Introductie:
In deze review van Anaconda (2025) bekijken we hoe deze nieuwe versie van de slangenklassieker tegelijk reboot, parodie en actiekomedie wil zijn. Het uitgangspunt is heerlijk brutaal: een groep vrienden reist naar het Braziliaanse regenwoud om een lowbudget remake te draaien van hun jeugdfavoriet, en komt daar tot de ontdekking dat de natuur geen figurant is. Verwacht geen keurige nostalgie trip, maar een film die zichzelf voortdurend knipoogt en ondertussen toch echte spanning opbouwt. Soms werkt dat fantastisch, soms voelt het alsof de film even de weg kwijt is in het groen, maar saai wordt het zelden.
Verhaal: film maken, overleven, en ondertussen niet opgegeten worden
Doug en Griff zijn jeugdvrienden met een gedeelde liefde voor horrorfilms en vooral voor de cultfilm Anaconda uit 1997. Doug, gespeeld door Jack Black, is een gefrustreerde filmmaker die vastzit in het alledaagse leven, inclusief het soort werk waar je creativiteit langzaam van gaat zuchten. Griff, gespeeld door Paul Rudd, is een acteur die zijn carrière voelt wegzakken en wanhopig zoekt naar een project dat hem weer relevant maakt. Samen besluiten ze iets te doen wat in theorie inspirerend is en in praktijk pure roekeloosheid: ze willen een remake draaien in de Amazone, met hun vrienden Kenny en Claire erbij.
De reis naar Brazilië is het startschot van een kettingreactie. Ze rekenen op chaos, maar op filmchaos: logistiek gedoe, ruzie over budget, een mislukte opname hier en daar. In plaats daarvan krijgen ze een echte dreiging. Eerst is er een mysterieuze vrouw die zich bij het gezelschap voegt en blijkbaar iets te verbergen heeft. Daarna duiken illegale goudzoekers op die haar achtervolgen. En dan komt het hoofdgerecht: een gigantische anaconda die de groep niet als bezoekers ziet, maar als een wandelend buffet.
Als we de structuur van het verhaal in woorden samenvatten, verloopt het als volgt. Het begint met een oude jeugddroom die opnieuw wordt aangewakkerd, gevolgd door een impulsieve beslissing om die droom in het wild waar te maken. Vervolgens botst hun gecontroleerde filmplan op een oncontroleerbare realiteit: gevaar uit de natuur en gevaar door mensen. Dat zet de onderlinge vriendschap onder druk, maar dwingt ze ook om samen te werken, fouten toe te geven en elkaar letterlijk uit benarde situaties te redden. Uiteindelijk mondt dit uit in een finale waarin overleven, verzoening en pure slapstickactie door elkaar heen buitelen.
Acteerwerk: Jack Black als motor, Paul Rudd als balans
Jack Black draagt deze film met zijn kenmerkende energie. Doug is niet alleen een komische rol, maar ook een man die voelt dat hij ergens is blijven steken. Die combinatie werkt, omdat Black precies weet wanneer hij moet overdrijven en wanneer hij juist een moment stil moet vallen. Paul Rudd is de ideale tegenhanger. Griff is charmant, soms sneu, soms irritant, maar altijd menselijk. Hun dynamiek voelt als echte vriendschap: plagen, botsen, elkaar kennen tot in de gênante details, en toch blijven opduiken als het erop aankomt.
Kenny en Claire functioneren als extra brandstof. Kenny’s drugsprobleem is aanwezig en wordt deels voor humor gebruikt, terwijl zijn vrienden hem ook proberen te helpen. Dat is een lastige balans en de film raakt hem niet altijd even fijnzinnig, maar het geeft wel een extra laag: dit zijn niet alleen avonturiers, dit zijn mensen die iets proberen te fiksen in zichzelf terwijl ze doen alsof het “gewoon een filmproject” is.
Humor en tempo: sterke start, rommelige middenstuk, lekkere finale
In onze review moeten we eerlijk zijn: de film begint bijzonder grappig, met situaties die de absurditeit van Doug’s filmambities meteen duidelijk maken. Daarna zakt het tempo een tijdje in. Niet omdat er niets gebeurt, maar omdat de film even zoekt naar de juiste toon. Is dit vooral satire op filmsets, of een monsterfilm met grappen, of een vriendenverhaal dat toevallig in de jungle speelt? Pas later, wanneer de dreiging van de anaconda en de goudzoekers écht doorzet, vallen de puzzelstukken beter op hun plek.
De finale is dan weer precies waar je op hoopt bij een actiekomedie met een reuzenslang. Spannend, belachelijk, en net slim genoeg om de spanning niet te laten verdampen. De film durft groot te gaan en dat past bij het concept.
Spanning en geweld: vooral dreiging, weinig gore
De geweldsmomenten zijn eerder spannend en chaotisch dan extreem bloederig. Er zijn achtervolgingen, aanvallen en gevaarlijke confrontaties, inclusief situaties waarin mensen ogenschijnlijk slachtoffer worden en later weer opduiken als onderdeel van de grap. De anaconda is vaak een schaduw, een beweging, een plotselinge aanval. Dat werkt, omdat het de kijker steeds laat wachten op het moment dat het misgaat.
De subplot met de illegale goudzoekers voegt een tweede soort spanning toe. De jungle is eng, maar mensen blijken minstens zo gevaarlijk. Die combinatie geeft de film extra vaart, zeker in het tweede deel.
Taalgebruik: veel grofheid, soms ten koste van de flow
Een belangrijk punt in deze review van Anaconda (2025) is het taalgebruik. Er wordt vaak en stevig gevloekt. Dat kan komisch zijn, maar door de hoeveelheid voelt het soms als ruis. Op momenten waarop een grap juist lucht nodig heeft, snijdt de dialoog de scène weer open met een grove uitroep. Het is een keuze, en sommige kijkers zullen erom lachen, maar het kan ook vermoeien.
Thema’s: vriendschap, mislukkingen en dromen met modder aan de schoenen
Onder de kolder en de spanning zit een verrassend herkenbaar thema: de angst dat je dromen zijn verlopen, en de hoop dat je ze toch nog kunt oppakken. Doug is het type dat in de supermarkt staat en zich afvraagt hoe hij daar is beland. Griff is het type dat doet alsof alles oké is, maar stiekem bang is dat niemand hem nog wil zien. Kenny en Claire houden het geheel bij elkaar door afwisselend olie op het vuur te gooien en het weer te blussen.
De film laat zien dat vriendschap niet betekent dat je altijd aardig bent, maar dat je blijft staan als het echt misgaat. En in Anaconda (2025) gaat het mis op een schaal die je normaal alleen in waarschuwingen op natuurdocumentaires hoort.
Eindoordeel: eigenzinnig, onregelmatig, maar vaak raak
Anaconda (2025) is een film met een goed idee en genoeg talent om dat idee geregeld te laten schitteren. De humor is niet constant, het middenstuk kan wat zoekend voelen, en het grove taalgebruik haalt soms de vaart uit scènes die juist strak zouden moeten zijn. Maar de hoofdrollen zijn sterk, de setting werkt, en de finale levert precies de mix van actie, absurditeit en slangenstress die je stiekem wilt.
Bij Panda Bytes houden we van films die risico nemen en niet bang zijn om zichzelf een beetje belachelijk te maken. Deze reboot doet dat, en als je kunt leven met het stevige taalgebruik, krijg je een onderhoudende actiekomedie terug die meer is dan een simpele herhaling van het origineel.
Welke reboot doet jou meestal zuchten: de brave nostalgische kopie, of de variant die alles overhoop gooit zoals Anaconda (2025) dat doet?
