Introductie:
Er zijn films die je één keer ziet en vergeet, en er zijn films die zich vastzetten in je hart, ongeacht hoe vaak je ze bekijkt. The Intouchables (2011), van de Franse regisseurs Olivier Nakache en Éric Toledano, behoort zonder twijfel tot die tweede categorie. Het is een film die de grens tussen humor en ontroering met een bijna onmerkbare lichtheid overbrugt. Zelfs na talloze herzieningen blijft hij werken: niet door grote verrassingen, maar door de oprechte menselijkheid die in elke scène huist.
Bij Panda Bytes doken we opnieuw in dit moderne Franse icoon. En wat blijkt? The Intouchables verliest niets van zijn kracht. Integendeel, in een tijd waarin cynisme vaak de boventoon voert, voelt deze film als een warm herinnert moment: een ode aan vriendschap, kwetsbaarheid en het plezier van simpelweg léven.
Een onwaarschijnlijke ontmoeting
Het uitgangspunt is bekend, bijna sprookjesachtig: Philippe (François Cluzet), een rijke, verlamde aristocraat, huurt Driss (Omar Sy) in als zijn verzorger. Driss is een jonge man uit de banlieue, net uit de gevangenis en eigenlijk alleen op gesprek gekomen om zijn werkloosheidsuitkering veilig te stellen. Maar Philippe kiest hem, tegen alle verwachtingen in.
Wat volgt, is een botsing van werelden die meer oplevert dan enkel komische misverstanden. Hun relatie begint in ongemak en wederzijdse spot, maar groeit uit tot iets diep menselijks. Driss leert Philippe opnieuw plezier te vinden in het leven; Philippe leert Driss dat humor en empathie geen luxe zijn, maar overlevingsinstinct.
De kracht van de film ligt in de eenvoud. Geen zware monologen over ongelijkheid, geen preek over privilege. In plaats daarvan toont Nakache en Toledano de menselijkheid die ontstaat wanneer twee mensen, hoe verschillend ook, besluiten elkaar écht te zien.
De chemie die alles draagt
Zonder het duo Cluzet Sy zou The Intouchables niet half zo goed zijn. Hun samenspel is het kloppend hart van de film.
François Cluzet speelt Philippe met een ingetogenheid die nooit sentimenteel wordt. Zijn gezicht is vaak het enige dat hij kan gebruiken, en daarin zit alles: ironie, verdriet, dankbaarheid, een stille woede tegen zijn lichaam. Hij maakt van stilte een taal.
Omar Sy daarentegen is pure energie. Zijn Driss is een wervelwind van charme en brutaliteit, maar ook van oprechtheid. Hij is geen stereotype “straatjongen die goed wordt”, maar een mens die zichzelf blijft, ook binnen de muren van rijkdom. Sy’s lach werkt aanstekelijk, zijn humor ontwapent, maar zijn ogen verraden diepgang.
De film leeft van hun contrast. Philippe’s wereld is stil, ordelijk en gecultiveerd. Driss brengt chaos, muziek en beweging. Wat begint als een culture clash, verandert in een wederzijdse besmetting: Philippe leert loslaten, Driss leert luisteren.
Muziek als brug tussen werelden
De soundtrack van The Intouchables is een personage op zich. De melancholische composities van Ludovico Einaudi geven de film een bijna etherische gloed. Zijn piano begeleidt de scènes als een ademhaling: ingetogen, maar vol emotie.
Eén moment blijft memorabel, hoe vaak je het ook ziet: Driss die Philippe meeneemt in zijn auto, een Maserati, terwijl Earth, Wind & Fire’s “Boogie Wonderland” uit de speakers knalt. De camera danst mee, het leven pulseert weer. Hier is geen medelijden, geen verdriet alleen vrijheid, ritme en vriendschap.
Einaudi’s muziek daarentegen vangt het andere uiterste: de stilte van Philippe’s kamer, het besef van eindigheid. Zo ontstaat een harmonie tussen contrasten. Net als de personages zelf, leert ook de film dansen op het ritme van verschil.
Humor als vorm van genade
Een van de grootste verdiensten van The Intouchables is hoe luchtig hij zware thema’s behandelt. Handicap, armoede, raciale ongelijkheid het zijn onderwerpen die makkelijk kunnen verworden tot morele preken. Maar Nakache en Toledano kiezen voor humor als compassie.
Driss maakt grappen over Philippe’s rolstoel, over zijn verlamming, zelfs over zijn seksleven. En toch voelt het nooit respectloos. De humor wordt een wapen tegen medelijden. Philippe lacht mee omdat lachen betekent: ik besta nog, ik ben meer dan mijn beperking.
Die luchtigheid is revolutionair. In plaats van Philippe te reduceren tot slachtoffer, maakt de film hem menselijker dan ooit. Zijn handicap is niet zijn identiteit. Zijn leven draait niet om wat hij niet kan, maar om wat hij nog wíl.
De film bewijst dat lachen om pijn niet betekent dat je de pijn negeert, maar dat je haar omarmt. Humor wordt hier een vorm van waardigheid.
Esthetiek en regie
Hoewel The Intouchables vooral geprezen wordt om zijn emoties, verdient de regie zelf evenveel lof. Nakache en Toledano weten precies wanneer ze afstand moeten nemen en wanneer ze dichtbij moeten komen.
De cinematografie van Mathieu Vadepied gebruikt licht en ruimte op een bijna symbolische manier. Philippe’s huis is groots, maar koud; de camera glijdt door marmeren gangen waar stilte echoot. Wanneer Driss binnenkomt, verandert dat. Het licht wordt warmer, de beweging vloeiender. Zelfs de kleuren lijken meer te ademen.
Er is een scène waarin Philippe, aangemoedigd door Driss, een elektrische sigaret probeert. De close-up van de damp die uit zijn mond ontsnapt voelt als bevrijding. Geen woorden, enkel beeld. Hier zie je hoe subtiel de film emoties vertaalt zonder overdrijving.
En dan is er de dansscène op Philippe’s verjaardag, waar Driss losgaat op disco terwijl de gasten verstijfd toekijken. Het is pure filmvreugde, een uitbarsting van leven in een omgeving die gewend is aan beleefdheid.
Kritiek en controverse
Geen klassieker zonder controverse. Sommige critici beschuldigden The Intouchables van een paternalistische ondertoon. Ze zagen in Driss een moderne versie van de “magical negro” trope: een zwarte man die het leven van een witte man redt.
Hoewel die lezing niet volledig ongegrond is, voelt ze bij herbekijken te simplistisch. De film draait niet om redding, maar om wederzijdse bevrijding. Philippe redt Driss evenzeer. Hij biedt hem vertrouwen, stabiliteit en de erkenning dat hij meer waard is dan zijn verleden.
Wat The Intouchables onderscheidt van oppervlakkige feelgoodfilms, is dat de vriendschap niet moralistisch wordt gepresenteerd. Er is geen les over goed of fout, alleen de vaststelling dat verschil geen barrière hoeft te zijn.
Het feit dat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal (Philippe Pozzo di Borgo en Abdel Sellou) versterkt die authenticiteit. De ware vriendschap tussen deze mannen bleef ook na de film bestaan, wat aantoont dat het geen Hollywood fantasie is, maar echte menselijkheid.
Een cultureel fenomeen
Sinds de release groeide The Intouchables uit tot een wereldwijd fenomeen. Hij werd de op één na meest succesvolle Franse film aller tijden, met meer dan 50 miljoen bezoekers. Er volgden remakes in de VS (The Upside, 2017), India (Oopiri, 2016) en zelfs Argentinië. Geen van die versies evenaart echter de Franse originaliteit.
Wat universeel aanslaat, is de toon. Waar veel Hollywoodfilms emotie overschreeuwen, kiest The Intouchables voor subtiliteit. De humor, de warmte, het gebrek aan cynisme het is een film die vertrouwt op menselijkheid in plaats van drama.
In een wereld vol snelle veroordelingen voelt dat vandaag nog relevanter. De film herinnert ons eraan dat contact tussen verschillende werelden mogelijk blijft, dat empathie sterker is dan afkomst.
Herbekeken: waarom hij blijft werken
Bij herziening valt op hoe tijdloos The Intouchables eigenlijk is. Niet omdat de maatschappij sindsdien niet veranderd is, maar omdat de film zijn hart op de juiste plek houdt.
De vriendschap tussen Philippe en Driss veroudert niet, omdat ze gebouwd is op iets fundamenteels: behoefte aan verbinding. Hun grappen, ruzies en stiltes blijven herkenbaar. Er is geen modieuze ironie, geen artificiële emotionaliteit. Wat blijft, is warmte.
Ook technisch blijft de film overeind. De montage is ritmisch zonder te haasten, de muziek draagt de emoties zonder ze te manipuleren, en de balans tussen humor en pathos blijft meesterlijk.
Bij elke herbekijking ontdek je iets nieuws: een blik, een stilte, een klein gebaar. Dat is het kenmerk van grote cinema.
Wat The Intouchables ons leert
Wat maakt The Intouchables nog steeds zo bijzonder? Misschien dat hij laat zien dat compassie geen sentimentaliteit hoeft te zijn. Dat lachen en huilen soms hetzelfde betekenen.
De film leert dat echte connectie begint bij het loslaten van aannames. Philippe en Driss hadden nooit vrienden moeten worden volgens de regels van klasse en afkomst. En juist daarom worden ze het wel. Ze vullen elkaars leegte zonder elkaar te willen veranderen.
Hun band is een symfonie van wederzijds respect: Philippe leert dat vrijheid niet per se lichamelijk is, Driss leert dat waardigheid niet te koop is. Samen herontdekken ze wat het betekent om levend te zijn, ongeacht de omstandigheden.
Conclusie: Een tijdloze ode aan menselijkheid
The Intouchables is meer dan een Franse publieksfavoriet. Het is een herinnering aan wat cinema kan zijn: een spiegel die laat zien dat we allemaal op zoek zijn naar dezelfde dingen warmte, erkenning, humor, en iemand die ons ziet zoals we echt zijn.
Omar Sy en François Cluzet maken van hun personages geen symbolen, maar mensen van vlees en bloed. Hun vriendschap overstijgt clichés, taal en cultuur. Het is zeldzaam dat een film zo toegankelijk is en toch zo diep raakt.
Bij Panda Bytes noemen we dit geen feelgoodfilm, maar een “feeltrue” film. Hij laat je lachen, maar ook nadenken. En als de aftiteling rolt, voel je iets eenvoudigs maar kostbaars: hoop.
Want uiteindelijk is dat waar The Intouchables over gaat niet over verschillen, maar over de kracht van menselijkheid zelf.
