Introductie:
In deze recensie van Bugonia duiken we in Yorgos Lanthimos’ controversiële remake van Save the Green Planet!. We bespreken hoe de film balanceert tussen satire, psychologische horror en sciencefiction, met magnetische maar oncomfortabele performances van Emma Stone en Jesse Plemons. Verwacht een scherpe analyse van toon, thematiek en vorm, met oog voor de impact op het publiek. Bij Panda Bytes geloven we dat een goede review niet troost, maar helder maakt waar het schuurde, waar het fonkelde en waarom je alsnog blijft kijken.
Een remake met tanden: waar Bugonia bijt en waar het wringt
Bugonia zet een samenzwering’s gevoelige imker tegenover een farmaceutische topvrouw. Teddy Gatz is ervan overtuigd dat Michelle Fuller een buitenaards wezen is dat de aarde zal vernietigen. Dat klinkt als pulp, maar Lanthimos gebruikt het als microscoop: wat gebeurt er wanneer obsessie en macht elkaar vinden in een krappe kamer zonder exit. Het resultaat is een lange koortsdroom die zowel satirisch als wreed is. De plot volgt een heldere lijn, de morele oriëntatie blijft troebel. Dat is geen fout, dat is het ontwerp.
Emma Stone en Jesse Plemons: twee zwaartepunten zonder zwaartekracht
Emma Stone speelt Michelle als de CEO van het influencer-tijdperk. Ze glimlacht alsof ze een roadmap presenteert, ze luistert alsof ze aandeelhouders geruststelt. Alles is merk, zelfs haar stilte. Stone’s spel is grappig in kleine manieren en ijzig in de uitwerking. Dat werkt ontwapenend en menens tegelijk.
Jesse Plemons maakt van Teddy een man die verdwaalt in zijn eigen bewijsdrang. Hij zoekt bevestiging, vindt ruis en noemt het waarheid. Plemons weigert charmant te zijn. Dat kost sympathie, maar levert geloofwaardigheid op. Hun confrontaties zijn als twee magneten die elkaar aantrekken en afstoten in hetzelfde frame. Je kijkt met gebalde kaken.
Toon en tempo: een touwtje boven een put
Lanthimos houdt de sfeer strak gespannen. Er is humor, maar meestal als scalpel, niet als pleister. De martelkamer is een thema-accelerator. Satire en sadisme drukken elkaar naar voren. In de Zuid-Koreaanse Save the Green Planet! wisselt pathos de groteske af. Bugonia kiest vaker voor emotionele schraalte. Dat kan uitputten. Het is tegelijk de reden dat scènes blijven na-ijlen.
Visuele en auditieve keuzes: een kooi van kaders en klanken
Met cameraman Robbie Ryan kiest Lanthimos opnieuw voor het 1.33:1 beeld. Het frame voelt als een doos die telkens net te klein is. Close-ups maken gezichten tot kamers zonder ramen. Productie en kostuumontwerp ademen klinische orde. Elk oppervlak lijkt steriel en vijandig. De score van Jerskin Fendrix kiest voor textuur boven melodie. Het is muziek als huidprikkel. Geen melodische reddingsboeien, wel drones en puls die de adem verkorten.
Macht, mannelijkheid en de incel-schaduw
De genderswap in de CEO-rol is meer dan stijl. Door de belager man te maken en de machtsdrager vrouw, schuift de film een culturele splijtstof naar voren. Teddy’s obsessie voelt verwant aan digitale rancune en misplaatste rechtvaardiging. Michelle belichaamt performatieve empathie en harde efficiëntie. Twee wereldbeelden botsen in één kamer, zonder neutrale scheidsrechter. Dat levert een ongemakkelijke, actuele spiegel op.
Humor als scalpel, kantoorleven als body horror
De grappige momenten zijn klein en trefzeker. Een meezingende CEO in de auto. HR-taal die vrijheid belooft en overwerk bedoelt. Het dagelijkse kantoorleven wordt gefilmd als licht organische horror. Het is herkenning met een steek. Bij Panda Bytes noemden we dit bij de koffie het genre van de glimlach die knarst.
Werkt de remake als remake
Vergeleken met Save the Green Planet! is Bugonia minder springerig en meer monolithisch. Het houdt de toon koel en consistent. Artistiek gedurfd, commercieel risicovol. Wie de emotionele scharnieren van het origineel waardeert, zal hier soms warmte missen. Wie juist valt voor gecontroleerde ongemakkelijkheid, vindt hier een heldere visie.
Personage dynamiek in lopende tekst
Teddy Gatz functioneert als motor van de plot. Hij ontvoert, manipuleert en projecteert. Hij zoekt naar bewijs dat zijn overtuiging ondersteunt en negeert alles wat hem tegenspreekt. Dat bewijs wordt daardoor een gesloten systeem. Michelle Fuller blijft intussen heersen over haar personeel met beleefde bevelen, corporate taal en subtiele druk. Haar macht is zichtbaar in kleine rituelen. Teddy’s neef Don is het enige menselijke anker. Hij biedt familiaire houvast en dient als spiegel voor Teddy’s rationalisaties. Werknemers in Michelle’s omgeving tonen kille loyaliteit. Ze volgen de regels, ook wanneer die hun eigen grenzen overschrijden. Zo ontstaat een netwerk van afhankelijkheden waarin manipulatie, imago management en bevestiging’s drang elkaar voortdurend versterken.
Hoogtepunten
Emma Stone tekent een definitieve CEO-antagonist van deze streaming generatie.
Jesse Plemons durft langdurig onaangenaam te zijn en houdt de morele mist dicht.
Kader, productie en score werken samen als drukmachine. Alles voelt krap en geladen.
Zwakke plekken
Weinig emotionele toegang, zodat de kijkervaring vermoeiend kan worden.
Long takes in gesloten ruimtes die de satire soms verstikken.
Een finale die eerder frictie dan catharsis biedt.
Context binnen Lanthimos’ oeuvre
Na The Favourite, Poor Things en Kinds of Kindness is duidelijk dat Lanthimos houdt van machtsspel, ritueel en lichamen die op afstand worden bekeken. Bugonia sluit aan bij zijn fascinatie voor hiërarchie en conditionering, maar gaat nog verder in het weigeren van troost. Waar Poor Things nog barokke levenslust uitstraalde, kiest Bugonia voor klinische discipline. Dat is coherent en consequent, maar niet gemaakt om te omarmen.
Voor wie is Bugonia
Voor kijkers die houden van auteurscinema die risico neemt, van performances die de lucht uit de kamer trekken en van frames die voelen als muren.
Minder geschikt voor wie emotionele verankering en duidelijke uitkomst zoekt. Wie mysterie wil met warm hart kan beter nog eens Save the Green Planet! opzoeken.
Ethiek en tijdgeest: waarom dit nu pijn doet
Bugonia voelt van nu. Niet vanwege aliens, maar door de botsing tussen complotdenken en corporate zelfpresentatie. De film toont hoe beide kampen verhaalvorming gebruiken als schild. Teddy heeft zijn informatiebubbel. Michelle heeft haar managementtaal. Het publiek zit vast tussen twee waarheden die beiden comfortabel zijn voor wie ze nodig heeft. De film weigert een ontsnapping via heldendom of romantiek. Die weigering is een statement over ons mediaklimaat.
Conclusie van de review
Bugonia is polariserend en precies zo bedoeld. Vormelijk briljant, thematisch vlijmscherp en acteer technisch onverschrokken. De keerzijde is emotionele kilte en uitputting. Wij respecteren de visie, we bewonderen Stone en Plemons, en we accepteren dat de prijs van kijken soms vermoeidheid is. Dit is geen film die je liefhebt, maar één die je bezighoudt. En dat is ook waarde.
Team Panda Bytes
