Introductie:
Er zijn van die series die langzaam onder je huid kruipen. Niet met bombast of cliffhangers vol vuurwerk, maar met een constante, onheilspellende spanning, personages die ademen als echte mensen, en verhalen die net zo goed in je eigen wijk hadden kunnen gebeuren. Dept. Q, de nieuwste Netflix-serie gebaseerd op de gelijknamige Deense boekenreeks van Jussi Adler-Olsen, is zo’n parel. En geloof ons bij Panda Bytes: dit is een serie waar je niet even “een afleveringetje” van kijkt. Je klikt, je kijkt, je verdwijnt.
Een kelder vol cold cases – en demonen
Inspecteur Carl Mørck is niet je doorsnee speurneus. Gespeeld door Matthew Goode met een indrukwekkende balans tussen cynisme en kwetsbaarheid, is Carl beschadigd, gebroken en boos – precies het type man dat liever geen mensen meer om zich heen heeft. En dus wordt hij, na een fatale operatie, verbannen naar de kelder van het politiebureau in Edinburgh. Zijn taak? Oude onopgeloste zaken uitpluizen.
Daar, onder het TL-licht en tussen stoffige dozen, ontstaat de broedplaats voor de afdeling Q – een geïmproviseerde eenheid waar verwaarloosde misdaden alsnog gerechtigheid moeten krijgen. Maar Dept. Q is meer dan een verzameling cold cases; het is een indringende verkenning van schuld, vergeving, en hoe ver mensen gaan om de waarheid te verbergen.
De chemie tussen Carl en Akram: broederschap in een kil landschap
Het hart van de serie is de relatie tussen Carl en zijn partner Akram Salim, gespeeld door de ondergewaardeerde Alexej Manvelov. Akram is een voormalige politieagent uit Syrië, nu gedegradeerd tot administratieve klusjes in Schotland, maar met een instinct dat scherper is dan menig rechercheur.
De dynamiek tussen beide mannen is ijzersterk: waar Carl grauw en direct is, is Akram bedachtzaam en empathisch. Samen zijn ze geen traditioneel duo, maar eerder twee mannen die gedwongen worden elkaars spiegel te zijn. En het werkt. Het is geen bromance – het is broederschap, gesmeed in stilte, trauma en wederzijds respect.
Dept. Q neemt zijn kijkers serieus
Een van de grootste krachten van deze serie is de manier waarop het plot zich ontvouwt. Geen domme exposities, geen geforceerde flashbacks. Ja, er zijn sprongen in de tijd, maar die zijn intelligent verweven. Elke aflevering onthult precies genoeg om je te laten twijfelen aan wat je denkt te weten.
De serie vermijdt de valkuil van veel misdaadreeksen: het negeren van menselijke complexiteit. In Dept. Q draait het niet alleen om de ‘wie’, maar vooral om de ‘waarom’. Wat drijft mensen tot hun daden? Waarom blijven geheimen decennialang onopgemerkt? Waarom is de waarheid vaak zo pijnlijk?
Hiermee stijgt Dept. Q boven het genre uit. Het is geen moord-en-mysterie om je brein te laten kraken, maar een moreel mijnenveld waarin elke beslissing gevolgen heeft – en elke onthulling pijn doet.
Sfeervol tot op het bot
Esthetisch is Dept. Q een les in visuele storytelling. De grijstinten van Edinburgh, de regen die tegen ramen tikt, de subtiele camerawisselingen – alles ademt beklemming. Maar dan die muziek: minimale synths die op precies de juiste momenten inzetten, nooit te veel, altijd doeltreffend.
Regisseur Scott Frank, bekend van The Queen’s Gambit, weet hoe hij beelden moet laten spreken. Door kleine regiekeuzes – zoals aspectratio’s die verschuiven tussen herinnering en realiteit – voelt de serie aan als een film, verdeeld over acht afleveringen. Elk shot, elke pauze in een dialoog, draagt betekenis. En dat voel je.
De personages zijn geen pionnen, maar mensen
Naast Carl en Akram is er Rose (Leah Byrne), een jonge agente met een kwetsbaar verleden die haar plek probeert te vinden binnen een systeem dat liever harde randen ziet dan gevoel. Haar karakter is geen bijzaak, geen excuus voor een subplot. Ze ís het subplot. Haar groei voelt authentiek, haar worstelingen herkenbaar.
Manvelov’s Akram steelt echter de show. In zijn ogen zit geschiedenis. In zijn stilte zit verzet. Hij is misschien het enige personage van kleur, maar hij is geen symbool of excuus – hij is ruggengraat. Zijn kalme observaties brengen niet alleen Carl tot inkeer, maar ook de kijker.
De kracht van Dept. Q zit niet in zijn grootsheid, maar in zijn precisie. Geen internationale complotten, maar lokale tragedies. Geen wereldbedreigende moordenaars, maar mensen die één foute beslissing maakten – en er jaren later nog voor betalen.
Een unieke plek tussen de giganten van het genre
Laten we eerlijk zijn: het detectivegenre is overvol. Lupin, Mindhunter, Broadchurch, The Bridge, allemaal sterk. Maar waar deze series vaak draaien op overdaad of stijl, vindt Dept. Q zijn kracht in eenvoud en menselijkheid.
Waar anderen de kijker willen verbazen, wil Dept. Q je raken. En dat doet het. Hard. In je maag. In je hart.
Cijfer van Panda Bytes: ⭐ 9/10
Ja, we geven Dept. Q een 9. En dat is niet lichtzinnig. Niet omdat het de meest originele serie is die we ooit zagen – dat is het niet. Maar omdat het alles wat het doet, met uiterste zorg en vakmanschap doet. De balans tussen plot en emotie, stijl en inhoud, drama en rust, is zeldzaam goed.
