Door Panda Bytes – voor de liefhebbers van scherpe kost, donkere glamour en een flinke scheut realiteit.
Er zijn films die je entertaint en films die je de mond snoeren. Goodfellas doet allebei. Dertig jaar na datum zit deze klassieker van Martin Scorsese nog altijd in ons collectief geheugen gegrift als een mokerslag van stijl, ritme en rauwe eerlijkheid. Het is een film die niet veroudert maar juist dieper snijdt naarmate je ouder wordt – alsof je samen met Henry Hill langzaam inziet hoe glorie verandert in schaduw.
Bij Panda Bytes vinden we het belangrijk om dit soort tijdloze parels opnieuw te bekijken. Niet alleen om ze te eren, maar ook om ze opnieuw te proeven, zoals een goede whisky – intens, bijtend, en met een lange nasmaak.
“As far back as I can remember, I always wanted to be a gangster.”
Die openingszin. BAM. Alsof je in één seconde de hele ziel van de film te pakken hebt. Geen poespas, geen opbouw – gewoon recht in de onderbuik van de Amerikaanse droom, maar dan in maatpak en met een mes in de rug.
Henry Hill, gespeeld door de altijd magnetische Ray Liotta, is geen typische held. Hij is geen antiheld in de klassieke zin. Hij is een spiegel – van onze fascinatie met macht, geld, en status. Scorsese laat ons niet kijken, hij sleurt ons mee. We voelen het ritme van het straatleven, de paranoia, het gevaar, de adrenaline. Het is alsof je naast Henry in de auto zit, zwetend, terwijl de sirenes dichterbij komen.
Stijl, baby, stijl
Wat Goodfellas onderscheidt van andere maffiafilms is niet alleen het verhaal, maar de manier waarop dat verhaal verteld wordt. Scorsese’s camerabewegingen zijn dansend, hypnotiserend bijna. De legendarische Copacabana-shot waarin Henry en Karen via de achteringang binnenwandelen – zonder een enkele knip – is pure cinema. Je voelt de macht, de verleiding, de illusie van controle.
En dan die soundtrack. Tony Bennett, The Crystals, Sid Vicious – elke noot is zorgvuldig gekozen om je exact te laten voelen wat er op dat moment speelt. Muziek is geen achtergrond, het is een personage op zich. Bij Panda Bytes zijn we dol op films die muziek niet zomaar gebruiken, maar er een verhaal mee vertellen. En Goodfellas is daar een meester in.
De ware prijs van roem
Goodfellas is geen ode aan misdaad – het is een demontage van de glamour. Terwijl films als The Godfather een bijna Shakespeareaanse grootsheid uitstralen, toont Scorsese de vuiligheid achter de façades. Hier geen elegante codes of eervolle vendetta’s. Hier zijn mensen gretig, impulsief, onvoorspelbaar.
Joe Pesci’s Tommy DeVito is daar het ultieme voorbeeld van. Charmant en psychotisch tegelijk. De scène waarin hij “funny how?” zegt, is inmiddels legendarisch – niet alleen vanwege de dreiging, maar omdat het de kern raakt: in deze wereld is niets veilig, zelfs niet een grapje.
Robert De Niro, als de kille Jimmy Conway, speelt een man die glimlacht terwijl hij je graf al laat graven. En Lorraine Bracco als Karen Hill? Zij is de geheime kracht van de film. Via haar ogen zien we hoe de verleiding van macht zelfs de meest sceptische buitenstaander kan besmetten.
Moraal zonder moraalridder
Wat Scorsese zo geniaal maakt, is dat hij ons nooit vertelt wat we moeten voelen. Hij laat ons verdrinken in glitter, geweld en geld – om dan stilletjes te tonen wat eronder ligt: leegte, angst, verlies.
Henry’s afdaling eindigt niet in een heroïsche dood, maar in iets veel pijnlijkers: een leven als ‘nobody’. In getuigenbescherming, etend van kant-en-klare pasta, zonder glorie of grandeur. Dat is de ware straf.
Bij Panda Bytes houden we van films die je een spiegel voorhouden zonder te preken. Films die je dwingen om vragen te stellen. Zou jij die keuze maken? Zou jij stoppen, of doorgaan tot het einde?
Goodfellas vandaag: nog steeds relevant
In een tijd waarin true crime podcasts en maffiaseries als Narcos en Gomorra razend populair zijn, blijft Goodfellas opvallend actueel. Niet door nostalgie, maar omdat de dynamiek van macht, loyaliteit en verraad universeel blijft. We willen nog steeds weten hoe het voelt om “aan de top” te staan, zelfs al is die top gebouwd op bloed en leugens.
De film heeft bovendien een blijvende invloed op popcultuur. Zonder Goodfellas geen The Sopranos – en misschien zelfs geen Breaking Bad. Die rauwe, menselijke inkijk in het leven van criminelen is sindsdien een eigen genre geworden.
Een kijkervaring die blijft kleven
Goodfellas is geen film die je zomaar even opzet op een luie zondag. Het is een ervaring. Een wervelwind van emotie, adrenaline, reflectie. Je kijkt, je lacht, je huivert – en je denkt na. Niet alleen over criminaliteit, maar over ambitie, identiteit, en de dunne grens tussen succes en ondergang.
Bij Panda Bytes noemen we dit een ‘filmpunch’: die zeldzame ervaring waarbij cinema je vol in het gezicht raakt, en je daarna alleen maar wilt praten, analyseren en opnieuw kijken.
Tot slot: wat maakt Goodfellas zo goed?
- Authenticiteit: Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, zonder te romantiseren.
- Stijl: Scorsese’s regie, gecombineerd met topacteerwerk en een verbluffende montage.
- Diepgang: Een film over meer dan misdaad – het gaat over identiteit, keuzes en de prijs van ambitie.
- Invloed: Deze film heeft de toon gezet voor decennia aan crime storytelling.
Jij bent aan de beurt
Heb jij Goodfellas onlangs herbekeken? Wat viel je deze keer op? Herkende je iets nieuws in de personages, of raakte de film je op een andere manier dan vroeger?
Laat het ons weten in de reacties of via onze socials – wij bij Panda Bytes zijn benieuwd naar jouw interpretatie. En vergeet niet: volgende keer duiken we in een andere klassieker. Suggesties zijn welkom!
Want films zijn meer dan verhalen – het zijn spiegels, nachtmerries en dromen in één. En bij Panda Bytes willen we samen met jou blijven kijken, blijven voelen, en vooral: blijven genieten.
