Introductie:
In deze review bespreken wij hoe Mrs Playmen op Netflix het waargebeurde verhaal van Adelina Tattilo omzet in een meeslepend drama over macht, seks, censuur en emancipatie. Wij kijken naar de historische context, de manier waarop de serie Playmen en de Italiaanse samenleving van de jaren zeventig verbeeldt en of dit alles voldoende is om de serie het label “must watch” te geven.
Deze review is bedoeld voor kijkers die twijfelen of ze Mrs Playmen moeten streamen, voor liefhebbers van period drama’s en voor iedereen die nieuwsgierig is naar de grens tussen erotiek, activisme en journalistiek. Bij Panda Bytes nemen wij die twijfel graag uit handen. En heel soms doen wij dat zelfs met een broek aan.
Mrs Playmen als Netflix drama over media, macht en moraal
Mrs Playmen is gebaseerd op de geschiedenis van Adelina Tattilo, die het Italiaanse mannenblad Playmen in de jaren zeventig omvormde van een erotisch tijdschrift tot een cultureel fenomeen. Waar in de Verenigde Staten Playboy de voorhoede vormde met naaktfotografie gecombineerd met essays en interviews, laat Mrs Playmen zien dat Italië zijn eigen, minstens zo explosieve versie had.
De serie opent sterk met een Adelina die door de Verenigde Naties wordt gevierd als invloedrijke uitgever. Vanuit dat hoogtepunt duiken we terug in de tijd, naar de chaos van politiinvallen, dubieuze financiën en onzichtbare machtsstrijd binnen haar huwelijk. Dit raamwerk maakt meteen duidelijk dat het hier niet om sensatie gaat, maar om een karakterstudie van een vrouw die tegen wil en dank symbool wordt van vooruitgang.
Van erotisch blad naar cultureel strijdtoneel
Omdat we in deze review geen diagram gebruiken, beschrijven wij de ontwikkeling van Playmen stap voor stap in lopende tekst.
Aan het begin van de serie zien we Playmen als een klassiek mannenblad met naaktfoto’s, een vleugje lifestyle en vooral een focus op visuele prikkels. Het blad verkoopt, maar staat onder constante juridische druk. Wanneer de politie een nummer met foto’s van Brigitte Bardot in beslag neemt en Adelina wordt opgepakt, verandert alles.
Saro Balsamo, haar echtgenoot en de uitgever, duikt onder. Tot Adelina’s verbazing blijkt hij haar vooraf op papier al als hoofdredacteur te hebben aangewezen. Dat juridische detail legt de verantwoordelijkheid bij haar neer. In eerste instantie lijkt dit een wanhopige reddingsactie van een man die vooral zijn eigen hachje probeert te redden. Voor de serie is het het kantelpunt waarop Adelina besluit het blad niet alleen te behouden maar ook inhoudelijk te transformeren.
Vanaf dat moment verschuift de focus van Playmen. Adelina weigert puur pornografisch materiaal dat Saro haar aanreikt en kiest in plaats daarvan voor een fotoshoot met de jonge Elsa, gefotografeerd door Poggi. Die keuze is tekenend: erotiek blijft aanwezig, maar wordt omringd door verhalen met een duidelijk sociaal en politiek bewustzijn. Onderwerpen als feminisme, echtscheiding en abortusrechten krijgen een prominente plaats. Playmen wordt niet langer enkel een mannenfantasie, maar een podium waar vrouwen en hun positie in de samenleving centraal staan.
Tegelijkertijd laat de serie zien hoe die ontwikkeling niet door iedereen als feministisch wordt gezien. Kritiek klinkt uit conservatieve hoeken, maar ook uit progressieve kringen die vinden dat naakt en emancipatie elkaar uitsluiten. In die spanningsboog blinkt Mrs Playmen uit.
Adelina Tattilo als personage: ambitie, twijfel en strategische moed
Een goede biografische serie valt of staat met de protagonist. Carolina Crescentini geeft Adelina Tattilo een overtuigende mix van zelfverzekerde uitstraling en innerlijke twijfel. In deze review kunnen we zonder aarzeling stellen dat haar spel de ruggengraat van Mrs Playmen vormt.
We zien Adelina als moeder, als echtgenote, als baas en als publiek figuur. De serie toont haar niet als heilige feminist die alles perfect doet, maar als iemand die voortdurend balanceert tussen idealen en harde zakelijke keuzes. Dat maakt haar interessant en geloofwaardig.
Een van de sterkste lijnen is hoe zij de macht langzaam naar zich toetrekt. Aanvankelijk lijkt ze een tijdelijk uithangbord terwijl Saro in de luwte blijft. Maar gaandeweg gebruikt ze zijn afwezigheid als ruimte om het blad in een andere richting te duwen. Wanneer ze de redactie toespreekt en duidelijk maakt dat zij nu de baas is, voelt dat niet als een plotselinge ommezwaai maar als de logische uitkomst van alles wat we ervoor hebben gezien.
De serie laat ook de prijs zien van die positie. De financiële druk, de morele paniek, de publieke veroordeling en de verantwoordelijkheid voor de kinderen maken Adelina geen onkwetsbaar symbool, maar een mens van vlees en bloed. Precies daardoor werkt het drama op emotioneel niveau en niet alleen als historisch lesmateriaal.
Poggi, Elsa en de morele schaduwkant van erotiek
De subplot met fotograaf Poggi en model Elsa lijkt in eerste instantie een zijdelingse verhaallijn, maar functioneert als spiegel voor het centrale thema van de serie. Poggi overtuigt haar om naaktfoto’s te maken met de belofte dat ze alleen voor hen zijn. Later blijkt dat hij haar de rechten op die foto’s heeft laten opgeven.
Dit verhaal stelt prangende vragen die ook vandaag nog relevant zijn. Wie bezit het lichaam dat op beeld is vastgelegd. Is toestemming nog geldig als die is afgedwongen of verkregen onder valse voorwendselen. En kan een blad dat pretendeert vrouwen te emanciperen tegelijkertijd profiteren van situaties waarin diezelfde vrouwen misleid zijn.
Mrs Playmen geeft geen makkelijke antwoorden, maar gebruikt deze lijn om de kijker te dwingen na te denken over de dunne lijn tussen erotiek als zelfexpressie en erotiek als uitbuiting. Dat verheft de serie boven oppervlakkige glitter en glamour.
Jaqueline Onassis en de internationale schokgolven
De serie grijpt ook het beruchte incident rond de gelekte foto’s van Jaqueline Onassis aan om de impact van Playmen buiten Italië te tonen. De screenshots van haar tijdens het zonnebaden, uitgelekt door haar eigen echtgenoot, worden een wereldwijde mediastorm.
In de context van de serie markeert dit moment een fase waarin Playmen definitief de status van nationaal schandaalblad ontgroeit en onderdeel wordt van een groter debat over privacy, macht en publieke nieuwsgierigheid. Er wordt duidelijk dat schandaal soms geen bijproduct is, maar een integraal onderdeel van de strategie om zichtbaarheid te creëren, hoe moreel twijfelachtig die strategie ook is.
Visuele stijl en sfeer: geen nostalgische ansichtkaart
Stilistisch kiest Mrs Playmen voor een warme, bijna gouden gloed, gecombineerd met een lichte korrel die de tijdsperiode voelbaar maakt. De redactie, de drukkerij, de rokerige feestjes en de officiële kantoren van de autoriteiten contrasteren scherp met elkaar.
Een mogelijke visuele toevoeging aan dit review zou een beeld zijn van een afdeling vol oude drukpersen naast een elegante redactieruimte, waarmee de spanning tussen ambacht, commercie en creativiteit tastbaar wordt. Ook zou een infographic over de groei van oplagecijfers en hoeveelheid rechtszaken per nummer illustratief zijn om de schaal van Adelina’s strijd te tonen.
De camera blijft vaak dicht op de gezichten van de personages. Zeker bij arrestaties, ondervragingen en momenten van morele twijfel zorgt dat voor een beklemmend gevoel. De serie vermijdt het nostalgische romantiseren van de jaren zeventig en laat vooral de rook, het zweet en de nervositeit zien.
Humor, ernst en tempo
Hoewel de thematiek zwaar is, weten de makers af en toe lucht in het verhaal te brengen. Niet met brede komedie, maar met subtiele ironie en scherpe dialogen, vooral in de interactie tussen Adelina en haar redactie. Soms schuurt het, soms is het ronduit ongemakkelijk, maar het voorkomt dat de serie verzandt in zwaarmoedig prestige drama.
Er zijn momenten waarop het tempo wat inzakt, met name wanneer de financiële perikelen van Playmen iets te vaak worden herhaald. Toch blijven de spanningslijnen meestal helder. De strijd met censuur, de druk van schuldeisers, de persoonlijke keuzes van Adelina en de groei van het blad worden vaardig door elkaar geweven.
Feminisme of marketingtruc: wat wil de serie zeggen
Een centrale vraag van deze review is of Mrs Playmen echt iets toevoegt aan het gesprek over feminisme en media, of vooral een stijlvol kostuumdrama is met een pikant randje.
De serie laat expliciet zien dat Adelina niet door iedereen als feministisch icoon wordt gezien. Sommige personages verwijten haar dat ze het lichaam van vrouwen gebruikt om geld te verdienen, terwijl ze zichzelf als bevrijder presenteert. Anderen zien in haar juist een rolmodel omdat ze als vrouw de macht grijpt in een wereld die volledig door mannen wordt gedomineerd.
Wij vinden dat de serie overtuigend laat zien dat beide perspectieven tegelijk waar kunnen zijn. Adelina is zowel een strategische zakenvrouw die weet dat bloot verkoopt, als een vrouw die oprecht gelooft dat openheid over seks en vrouwenlichamen een vorm van bevrijding kan zijn. Die spanning maakt het verhaal rijk en actueel. Zeker in een tijd waarin discussies over digitale naaktcontent, consent en online shaming aan de orde van de dag zijn.
Eindoordeel van Panda Bytes: streamen of overslaan
Als review kunnen we kort zijn over het uiteindelijke oordeel, al kiezen wij er natuurlijk voor om er toch een paar woorden aan te besteden.
Wij adviseren duidelijk: streamen.
Mrs Playmen is niet perfect. Soms neemt de serie zichzelf net iets te serieus en zijn bepaalde verhaallijnen niet volledig uitgebalanceerd. Maar de sterke hoofdrol, de intrigerende historische context en de moedige thematiek maken het een serie die blijft hangen. Het is een verhaal over een vrouw die de regels niet netjes probeert aan te passen, maar bereid is het spel zelf te veranderen.
Voor liefhebbers van series over media, macht, feminisme en moreel grijs gebied is dit een aanrader. Voor kijkers die alleen op zoek zijn naar luchtig vermaak is dit mogelijk een zware kost, maar zelfs dan biedt de serie genoeg stijl en spanning om te blijven boeien.
Jouw kijk op Mrs Playmen
Wij zijn benieuwd hoe jij naar Mrs Playmen kijkt. Zie jij Adelina als heldin, opportunist of iets daar tussenin. Vond jij de combinatie van erotiek en maatschappijkritiek geslaagd, of juist ongemakkelijk.
Laat het ons weten, discussieer mee en deel je mening. Bij Panda Bytes geloven wij dat een serie pas echt leeft wanneer kijkers erover blijven praten, lang nadat de aftiteling is afgelopen.
