Familie, vis en vuile zaakjes: de wereld van The Waterfront
Netflix houdt van families in de knoop. Hoe meer ruzie, geheimen en mislukte kerstdiners, hoe beter. Met The Waterfront voegt de streaming gigant een nieuwe familie toe aan hun galerij van dysfunctionele dynastieën: de Buckleys, heersers van een vissersimperium in verval in het vochtige Havenport, North Carolina.
Wie denkt dat dit een nieuwe Ozark is, komt bedrogen uit. The Waterfront is zachter, emotioneler – een soort Dawson’s Creek met smokkelwaar en ouderlijke issues. En dat is geen toeval. Kevin Williamson, bedenker van Dawson’s Creek, keert terug naar vertrouwd terrein. Alleen zijn de tieners inmiddels veertigers geworden, en hun puberproblemen vervangen door schulden, verslaving en verloren erfgoed.
Het is het soort serie waar je je al kijkend in laat zinken. Het voelt als een lange, hete zomermiddag aan de kust, waar de lucht zwaar is van schuld en sigarettenrook, en elke bries een nieuwe ramp aankondigt.
Een familie op de rand van implosie
De familie Buckley staat op het punt om volledig uit elkaar te vallen. Patriarch Harlan (Holt McCallany) keert terug na twee hartaanvallen om zijn zoon Cane (Jake Weary) op zijn plek te zetten. Die zoon heeft, in een wanhoopspoging om het familiebedrijf te redden, besloten om drugs te smokkelen voor een mysterieuze figuur genaamd Owen.
Het plan faalt. Dodelijk. Miljoenen aan cocaïne verdwijnen, smokkelaars worden afgeslacht, en de DEA klopt aan de deur met vragen waar niemand een goed antwoord op heeft.
Maar in plaats van zich zorgen te maken, richt Harlan zich tot de rest van de familie met de briljante strategie: “We moeten het grootschaliger aanpakken.” Want ja, als het fout gaat, moet je het altijd groter maken.
Ondertussen probeert moeder Belle (Maria Bello) stiekem een stuk land te verkopen aan een projectontwikkelaar – land dat Harlan als heilig beschouwt omdat zijn moeder er ooit een taart heeft gebakken of zoiets. Voeg daar nog een ex-verslaafde dochter aan toe (Bree, gespeeld door Melissa Benoist), een kleinkind dat haar niet wil zien, en een liefdesdriehoek met een teruggekeerde ex, en je hebt genoeg drama voor een heel seizoen – of vijf.
Thematiek onder de oppervlakte
Onder al het soapachtige spektakel gaat The Waterfront toch echt ergens over. De serie raakt verrassend trefzeker aan actuele thema’s zoals de teloorgang van de Amerikaanse middenklasse, generatieconflicten, verslaving en familie-erfenissen – niet alleen de financiële, maar vooral de emotionele.
Harlan is een man uit een andere tijd: autoritair, rechtlijnig, en niet in staat om de wereld om hem heen te begrijpen. Zijn kinderen zijn het product van die opvoeding – beschadigd, zoekend, hunkerend naar erkenning. Bree’s strijd om nuchter te blijven, Cane’s wanhoop, Belle’s dubbele moraal: het zijn allemaal echo’s van een familie die zichzelf niet meer begrijpt.
En dan is er het water. Niet zomaar een decor, maar een personage op zich. Het symboliseert verraad, connectie, verleden en ondergang tegelijk. Elk shot van de haven, elke scène op een boot draagt dat gewicht met zich mee. Water is leven – maar in The Waterfront is het ook dreiging.
Sterke cast, gemengd script
Wat deze serie overeind houdt, is de cast. Melissa Benoist is zonder twijfel het hart van de show. Haar Bree is breekbaar, maar vechtlustig. Elke scène met haar voelt écht – en dat is in een serie die bol staat van melodrama een verademing.
Maria Bello als Belle geeft de serie elegantie én scherpte. Ze weet precies hoe ze haar scènes moet doseren: een blik, een zucht, een halve zin, en je voelt dat er veel meer schuilt onder het oppervlak.
Jake Weary als Cane is… tja. Hij is er. Zijn karakter is geschreven als een wandelende fuck-up, maar zonder het charisma dat zo’n rol nodig heeft. En dat wringt. Zeker tegenover acteurs die meer diepte en geloofwaardigheid brengen.
Het script zelf is wisselend. Sommige dialogen knetteren, andere voelen functioneel – geschreven om de plot voort te jagen in plaats van personages tot leven te brengen. De serie leeft van de spanning en de sfeer, niet per se van subtiliteit.
Nostalgie en escapisme: precies goed voor de zomer
Als je met hoge verwachtingen begint aan The Waterfront, kom je waarschijnlijk bedrogen uit. Maar als je accepteert dat dit geen prestige-tv is, maar een heerlijke portie guilty pleasure, dan valt er veel te genieten.
De serie is ideaal voor zwoele zomeravonden waarop je niets anders wilt dan wegzakken in andermans problemen. De sfeer is zwoel, de soundtrack precies goed, en de intriges komen zo snel dat je nauwelijks tijd hebt om vragen te stellen.
Zeker voor kijkers die opgroeiden met Dawson’s Creek, is dit een intrigerend volwassen broertje. Niet altijd even subtiel, maar wel met hart.
Eindoordeel: kijkvoer met karakter (en tekortkomingen)
The Waterfront is geen meesterwerk, maar het is wel verslavend. Het heeft charme, drama, en af en toe een scène die je bijblijft. De serie hinkt op twee gedachten: enerzijds wil het iets zeggen over generatiepijn en klasseverschillen, anderzijds wil het vooral entertainen. Die balans lukt niet altijd, maar vaak genoeg om te blijven kijken.
Bij Panda Bytes zien we het zo: deze serie is als een koude cola op een warme dag. Niet bijzonder voedzaam, maar precies wat je nodig hebt. En af en toe prikt het net even harder dan je dacht.
Jij aan de beurt
Wat vond jij van The Waterfront? Is dit jouw zomerhit, of kijk je liever iets met minder gekibbel en meer geloofwaardigheid? Laat van je horen in de reacties of op onze socials – bij Panda Bytes zijn we dol op goede discussies, slechte keuzes en alles daartussenin.
