Inleiding:
Dit is onze review van The Monster of Florence, de vierdelige true crime serie op Netflix. We kijken naar vorm, inhoud en impact. Geen checklistjes, geen trucjes. Alleen wat het met je doet als je op een dinsdagavond denkt dat Toscane alleen zon en gelato is, en je ineens door velden vol schaduw wandelt.
Waar de serie in uitblinkt
De eerste indruk is onweerstaanbaar. De camera bekijkt het landschap als een stille getuige. Warme heuvels, koele kaders, een kleurpalet dat zindert van onheil zonder het te schreeuwen. Geluid en muziek doen het zware werk in stilte. Een lage brom hier, een ademstoot daar. De montage maakt nette lussen door tijd en geheugen. Je voelt hoe oude sporen aan nieuwe denken plakken.
Stefano Sollima kiest voor een klinische toon. Hij weigert effectbejag en laat de horror meestal buiten beeld. De nasleep is het echte wapen. De serie is daarmee volwassen in vorm en smaakvol in dosering. Je voelt respect voor de slachtoffers. Dat telt.
Waar de serie op afstand blijft
De vertelkeuze is een mozaïek van verdachten en hypothesen. We krijgen portretten van mannen rondom Barbara Locci en hun mogelijke banden met de reeks moorden. Elk portret is intrigerend, maar het mist een kloppend hart. Er is geen centrale gids die ons door het duister leidt. Geen onderzoeker die verteert. Geen slachtoffer dat als mens voorop staat. We leven minder mee dan we zouden willen. De serie trekt je in de mist en laat je er ook staan.
Het kan een bewuste ethische keuze zijn. Geen helden van rechercheurs maken. Geen sensatie rond een onbekende dader. Begrijpelijk. Maar drama vraagt houvast. Zonder anker wordt elegantie soms koel. Het voelt alsof je in een prachtig museum rondloopt terwijl de audiotour is uitgevallen.
De zaak in woorden
De chronologie begint in 1968 met de moord op Barbara Locci en Antonio Lo Bianco. Jaren later koppelt ballistiek die hulzen aan nieuwe misdaden in de regio Florence. De focus verschuift naar mannen uit Locci’s omgeving. Theorieën rijzen, theorieën vallen. Er zijn arrestaties, er zijn momenten van valse zekerheid, en dan weer een kille correctie door de werkelijkheid. In de jaren negentig duikt een nieuwe naam op in het publieke debat. De zaak blijft een cirkel zonder middelpunt. De serie is daar eerlijk over en weigert een vals slotakkoord.
Thema’s die blijven nazingen
De serie zegt in feite dat het kwaad niet alleen in de dader zit, maar ook in de ruimte die een gemeenschap laat ontstaan. Machtsongelijkheid. Vrouwen haat als achtergrondruis. Een cultuur van zwijgen die misdaad onzichtbaar houdt. Het is een scherp idee en je ziet het in momenten. Toch krijgt Barbara Locci te weinig eigen contouren. We leren vooral wat anderen met haar deden, niet wie zij was. Dat is een gemis, juist omdat het thema om haar heen draait.
Ambacht versus emotie
Ambachtelijk is dit topwerk. Beeld, geluid en ritme zijn voorbeeldig. Je voelt de regie, de controle, de bijna chirurgische helderheid. Maar na vier afleveringen bleven wij bij Panda Bytes met koude handen op de bank. Er is intellectuele fascinatie, minder emotionele betrokkenheid. Zoals bij een perfect geslepen steen waar je niet in kunt knijpen. Mooi om te zien, lastig om te voelen.
Vergelijkingen die je helpen plaatsen
- Zodiac gebruikt het falende onderzoek als motor voor menselijke obsessie.
- From Hell verbindt misdaad aan macht en sociale schaduw.
- Hannibal vindt een karakter in de stilering zelf.
The Monster of Florence raakt aan deze lijnen, maar kiest ervoor ze niet tot één melodie te smeden. Dat is consequent en eerlijk, maar ook afstandelijk.
Kleine observaties uit het kijkers leven
Je zet een kop thee. Je denkt één aflevering te kijken. Het worden er twee, omdat de sfeer onder je huid kruipt. Je pakt een notitieboekje om namen te onthouden. Je tekent pijltjes tussen jaren en mensen en opeens lijk je zelf onderdeel van een muur vol touwtjes. Dan sluit je je laptop en hoor je alleen nog de koelkast zoemen. De serie doet precies dat. Ze laat je achter met ruis die niet weg wil.
Wat wij waarderen
- Respectvolle benadering van een pijnlijke geschiedenis.
- Sfeer die zonder sensatie spanning bouwt.
- Consistente regie en doordachte montage.
- Moed om geen valse oplossing te bieden.
Wat wij missen
- Een centraal perspectief om aan te hechten.
- Meer stem en agency voor Barbara Locci.
- Een emotionele boog die de intellectuele puzzel draagt.
Voor wie is dit
Voor kijkers die van weloverwogen true crime houden, die liever nadenken dan meeschrikken, en die het niet erg vinden om zonder eindantwoord naar bed te gaan. Voor wie hunkert naar een protagonist om mee te ademen is de kans op teleurstelling aanwezig.
Eindoordeel
3 van de 5. The Monster of Florence is een ijzig knappe serie die je hoofd bezighoudt en je hart op afstand houdt. Het is een keuze die je kunt respecteren. Het is ook een keuze die je als kijker iets ontneemt. Mooie omlijsting, bewust geen portret. Als film en series log houden wij van werk dat durft te kiezen. Hier is gekozen voor afstand. Dat voel je in alles.
Praat mee
Had de serie sterker gewerkt met één onderzoeker als leidraad, of had Barbara Locci centraal moeten staan. Laat het ons weten in de reacties. De espressomachine staat aan bij Panda Bytes, we lezen graag mee.
