“A wrong decision is better than indecision.” – Tony Soprano
Sommige series zijn als goede wijn: ze worden alleen maar beter met de jaren. En dan zijn er series als The Sopranos, die niet alleen rijpen, maar zich als een zeldzame vintage gedragen – complex, gelaagd, en vol verborgen aroma’s die je pas na de derde keer proeven écht begrijpt.
In een tijd waarin nieuwe series elkaar in een moordend tempo opvolgen en je het gevoel hebt dat je Netflix een CV moet sturen om bij te blijven, besloten wij bij Panda Bytes iets radicaals te doen: terugspoelen. Terug naar een tijd zonder TikTok, zonder spoilers op Twitter, en waar HBO nog stond voor “Have Balls, Obviously”.
Welkom terug in de wereld van The Sopranos.
Een serie die televisie herschreef
Wanneer je The Sopranos vandaag herbekijkt, is het makkelijk te vergeten hoe revolutionair de serie destijds was. In 1999, het jaar waarin de wereld nog dacht dat Y2K onze computers ging opblazen, zette een depressieve maffiabaas genaamd Tony Soprano (gespeeld door de briljante James Gandolfini) de televisie op z’n kop.
Geen gelikte actieheld, geen eendimensionale schurk. Tony was een man met paniekaanvallen, een gezin dat uit elkaar dreigde te vallen, en een moeder die waarschijnlijk nog giftiger was dan al zijn vijanden bij elkaar. Hij was zowel koelbloedig als kwetsbaar, een familieman én een moordenaar. En het publiek kon geen genoeg van hem krijgen.
Voor het eerst werd het mogelijk om van een antiheld te houden, en misschien zelfs een beetje op hem te lijken. En dat was beangstigend… en verslavend.
Tony’s binnenwereld: de psychoanalyse van een gangster
Een van de geniaalste keuzes van bedenker David Chase was het integreren van psychotherapie in de kern van de serie. Tony’s sessies met Dr. Jennifer Melfi (gespeeld door Lorraine Bracco) fungeerden als spiegels voor zijn innerlijke chaos, en gaven ons als kijker een ongeziene blik in het brein van een crimineel.
Deze gesprekken waren zelden comfortabel. We zagen Tony rationaliseren, manipuleren, maar ook worstelen met schuld, liefde en identiteit. En juist dát maakte hem menselijk. Het was een vorm van storytelling die z’n tijd ver vooruit was – introspectief, filosofisch, en soms pijnlijk herkenbaar.
Wie The Sopranos herbekijkt, ziet niet alleen de plotontwikkelingen, maar ontdekt telkens nieuwe lagen in Tony’s psyche. Het zijn geen gemakkelijke antwoorden die Chase ons geeft, maar moeilijke vragen. En die blijven nog dagen na de aflevering knagen.
Een cast die goud waard is
James Gandolfini’s vertolking van Tony Soprano is inmiddels legendarisch, en terecht. Zelden zagen we zo’n natuurlijke combinatie van dreiging en tederheid. Maar de rest van de cast is minstens even memorabel:
- Edie Falco als Carmela, de vrouw die balanceert tussen morele verontwaardiging en medeplichtigheid;
- Michael Imperioli als Christopher Moltisanti, Tony’s neef en leerling, die droomt van films maar struikelt over zijn eigen demonen;
- Dominic Chianese als Uncle Junior, een ouderwetse maffioso met Shakespeareaanse tragiek;
- En natuurlijk Nancy Marchand als Livia Soprano, Tony’s moeder, een van de meest verontrustende personages uit de tv-geschiedenis.
Iedere acteur brengt iets rauws, iets echts. Geen karakter voelt geschreven – ze leven. En dat is misschien wel de grootste magie van The Sopranos.
Meer dan misdaad: het alledaagse leven in de maffia
Hoewel The Sopranos zich afspeelt in de wereld van de georganiseerde misdaad, is het geen traditionele misdaadserie. De moorden, de deals, het geweld – het is er allemaal, maar vaak op de achtergrond. Wat voorop staat, is het alledaagse: familie-etentjes, discussies over opvoeding, midlifecrises, en het eeuwige verlangen naar iets beters.
Soms voelt de serie als een sitcom die ontspoort – denk aan Paulie Walnuts die ruzie maakt over hotelkosten in Pine Barrens (een aflevering die inmiddels cultstatus heeft). Op andere momenten is het pure tragedie, waarin liefde en verraad zich in een adem afspelen.
Deze balans maakt The Sopranos zo sterk: het is grappig zonder luchtig te zijn, tragisch zonder melodramatisch te worden. En dat alles met een soundtrack die je af en toe gewoon even pauze wil laten drukken om het nummer op te zoeken.
Herbekeken in 2025: nog steeds relevant?
Absoluut. Misschien zelfs meer dan ooit.
In een wereld waarin identiteit steeds centraler staat, waar mentale gezondheid geen taboe meer is en waar complexiteit wordt gevierd, voelt The Sopranos verrassend modern. De serie voorspelde het gouden tijdperk van televisie – van Breaking Bad tot Mad Men, The Wire en zelfs Succession: ze danken hun bestaan aan Tony Soprano.
Bovendien snijdt de serie thema’s aan die tijdloos zijn: macht, loyaliteit, familie, het zoeken naar betekenis. En dat alles met een dosis zwarte humor waar zelfs een cynische millennial stil van wordt.
Die beruchte laatste scène
We kunnen het niet laten: laten we het hebben over dat einde. Je weet wel, dat einde. De scène die abrupt zwart werd en miljoenen kijkers deed denken dat hun tv kapot was.
Meer dan vijftien jaar later wordt er nog steeds over gepraat. Was Tony dood? Was het een metafoor? Was het gewoon David Chase die met ons speelde?
Het mooie aan die laatste scène is dat het, net als de hele serie, je dwingt tot reflectie. Het geeft geen sluiting, maar nodigt uit tot herziening, discussie, interpretatie. En dat is precies waarom het zo goed werkt.
Panda Bytes’ oordeel: meesterwerk met herhaalwaarde
Het is zeldzaam dat een serie bij elke herbekijking beter wordt, maar The Sopranosbewijst dat grootsheid geen houdbaarheidsdatum kent. Of je nu een diehard fan bent of een nieuwkomer die eindelijk besluit om “die ouwe HBO-serie” een kans te geven – je staat een ervaring te wachten die je niet loslaat.
Dus ja, in 2025 is The Sopranos nog steeds een meesterwerk. Niet alleen als televisieserie, maar als kunstwerk. Een spiegel voor de moderne mens, gehuld in maatpakken, rouw en cannoli’s.
Wij willen van jou horen!
Wat vond jij van The Sopranos toen je het (opnieuw) bekeek? Denk je dat Tony het verdiende om te sterven? Of ben je ervan overtuigd dat hij nog ergens in New Jersey zit, spaghetti etend en luisterend naar Journey?
Laat het ons weten in de reacties hieronder – of beter nog, start een discussie met je vrienden. Want als er één ding is dat The Sopranos ons leert, is het dat geen enkel verhaal echt eindigt.
Meer van dit soort nostalgische kijkjes in het verleden? Volg Panda Bytes en blijf op de hoogte van de pareltjes uit het tv-landschap.
Buon appetito.
