Een identiteitscrisis in football-verpakking, met pruiken, prosthetics en plotselinge diepgang. Dit is onze eerlijke recensie van een van de meest bizarre series van 2025.
Inleiding: Review van Chad Powers
In deze review duiken we in Chad Powers, de nieuwe sportkomedie op Disney+ met Glen Powell in de hoofdrol. Wat op het eerste gezicht een flauwe grap lijkt, gebaseerd op een oude sketch van Eli Manning, blijkt uiteindelijk een serie met onverwachte charme. Of dat genoeg is om het aan te raden? Daarover straks meer.
Powell, bekend van Top Gun: Maverick en Anyone But You, stort zich vol overgave in deze rol van een gevallen quarterback die zijn carrière probeert te herstarten met een nep snor en een vals accent. En ja, het is net zo raar als het klinkt.
Het plot: Van ego tot empathie
Russ Holliday is een voormalig college-footballster wiens carrière acht jaar geleden ineenstortte als een slecht gefinancierde NFT-startup. Hij leeft nu als typische ‘crypto bro’, compleet met Cybertruck en zelfingenomenheid, tot hij besluit zichzelf opnieuw uit te vinden.
Geïnspireerd door de filmprotheses van zijn vader (een Oscarwinnende make-upartiest, natuurlijk), vermomt hij zich als Chad Powers, een vriendelijke, wat wereldvreemde jongen “die is opgegroeid waar de crawdads leven”. Chad meldt zich aan voor try-outs bij het universiteitsteam ‘de Catfish’ en wordt zowaar serieus genomen.
Wat volgt is een klassiek dubbelleven: Russ speelt Chad, Chad groeit uit tot een teamfavoriet, en ondertussen ontstaat er een band met coach Ed (Steve Zahn) en diens dochter Ricky (Perry Mattfeld), die niet weten wie hij werkelijk is. Die toenadering zorgt voor spanningen, morele dilemma’s en uiteindelijk een onvermijdelijke onthulling.
Door de zes afleveringen heen ontwikkelt Russ zich van een oppervlakkige, zelfzuchtige man tot iemand die zijn fouten onder ogen ziet. De rol van Chad dwingt hem tot nederigheid. Het dubbelleven wordt een katalysator voor introspectie. In plaats van een comeback in sport vindt Russ iets belangrijkers: zelfinzicht.
Van satire tot oprechte emotie
De eerste afleveringen van Chad Powers zijn ronduit lastig. De humor voelt bedacht, de personages zijn karikaturen, en de serie lijkt vooral te leunen op de herkenbaarheid van zijn virale oorsprong. Maar net als je denkt dat het niets meer gaat worden, verandert de toon.
In de latere afleveringen verdiept de serie zich onverwacht. De grappen blijven, maar worden gelaagder. De relaties tussen personages krijgen emotionele impact. De serie durft zelfs drama toe te laten met scènes die verrassend goed werken. De onhandige charme van Chad raakt iets echts, iets menselijks.
Powell’s performance groeit mee met zijn personage. Wat begint als een cartooneske performance, evolueert naar iets subtielers. Het is een gewaagde keuze: jezelf belachelijk maken om daarna oprecht begrepen te worden. Niet elke acteur komt daar mee weg. Powell net wel.
Creatieve chaos met visie
De serie is gecreëerd door Glen Powell en Michael Waldron, bekend van Rick and Morty en Loki, en dat merk je. De stijl is hyperactief, referentie-rijk en soms ronduit chaotisch. Waldron zei vooraf in een interview: “Mensen gaan waarschijnlijk denken dat dit waardeloos is.” En dat gevoel herken je in aflevering één en twee.
Maar die zelfspot en het bewust omarmen van het risico maken Chad Powers juist interessant. Het is geen veilige serie. Het is geen perfect afgeronde formule. Het is een serie die durft te falen. En daardoor af en toe slaagt.
Waarom deze serie toch het kijken waard is
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen zal Chad Powers trekken. De humor is vaak plat, de opzet leunt op geleend materiaal, en de eerste afleveringen kunnen afstotend werken. Maar wie volhoudt, wordt beloond met iets ongewoons: een serie die zichzelf overstijgt.
In plaats van een simpele sport comedy krijg je een verhaal over identiteit, spijt, en de wens om opnieuw te beginnen. En dat alles verpakt in een absurd jasje van Southern-accenten, football-metaforen en cultureel commentaar.
De personages blijven hangen, juist omdat ze zo menselijk zijn onder hun maskers. Coach Ed is uitgeblust maar loyaal. Ricky is gedreven maar kwetsbaar. En Chad of eigenlijk Russ is een man die zichzelf langzaam terugvindt.
Conclusie van onze review: een cultklassieker in wording
Chad Powers is geen meesterwerk. Het is geen nieuwe Ted Lasso. Maar het is wel iets eigens. Een experiment dat niet bang is om raar te zijn. En soms is dat precies wat je nodig hebt in een tv-landschap vol voorspelbare formules.
Bij Panda Bytes waarderen we series die risico’s nemen, zelfs als dat betekent dat niet alles werkt. En Chad Powers durft. Het durft slecht te beginnen, verwarring te zaaien, en uiteindelijk zonder waarschuwing iets moois te laten ontstaan.
Ons oordeel: 3,5 van de 5 sterren met een extra halve ster voor lef.
Wat vond jij van Chad Powers? Gekeken of geskipt? Laat het ons weten in de reacties hieronder.
Blijf op de hoogte van meer reviews, recaps en recalcitrante meningen bij Panda Bytes jouw thuisbasis voor alles rond film, series en technologie.
