Introductie:
Na een veelbelovend eerste seizoen keert The Sandman terug met Volume 1 van seizoen 2 op Netflix. Deze zes afleveringen, rijk aan mythologie, visuele pracht en innerlijke onrust, zetten een grillige koers uit voor Dream, ook wel bekend als Morpheus. Maar maakt deze eerste helft van het tweede seizoen de torenhoge verwachtingen waar? Of zakt het geheel onder zijn eigen gewicht in? Tijd voor een grondige analyse.
Morpheus keert terug: van wederopbouw naar zelfafbraak
Aan het eind van seizoen 1 zagen we hoe Morpheus, gespeeld met verstilde intensiteit door Tom Sturridge, zich bevrijdde uit een meer dan eeuwlange gevangenschap. In seizoen 2 Volume 1 keert hij terug met nieuwe ambities — maar in plaats van verder te bouwen, sloopt hij wat hij zojuist heeft hersteld. Geen willekeurige destructie, maar een poging tot zuivering. Dream zoekt boetedoening.
We krijgen een Dream te zien die niet langer alleen symbool staat voor mystiek en afstandelijkheid, maar ook voor schuld, falen en… tja, bijna menselijke kwetsbaarheid. Hij lijkt eindelijk te begrijpen dat goddelijke macht geen excuus is voor emotionele blindheid.
Familiedrama op kosmisch niveau: de Oneindigen komen samen
Net zoals een ongemakkelijke Kerst met je schoonfamilie, brengt The Sandman seizoen 2 de volledige clan van de Endless bijeen of toch bijna. De Oneindigen zijn concepten in menselijke gedaante: Destiny, Death, Despair, Desire, Delirium, Destruction en natuurlijk Dream zelf.
De grote familiebijeenkomst:
- Destiny (Adrian Lester): de oudste en meest stijve van het stel, met een boek waarin alles al geschreven staat. Je favoriete oom die nooit een grap maakt.
- Death (Kirby Howell-Baptiste): warm, menselijk, bijna troostend de zeldzame lichtstraal in een duister universum.
- Despair (Donna Preston): pijnlijk onderbelicht, maar iedere keer dat ze in beeld is, voelt als een emotionele knoop.
- Desire (Mason Alexander Park): sierlijk, manipulatief en onvoorspelbaar. Als een kat die weet waar het pijn doet.
- Delirium (Esmé Creed-Miles): nieuw in het spel, maar meteen een favoriet. Chaotisch, kleurrijk, en verrassend wijs.
- Destruction (Barry Sloane): schittert door afwezigheid, letterlijk én figuurlijk. Zijn desertie is de katalysator voor veel van Dream’s reflecties.
Deze bijeenkomsten vormen het morele en thematische hart van dit seizoen. Wie ben je zonder je familie? Wat betekent verantwoordelijkheid wanneer je de tijd overstijgt?
Een visueel buffet: goden, demonen en het paleis dat ademt
Het is moeilijk om over The Sandman te praten zonder stil te staan bij de vormgeving. Dream’s rijk constant veranderend, afhankelijk van zijn stemming — is op zichzelf al een personage. In seizoen 2 is het decor meer dan ooit in beweging: gangen die van richting veranderen, een troonzaal die implodeert tot een kamer vol spiegels, wolkenplafonds waarin herinneringen dansen.
Maar het is niet alleen pracht en praal. Dream ontvangt een keur aan goddelijke bezoekers in een verhalende marktplaats vol onderhandelingen over wie de nieuwe heerser van de hel wordt. Onder hen:
- Engelen met morele overbelasting
- Demonen met contractuele voorwaarden
- Noorse goden met egoproblemen
Verzoening en verlies: Nada, Delirium en een 12.000 jaar oude les
Een van de meest aangrijpende verhaallijnen betreft Dream’s zoektocht naar Nada (Deborah Oyelade), een voormalige geliefde die hij eeuwen geleden vervloekte. Dit is The Sandman op z’n intiemst en pijnlijkst. Nada confronteert Dream met de gevolgen van zijn kille rechtvaardigheid. Het resultaat is rauw, emotioneel, en noodzakelijk voor zijn groei.
Tegelijkertijd zien we hoe Delirium haar broer Dream betrekt bij een nieuwe queeste: het vinden van Destruction. Deze zoektocht begint als mysterie, maar verandert al snel in een introspectieve reis door herinnering, spijt en acceptatie.
En dan is er de scène die alle grootsheid reduceert tot een puntje van menselijke realiteit: een man, levend sinds de prehistorie, sterft door een stom ongeluk. Death haalt hem op. “Je leefde een leven. Niet meer, niet minder.” Een poëtisch moment dat alles samenvat waar The Sandman in essentie over gaat.
Kunst van het vertellen: Shakespeare, flashbacks en tijd als elastiek
De structuur van Volume 1 is niet chronologisch, maar fragmentarisch. Flashbacks naar onder andere het oude Griekenland en de Franse Revolutie tonen hoe ver de wortels van de Oneindigen reiken. Soms dienen deze als context, soms als contrapunt. Bijvoorbeeld: hoe Dream Shakespeare inspireert om A Midsummer Night’s Dream te schrijven — een meta-narratief waarin creatie en droom samenvallen.
Dat de serie durft te spelen met narratief en tijd, zonder de kijker compleet kwijt te raken, verdient lof. Toch is het niet voor iedereen: wie liever lineaire vertellingen volgt, moet soms goed opletten. Maar eerlijk? Dat is het waard.
Kritiekpunten: té veel, té snel, té weinig diepgang voor sommigen
Hoewel Volume 1 ambitieus en rijk is, zijn er momenten waarop het tempo ten koste gaat van karakterontwikkeling. Personages als Wanda (Indya Moore), die potentie hebben om emotionele ankers te worden, krijgen te weinig ruimte om te groeien. Dat is jammer niet omdat ze noodzakelijk zijn voor de plot, maar omdat hun perspectieven waardevol zijn.
Ook voelt het vreemd dat de serie al zo vroeg richting een afscheid lijkt te sturen. Waarom die haast? De graphic novels bevatten nog volop materiaal dat onbenut blijft. Hierdoor krijgt de kijker soms het gevoel dat belangrijke verhaallijnen worden afgehaspeld in plaats van uitgewerkt.
Een droom die blijft nazinderen: onze conclusie
Volume 1 van The Sandman seizoen 2 is geen simpele voortzetting van een verhaal, maar een herinterpretatie ervan. Dream wordt geen held, maar een menselijker figuur. Zijn fouten zijn onscherp, zijn schuld ondraaglijk, zijn verlossing… onzeker.
De serie blijft visueel en thematisch uniek binnen het Netflix-aanbod. Het combineert het epische met het persoonlijke, het mythische met het alledaagse. En hoewel niet elke keuze overtuigt, weegt het totaal zwaarder dan de losse elementen.
Eindoordeel: 8,5/10
Sterk in: visueel ontwerp, thematische gelaagdheid, karakterontwikkeling van Dream
Minder in: tempo, onderontwikkelde nevenpersonages, overhaaste opbouw naar het einde
Bij Panda Bytes kijken we reikhalzend uit naar Volume 2, hopend dat het de tijd neemt om te ademen, te dromen en ons mee te slepen zonder de essentie te verliezen.
Wat vind jij van de nieuwe richting die The Sandman inslaat? Is Dream een tragische held, of gewoon een slechte ex met superkrachten? Laat van je horen in de reacties!
