Inleiding
“Ziggy Stardust: De Wereldpremière” is een opmerkelijke filmrecensie van de Britse filmcriticus Brian Penn. Deze bijzondere productie, met David Bowie, Mick Ronson, Trevor Bolder en Mick Woodmansey in de hoofdrollen, werd deskundig geregisseerd door D.A. Pennebaker.
Een Ongebruikelijk Cinematisch Aanbod
Het is zeldzaam dat de bioscoop iets anders biedt dan de gebruikelijke reeks theatrale releases. Onze plaatselijke multiplex kan ook het toneel zijn voor een exclusieve wereldpremière van één nacht. Een ogenschijnlijk routinematige maandagavond werd opgeluisterd door de wereldpremière van Ziggy Stardust, een digitaal gerestaureerde film van David Bowie’s laatste vertolking als zijn legendarische alter ego.
Bowie was een non-conformistische pionier en een meester in het telkens opnieuw uitvinden van zichzelf. Zijn liedjes, doordrenkt met zeldzame schoonheid en intelligentie, getuigen van zijn buitengewone artistieke talent. Het is niet overdreven om hem een cultureel icoon van de 20e eeuw te noemen. Deze verbluffende vertoning herinnert ons aan wat er ontbreekt in het desolate landschap dat we tegenwoordig popmuziek noemen.
Het Begin van de Avond: Een Boeiende Q&A
De avond begon met een live uitgezonden Q&A-sessie vanuit de Hammersmith Odeon. Dit was de perfecte locatie, aangezien Bowie 50 jaar geleden op deze avond (3 juli) zijn laatste optreden als Ziggy in de Odeon gaf. De discussie werd geleid door journalist Phil Alexander en verkende het genie van David Bowie.
Ken Scott, die vier albums voor Bowie coproduceerde, en pianist Mike Garson, één van de weinige overlevenden die in 1973 op het podium verscheen, gaven inzichtelijke bijdragen.
Een Spectaculaire Live Vertoning
Het besef drong door dat ik deel uitmaakte van een wereldwijd publiek dat live via de satelliet keek. Bowie beheerst het podium met vertrouwen en gratie. De band is strak en goed geolied; de briljante Mick Ronson op gitaar wordt aangevuld door Trevor Bolder op bas en Mick Woodmansey op drums.
De liedjes volgen elkaar naadloos op. Het verhaal van een androgene alien rockster wordt verteld in het titelnummer en zet de toon voor een werkelijk eclectische reis. Bowie, een fijnproever van liedjes van andere artiesten, levert een uitbundige cover van de Rolling Stones’ “Let’s spend the night together”.
De Ervaring van Pennebaker’s Film
Pennebaker’s film is op zichzelf niet opvallend in cinematografische termen. De schokkerige handcamera’s verliezen vaak hun focus, en de slechte belichting in de Odeon dompelt de film regelmatig in het donker. Maar de ruwe randjes versterken op eigenaardige wijze het onderwerp.
De bezwete en claustrofobische sfeer van een onvergetelijke avond wordt perfect vastgelegd. David Bowie’s overweldigende charisma en podiumprésence is overduidelijk. De geluidskwaliteit is verbazingwekkend en profiteert van 5.1 surround sound. De korrelige visuals doen het geluid tekort, maar dit blijft een van de grootste rockconcerten ooit op film vastgelegd.
Afsluiting
Met Ziggy Stardust: De Wereldpremière hebben we niet alleen een herinnering aan een iconisch tijdperk, maar ook een onuitwisbaar beeld van de muzikale reus die David Bowie was. Deze film is een absolute must voor elke muziekliefhebber en zeker voor de fans van Bowie’s unieke artistieke visie.
