Introductie:
Sommige films voelen bij een herbekijk beurt als een oude jas: ooit geliefd, nu vooral stoffig. When Harry Met Sally…doet het tegenovergestelde. Deze klassieker blijft fris, scherp en irritant eerlijk over vriendschap, verliefdheid en dat ene moment waarop je ineens beseft dat je al maanden met de verkeerde persoon appte. Wij hebben de film opnieuw gekeken en hij landt nog steeds precies waar hij moet landen: in het hart, met een glimlach en een klein prikje herkenning.
Er circuleerde deze week bovendien berichtgeving dat regisseur Rob Reiner helaas is overleden. We kunnen dat hier niet live verifiëren, maar het idee alleen al gaf ons een extra reden om zijn bekendste werk opnieuw te bekijken, alsof je nog één keer een favoriete plaat opzet omdat je bang bent dat de naald straks voorgoed stilvalt. En als het nieuws onjuist blijkt, dan is het resultaat nog steeds hetzelfde: we hebben een film herontdekt die het verdient om elke paar jaar terug te keren.
Waar gaat When Harry Met Sally… ook alweer over?
Harry (Billy Crystal) en Sally (Meg Ryan) leren elkaar kennen na hun afstuderen en kruisen daarna, door de jaren heen, telkens opnieuw elkaars pad. Hun gesprekken zijn vaak grappig, soms ongemakkelijk en opvallend volwassen, ook als ze zelf nog doen alsof ze dat niet zijn. De grote vraag hangt boven elke scène als een neonbord in een nachtelijke diner: kunnen een man en een vrouw “gewoon vrienden” zijn, of gaat er altijd iets wringen?
De film laat dat niet als theoretische discussie bestaan, maar als een serie kleine momenten. Een rit in de auto. Een gesprek dat te lang doorgaat. Een stilte die nét iets te warm wordt. Het leven zoals het echt gaat, alleen met betere oneliners.
Review: het script snijdt nog steeds als een goed keukenmes
Wat ons bij de herbekijk beurt opviel, is hoe strak het script in elkaar zit. De dialogen zijn snel, maar nooit leeg. Elke grap duwt het verhaal vooruit. Elke ergernis tussen Harry en Sally onthult iets wat ze zelf nog niet durven toe te geven.
De humor werkt juist omdat het geen clownspak aantrekt. Het is het soort humor dat ontstaat wanneer twee mensen intelligent genoeg zijn om zichzelf te saboteren, en dan ook nog de brutaliteit hebben om er hardop commentaar op te geven. Bij Panda Bytes houden we van dat soort menselijke rommel: herkenbaar, pijnlijk en toch charmant.
Meg Ryan en Billy Crystal: chemie zonder vuurwerk, maar met vonken
Dit is geen film die leunt op perfecte schoonheid of gladde romantiek. Meg Ryan geeft Sally iets koppigs en kwetsbaars tegelijk. Billy Crystal maakt van Harry een man die vaak doet alsof hij cynisch is, maar eigenlijk bang is om serieus genomen te worden.
Samen zijn ze geloofwaardig. Niet als sprookjeskoppel, maar als twee mensen die elkaar langzaam leren lezen, zoals je na jaren eindelijk de gebruiksaanwijzing van je eigen emoties opent. Je gelooft dat ze elkaar kunnen irriteren tot op het bot én dat ze elkaar missen zodra de deur dichtvalt.
De beroemde diner scène en waarom die nog steeds werkt
We hoeven niemand uit te leggen welke scène dit is. Wat de scène zo sterk maakt, is niet alleen het komische moment zelf, maar hoe het precies past bij het thema van de film: hoe we verlangen, hoe we toneel spelen, en hoe we soms met droge ogen doen alsof we nergens naar zoeken.
Die scène is brutaal, maar ook verrassend slim. Hij doorbreekt de nette romcom regels zonder de film te breken. Sterker nog, hij maakt de film menselijker. Want echte liefde is soms ook gewoon: rare timing, te veel ego, en toch blijven zitten aan dezelfde tafel.
Wat When Harry Met Sally… zo tijdloos maakt
De film vertrouwt op iets wat zeldzaam is: gesprekken. Geen eindeloze montage met popmuziek om gevoelens te verbergen, maar mensen die praten, twijfelen, terugkomen, weer weglopen. Dat maakt het tijdloos. Want technologie verandert, dating verandert, kapsels veranderen absoluut, maar dat innerlijke gevecht blijft.
Er zit ook poëzie in het alledaagse. New York in de herfst. Een wandeling met te veel gedachten. Een vriendschap die langzaam van vorm verandert, alsof hij zichzelf opnieuw vouwt tot iets wat eindelijk klopt.
Minpunten: niet alles is even soepel verouderd
Een herbekijk beurt laat ook zien dat sommige ideeën wat gedateerd aanvoelen, vooral in hoe stellig er soms over mannen en vrouwen wordt gepraat. Niet storend genoeg om af te haken, wel opvallend genoeg om even je wenkbrauw op te tillen. Tegelijkertijd: de film is slim genoeg om die stelligheid vaak te laten botsen met de realiteit van de personages, en juist daar ontstaat de nuance.
Eindoordeel
When Harry Met Sally… blijft een van de meest scherpe en warme romantische komedies die we nog steeds met plezier herbekijken. Niet omdat alles perfect is, maar omdat het voelt als het echte leven, met betere timing en minder WhatsApp-ruis. En als het nieuws over Rob Reiner deze week klopt, dan is dit een passend moment om te beseffen hoeveel vakmanschap er in deze ogenschijnlijk lichte film zit. En als het niet klopt, is het alsnog een prachtige aanleiding om hem weer aan te zetten.
Onze score: 9/10
Een romcom die niet probeert je te overtuigen met suiker, maar met waarheid, humor en een beetje volwassen ongemak.
Welke scène uit When Harry Met Sally… blijft bij jou het meest hangen, en ben je team “vriendschap kan prima” of team “dit loopt altijd mis”?
