We geven toe: we zijn een beetje laat met deze review…
Bij Panda Bytes geloven we in tweede kansen, zeker als het gaat om series die stiekem al een tijdje online staan. The Buccaneers, Apple TV+’s vrolijke kruising tussen een Jane Austen-roman, een MTV-realityshow en een Victoriaans society-feuilleton, is zo’n serie die we eerlijk gezegd compleet gemist hadden bij de release. Maar hé, beter laat dan nooit – en deze grappige, flamboyante en soms ronduit bizarre kostuumromcom verdient absoluut onze aandacht.
Amerikanen in Londen: alsof je een milkshake giet over een kopje Earl Grey
Het verhaal van The Buccaneers is gebaseerd op Edith Whartons laatste, onafgemaakte roman. Apple TV+ besloot die onafgemaaktheid lekker te negeren en er een achtdelige serie van te maken die zich niets aantrekt van historische accuraatheid – en daar zijn we eigenlijk alleen maar blij om.
De premisse: een groep jonge, steenrijke Amerikaanse vrouwen uit New York reist in de jaren 1870 naar Londen om daar een plek te veroveren binnen de verstofte, snobistische Britse aristocratie. Wat volgt is een clash van cultuur, klasse, identiteit en – uiteraard – romantiek.
Nan St. George (Kristine Froseth) is de onconventionele heldin van het verhaal: slim, nieuwsgierig, energiek en totaal ongeïnteresseerd in regels. Haar zus Jinny (Imogen Waterhouse) vormt het tegenovergestelde: onzeker, traditioneel en wanhopig op zoek naar goedkeuring. De rest van de groep – waaronder Conchita (Alisha Boe), die al snel zwanger is van haar Britse adellijke echtgenoot – zorgt voor chaos, humor en de nodige dramatiek.
Dat hun komst door de Britse adel niet bepaald met open armen wordt ontvangen, spreekt voor zich. Maar net zoals een milkshake onbedoeld goed smaakt bij een portie fish and chips, blijkt de botsing tussen Amerikaans enthousiasme en Brits decorum verrassend vermakelijk.
Het is Bridgerton… maar dan met meer kleur, chaos en girl power
Het is onvermijdelijk: The Buccaneers wordt voortdurend vergeleken met Bridgerton. En ja, er zijn duidelijke overeenkomsten: kostuums, romantiek, debuten in de high society en knappe jonge mannen met mysterieuze blikken. Maar waar Bridgerton zich netjes aan een romantische formule houdt, besluit The Buccaneers om lekker los te gaan.
De muziek is modern (denk: Florence + The Machine-achtige vibes tijdens balscènes), de kostuums zijn soms verdacht elastisch voor 1870, en de dialogen klinken alsof ze gisteren nog op TikTok zijn getest.
Maar daar ligt nou net de kracht. In plaats van een historisch drama te spelen dat zich krampachtig aan de tijdsgeest houdt, kiest The Buccaneers voor emotie, energie en herkenbaarheid. Er wordt gepraat over seksuele vrijheid, over toxische relaties, over consent en zelfontplooiing – allemaal verpakt in een corset met kant en satijn.
En dan is er nog de humor: oprecht grappig, soms bijtend, vaak onhandig charmant. Van schoenen die in taarten verdwijnen tot zinderende blikken die eindigen in ongemakkelijke misverstanden – deze serie weet precies hoe je van historische fictie iets speels maakt.
Niet alles blinkt: waar het schuurt
Laten we niet doen alsof alles perfect is. The Buccaneers is bij vlagen onevenwichtig. Sommige personages worden te oppervlakkig uitgewerkt, bepaalde plotelementen voelen geforceerd en de dramatische wendingen volgen elkaar soms wel heel snel op.
De Britse adel is bijvoorbeeld bijna karikaturaal kil, met ouders die liever sterven dan hun zoon met een “onbeschaafde” Amerikaanse zien trouwen. Ook de dialogen kunnen op momenten wat geforceerd modern aandoen.
Toch slaagt de serie erin om zich staande te houden dankzij haar aanstekelijke energie. Zelfs als je met opgetrokken wenkbrauwen kijkt naar de zoveelste dramatische onthulling, blijf je hangen. Simpelweg omdat het plezier van het scherm spat.
En dan is er nog het onderliggende thema dat wél blijft resoneren: de strijd van jonge vrouwen om hun plek te vinden in een wereld die hen het liefst in een keurslijf – letterlijk en figuurlijk – wil dwingen. Daarin zit een zekere echtheid die de serie optilt boven het niveau van pure camp.
Conclusie: een charmante, rommelige dans tussen twee werelden
The Buccaneers is geen meesterwerk in de traditionele zin. Het is geen Downton Abbey met subtiliteit, geen The Crown met politieke lading, en zelfs geen Bridgerton met steamy finesse.
Maar wat het wel is, is leuk. Echt, ongegeneerd, meisjesachtig leuk. Het is een serie die je binge-kijkt omdat je wíl weten of Nan haar hart volgt of haar verstand, of Jinny eindelijk uit haar schulp kruipt, en of Conchita ooit meer krijgt dan een chagrijnige schoonmoeder.
De chemie tussen de hoofdrolspelers, de kleurrijke sets en het gevoel van vrijheid dat door de scènes waait, maken het geheel onweerstaanbaar charmant.
En geef toe: soms is het precies dat soort chaos wat je nodig hebt. Een beetje verwarring, een beetje glitter, een beetje liefde – allemaal op hakken van 12 centimeter en met een corset dat nét te strak zit.
Dus: geef je over aan de ongepolijste pracht van The Buccaneers. Want of je nu houdt van historische fictie, feministische ondertonen of gewoon dol bent op vrouwen die de boel lekker overhoop gooien – deze serie heeft het.
Heb jij The Buccaneers al gezien? Wat vond je van de botsing tussen oud en nieuw, traditie en rebellie? Laat het ons weten in de reacties hieronder – of gooi een korset richting onze inbox, wij vangen ‘m wel op.
Bij Panda Bytes blijven we graag hangen in verhalen die nét een beetje anders durven te zijn. Zelfs als we er iets later instappen.
