheerst het gevoel van een gemiste kans. Wildcat had een scherpe, energieke heistfilm kunnen worden waarin emotie en actie elkaar versterken. Nu krijgen wij een degelijk maar kleurloos geheel dat nergens echt uitblinkt.
Bij Panda Bytes beoordelen wij Wildcat daarom als een aardige, maar doorsnee misdaadfilm die vooral geschikt is voor een avond waarop u niet te kritisch wilt zijn. Wie hoopt op een frisse, inventieve heistfilm zal na afloop vermoedelijk eerder zin krijgen om een oude favoriet opnieuw te kijken.
Wat vindt u belangrijker in een film als deze. Strakke actie. Onthoudbare personages. Of juist humor met een randje? Deel uw mening en favoriete heistfilms met ons, zodat wij samen blijven ontdekken welke titels wel echt de klauwen tonen die Wildcat hier mist.
