Introductie:
Netflix strooit graag met originele content, zeker als het gaat om series met een vleugje mysterie, een snufje satire en een flinke lading bekende koppen. The Residence, bedacht door Paul William Davies (bekend van Scandal), is daar een vers voorbeeld van. Een moord in het Witte Huis, een bonte verzameling verdachten, een detective met een voorliefde voor vogels én Kylie Minogue. De ingrediënten voor een binge-waardige whodunit lijken aanwezig.
Maar schijn bedriegt.
Na acht afleveringen kunnen we hier bij Panda Bytes alleen maar concluderen dat dit mysterie beter onopgelost had kunnen blijven. The Residence is geen ramp, maar het is ook allesbehalve boeiend. De serie weet niet wat het wil zijn – en ondertussen weten wij als kijker niet waarom we moeten blijven kijken.
Een sterk idee dat verdwijnt in zijn eigen mist
De opzet is op zich veelbelovend: tijdens een staatsdiner in het Witte Huis wordt hoofdbutler A.B. Wynter (Giancarlo Esposito) dood aangetroffen. In plaats van een strak en meeslepend moordonderzoek krijgen we een losjes in elkaar geflanste serie die alle kanten op schiet, behalve de goede.
De serie springt constant tussen verschillende tijdlijnen: het moment van de moord, de dagen ervoor, en de maanden erna waarin een congrescommissie de zaak onderzoekt. Het idee is dat dit de spanning opbouwt en een gelaagd beeld schetst van wat er werkelijk gebeurde. In de praktijk zorgt het vooral voor verwarring en afstand. We leren de personages nauwelijks kennen, en de emotionele lading blijft uit.
Waar is de urgentie? De dreiging? De vonk die een goed moordmysterie onweerstaanbaar maakt? Alles blijft hangen in een waas van half uitgewerkte ideeën en scenariotechnische trucs.
Uzo Aduba schittert – in een serie die haar niet verdient
Laten we één ding helder zeggen: Uzo Aduba doet haar best – en hóe. Als FBI-detective Cordelia Cupp, een vrouw met een scherp observatievermogen, obsessieve neigingen (ornithologie? echt waar?) en een bijna ouderwetse flair, weet zij in haar eentje het scherm te domineren. Elke scène met haar is boeiend, vaak ook grappig, en je gelooft direct dat ze de slimste in de kamer is.
Maar zelfs een briljante hoofdrol kan een matige serie niet redden.
De overige personages blijven steken in clichés. We krijgen een slonzige broer van de president (Jason Lee), een nerveuze social secretary (Molly Griggs), een opgefokte patissier (Bronson Pinchot) en een schimmige adviseur (Ken Marino). Sommigen hebben één goede scène, anderen zijn er puur om verdacht te lijken. En dan is er Kylie Minogue, die als zichzelf verschijnt in een rol die even willekeurig als vergezocht aanvoelt. Grappig? Ja. Zinvol? Niet echt.
Giancarlo Esposito wordt zoals wel vaker gereduceerd tot plot motor, en is veel te snel weer uit beeld. Een gemiste kans van formaat.
Acht afleveringen die als dertien in een dozijn voelen
Elke aflevering van The Residence duurt bijna een uur, maar voelt twee keer zo lang. Dat komt niet alleen door het trage tempo, maar ook door het gebrek aan focus. De serie wil te veel: maatschappijkritiek leveren, het genre ondersteboven keren, karakterschetsen geven van de Witte Huis-medewerkers, en tegelijk een spannende moordzaak uitrollen. Het resultaat is een mix van stijlen die elkaar vooral in de weg zitten.
De dialogen zijn hier en daar scherp – de geest van Shonda Rhimes is nooit ver weg – maar blijven vaak steken in over gestileerde oneliners. Het voelt alsof elk personage een moment moet hebben waarin ze hun “grote speech” houden, maar zelden komt het echt binnen. Er mist iets essentieels: warmte, geloofwaardigheid, verbondenheid met de kijker.
En dan is er nog het plot. Dat had slim kunnen zijn, vol valse sporen, verdraaide motieven en verrassende onthullingen. Maar het wordt onnodig ingewikkeld gemaakt met tijdsprongen en zijpaden die nergens toe leiden. Tegen de tijd dat de ontknoping komt, zijn we meer opgelucht dan verrast.
Gemiste kans in een overvol genre
We leven in een tijd waarin het moordmysterie een glorieuze comeback maakt. Denk aan Knives Out, Only Murders in the Building, The Afterparty en Poker Face. Al die titels brengen iets fris: humor, stijl, emotie, een tikje nostalgie. The Residence probeert zich in dat rijtje te wurmen, maar komt niet verder dan het decor.
Er wordt gesuggereerd dat deze serie subversief wil zijn – dat het moordverhaal slechts een kapstok is voor sociale commentaren over klasse, zichtbaarheid en macht. Maar zelfs die ambitie voelt halfbakken. De scherpe observaties zijn er wel, maar ze verdwijnen in de ruis van een verhaal dat zichzelf veel te serieus neemt, en tegelijk te onhandig is om echt impact te maken.
Bij Panda Bytes hopen we altijd op het beste. We zijn dol op nieuwe ideeën, gewaagde formats en ondergewaardeerde parels. Maar hier kunnen we niet anders dan zeggen: dit is een gemiste kans. Wat begon als iets veelbelovends, eindigt als televisie die voelt als werk. En zeg nou zelf: daar kijkt toch niemand voor?
Eindoordeel: een doolhof zonder beloning
Pluspunten:
- Uzo Aduba is fantastisch, zelfs als alles om haar heen instort
- Fraai decor en verzorgde productie
- Af en toe scherpe, geestige dialogen
Minpunten:
- Rommelige structuur en onduidelijke toon
- Slecht uitgewerkte bijpersonages
- Geen spanning, geen ziel, geen reden om te blijven kijken
Beoordeling Panda Bytes: ★★☆☆☆ (2 van de 5 sterren)
Wat denk jij?
Heb jij The Residence wél uitgekeken? Had jij de dader sneller door dan Cupp? Of vond je het ook vooral een frustrerende puzzel zonder voldoening? Deel je mening hieronder of op onze socials. En vertel ons vooral: welk modern moordmysterie moeten we dan wél kijken volgens jou?
Want wij zijn er nog niet over uit of dit mysterie ooit opgelost moet worden – of gewoon vergeten.
