Een HBO-miniserie die nog steeds onder je huid kruipt
Door Panda Bytes
Sommige series komen, maken indruk en verdwijnen dan weer geruisloos in het archief. Maar nu en dan is er zo’n serie die blijft hangen, als een litteken op je netvlies. The Night Of (2016), een meeslepende HBO-miniserie van acht afleveringen, is er zo een. En als je ‘m ooit zag, weet je dat hij een herbekijk beurt méér dan waard is. Heb je ‘m nog nooit gezien? Dan moet je écht even gaan zitten. Serieus.
Een moord, een nacht, een leven dat ontspoort
De serie begint met een simpele, haast dromerige nacht. De verlegen Nasir “Naz” Khan (Riz Ahmed), een brave student met Pakistaanse roots uit Queens, leent zonder toestemming de taxi van zijn vader om naar een feestje te gaan. Onderweg pikt hij een mysterieuze jonge vrouw op. Wat volgt is een nacht van drugs, seks, verwarring — en de volgende ochtend: moord.
Naz wordt gearresteerd, de bewijzen stapelen zich op, en al snel transformeert de jongen die we leerden kennen in aflevering één in iemand die we bijna niet meer herkennen. Wat deze serie zo intens maakt, is niet alleen de vraag of hij schuldig is, maar hoe snel en onontkoombaar het systeem je vermorzelt, ongeacht de waarheid.
Meer dan een whodunit
Verwacht hier geen klassieke “wie heeft het gedaan?”-vertelling. The Night Of is geen politieserie in de stijl van CSI of Law & Order. Het is een character study, een systeemkritiek en een stille schreeuw om menselijkheid — allemaal in één.
De serie laat haarfijn zien hoe de Amerikaanse rechtsstaat werkt (of niet werkt), hoe vooroordelen, racisme en bureaucratie je lot bepalen, en hoe snel onschuld plaatsmaakt voor aanpassing. Naz’ transformatie in de gevangenis is hartverscheurend én pijnlijk geloofwaardig.
De ster van de show? Riz Ahmed én John Turturro’s voeten
Riz Ahmed is briljant als Naz. Hij toont de angst, verwarring en geleidelijke afstomping van zijn personage met een intensiteit die je niet vaak ziet. Maar de show wordt ook gedragen door John Turturro, die advocaat John Stone speelt — een verlopen, krassende strafpleiter met een eczeem probleem waar je jeuk van krijgt door het scherm heen.
Stone is de antiheld die je niet snel vergeet: cynisch, rommelig, maar met een hart dat ergens nog klopt. Zijn relatie met Naz — ongemakkelijk, onconventioneel en uiteindelijk oprecht — vormt de emotionele ruggengraat van de serie.
Beklemmend mooi en verdomd echt
Visueel is The Night Of sober maar prachtig. Geen flitsende camerabewegingen of Hollywood-glans, maar korrelige realisme lagen, vol schaduw en stilte. De gevangenisscènes doen denken aan Oz, maar dan met minder geweld en meer existentiële dreiging. En de soundtrack? Subtiel, maar met een melancholie die onder je huid kruipt.
Wat bij een herbekijk beurt opvalt, is hoe actueel de thema’s van de serie blijven. Politiegeweld, raciale profilering, klasseverschillen — het voelt alsof de serie net zo goed gisteren gemaakt had kunnen zijn. Sterker nog, met het huidige debat rond gerechtigheid en privilege is The Night Of misschien wel relevanter dan ooit.
Waarom herbekijken?
Sommige series verdienen een tweede blik, niet omdat je het einde gemist hebt, maar omdat de lagen pas echt zichtbaar worden als je weet wat er komen gaat. The Night Ofwordt intenser, schrijnender en indrukwekkender als je terugkijkt met voorkennis. Je let meer op de gezichtsuitdrukkingen, de stiltes, de details — en je voelt de tragedie zich langzaam opnieuw ontvouwen.
Panda Bytes zegt: een vergeten meesterwerk
Bij Panda Bytes houden we van series die je bij de keel grijpen, je laten nadenken over het systeem waarin we leven, en tegelijk een klein, menselijk verhaal vertellen dat je bijblijft. The Night Of doet dat allemaal, in slechts acht afleveringen. Geen tweede seizoen nodig. Geen cliffhangers. Gewoon een afgerond verhaal dat zich vastzet in je herinnering.
Heb jij The Night Of gezien? Of staat-ie nog op je lijst?
Wat vond jij van Naz’ transformatie? En hoe kijk jij naar de Amerikaanse rechtsstaat na deze serie?
Laat het ons weten in de reacties.
