Door Panda Bytes – jouw dagelijkse dosis verhalen, series, technologie en observaties uit een wereld die soms akeliger is dan fictie zelf.
De dystopische wereld van The Handmaid’s Tale keert terug voor haar zesde – en beloofde laatste – seizoen. Wat ooit begon als een gewaagde adaptatie van Margaret Atwood’s roman, vol urgentie en visuele bravoure, voelt inmiddels als een serie die gevangen zit in haar eigen tragedie. In deze review nemen we de staat van de serie onder de loep: stilistisch nog steeds indrukwekkend, maar thematisch uitgeput en narratief stuurloos. Is dit het afscheid dat June en haar kijkers verdienen?
Van revolutionair naar repetitief
Toen The Handmaid’s Tale in 2017 debuteerde, sloeg het verhaal in als een bom. De tijdsgeest – met #MeToo, opkomend rechts extremisme en toenemende angst voor regressieve politiek – gaf de serie een urgentie die zelden zo voelbaar was in televisieland. Elisabeth Moss droeg de serie met een magnetische kracht, terwijl de verstikkende esthetiek van Gilead ons bij de keel greep.
Zes seizoenen later lijkt die eerste schokgolf veranderd in een slepende echo. De boodschap is niet minder belangrijk, maar de herhaling ondermijnt de impact. Waar seizoen 1 en 2 nog uitblonken in pacing, subtiliteit en karakterontwikkeling, lijken de latere seizoenen – en met name seizoen 6 – te leunen op herkauwde pijn en voorspelbare conflicten.
De review van IndieWire windt er geen doekjes om: de serie is zichzelf aan het uitputten. En hoewel wij bij Panda Bytes het hart van de serie nog altijd voelen kloppen, horen we de polsslag steeds trager slaan.
Drama zonder richting
De kern van The Handmaid’s Tale was altijd rauwe emotie verpakt in strak geregisseerde beelden. Maar de emotie van seizoen 6 voelt inmiddels meer als een gewoonte dan als een litteken dat opnieuw opengaat. De woede van June is er nog. Haar trauma ook. En toch… we voelen het minder. Niet omdat het niet erg is, maar omdat het zo vaak en op zoveel manieren is herhaald dat het bijna zijn kracht verliest.
De scènes zijn traag, de dialogen zwaar. Er wordt veel gezwegen, veel gehuild, veel getuurd in de verte – meestal met een donderende soundtrack op de achtergrond die je vertelt wat je zou moeten voelen. Maar waar eerdere seizoenen deze stijl gebruikten om je de adem te benemen, voelt het nu vooral als een truc die z’n magie verloren is.
En laten we eerlijk zijn: hoe vaak kunnen we nog naar dezelfde cyclus kijken zonder dat het iets nieuws vertelt? June vlucht. June vecht. June verliest. Repeat.
Elisabeth Moss: de reddende engel in de mist
Toch blijft er één constante factor die deze serie nog boven water houdt: Elisabeth Moss. Haar spel is en blijft indrukwekkend. Met slechts een blik vertelt ze meer dan menig schrijver op papier kan krijgen. Haar vermogen om woede, hoop, wanhoop en vastberadenheid in één scène te leggen, is een zeldzaam talent.
Maar zelfs de beste actrice kan niet opboksen tegen een script dat ronddraait in cirkels. Je ziet haar vechten tegen de traagheid van het verhaal, als een schipbreukeling die weigert te verdrinken in een zee van herhaling. Moss verdient beter. En June ook.
De kracht van beelden… en het gevaar van overdaad
Visueel blijft The Handmaid’s Tale een meesterwerk. De compositie, het kleurgebruik, het spel met licht en schaduw – het is kunst op televisieformaat. Elke scène is als een schilderij dat tegelijkertijd prachtig én pijnlijk is. Maar zelfs schoonheid verliest haar glans als er geen vernieuwing in zit.
De symboliek is dik aangezet. Te dik. Waar eerdere seizoenen subtiele metaforen gebruikten om maatschappelijke thema’s aan te snijden, wordt nu met een moker geslagen. En eerlijk? We begrijpen het. Gilead is verschrikkelijk. Vrouwen lijden. De vrijheid is precair. Maar vertel ons iets nieuws. Of vertel het op een nieuwe manier.
Een laatste kans om het tij te keren?
Seizoen 6 moet het laatste hoofdstuk zijn. En dat geeft hoop. Hoop dat de schrijvers alle losse eindjes bij elkaar brengen en ons een slot geven dat de kijker recht doet. Niet in spektakel, maar in afronding. Geen nieuwe trauma’s meer, maar antwoorden. Geen eindeloze wraaktochten, maar betekenisvolle keuzes.
Er ligt een kans om het verhaal van June af te sluiten op een manier die haar reis – én de kijker – eer aan doet. Maar dan moeten de makers wel durven loslaten. Durven afronden. En bovenal: durven iets nieuws te zeggen, zelfs al is het het laatste woord.
Waarom we toch blijven kijken
Want ja, ondanks de kritiek, blijven we kijken. Misschien uit loyaliteit. Misschien uit een verlangen naar closure. Of misschien omdat The Handmaid’s Tale ooit zoveel indruk maakte, dat we blijven hopen op een comeback in narratieve kracht.
Bij Panda Bytes geloven we in verhalen. In de noodzaak ervan. In de schoonheid én de pijn die ze kunnen tonen. Maar we geloven ook dat elk verhaal een einde nodig heeft – en verdient. Een einde dat niet alles perfect afsluit, maar wel betekenis geeft aan de reis die eraan voorafging.
Jouw kijk op Gilead
Wat vind jij? Is The Handmaid’s Tale haar weg kwijtgeraakt? Of zie jij nog steeds de kracht in haar rauwe stiltes en harde waarheden? Laat het ons weten in de reacties hieronder. En blijf vooral bij Panda Bytes voor meer eerlijke recensies, technologische twists en serietips die je raken, verrassen en soms zelfs een beetje laten wankelen.
Praise be – maar hopelijk niet voor nóg een seizoen.
