Dit is een volledige recensie en analyse van The Twits. Wij bespreken verhaal, thema’s, humor, animatie, muziek en geschiktheid voor gezinnen.
Inleiding: waarom deze review ertoe doet
In deze review onderzoeken wij hoe The Twits van regisseur Phil Johnston Roald Dahls dunne bronmateriaal ombouwt tot een verrassend actuele animatiefilm. We beoordelen of de humor werkt, hoe de politieke onderlaag resoneert en of gezinnen hier een fijne filmavond aan overhouden. We leggen de lat hoog en kijken net zo streng als de Twits naar een veiligheidskeuring, maar dan met empathie.
Overzicht: wie doet wat en waarom het telt
The Twits volgt Mr. en Mrs. Twit, een rancuneus stel dat in het uitgedroogde Triperot leeft. Hun pretpark Twitlandia faalde. De wrok bleef. Ze duiken de politiek in en nemen het op tegen de kleurrijke zittende burgemeester Wayne John John-John. Twee kinderen, Beesha en Bubsy, doorzien de trucs. Dankzij hun empathie kunnen ze communiceren met dieren zoals de Muggle-Wumps en de Sweet-Toed Toad. Het verhaal is cartoonesk, maar de inzet is helder. Wie macht najaagt zonder mededogen legt uiteindelijk de lont aan onder de eigen stad.
Thema’s en satire: hardop lachen en daarna even slikken
De film gooit het op een dubbel spoor. Er is schaamteloze fysieke humor voor de jongsten. Er zijn prikken richting populisme en groepsdenken voor het oudere publiek. Als de burgemeester een explosieve tikfout in zijn anatomie krijgt, werkt dat eerst als knetterende grap. Daarna zie je hoe lariekoek een gemeenschap gijzelt. De boodschap is niet ontmoedigend. De film houdt vol dat empathie een systeem kan keren. Niet door magisch denken, maar door te luisteren en op te treden als het fout gaat. Dat is een simpeler waarheid dan een beleidsnota, en precies daarom beklijft het.
Verhaalstructuur in woorden: hoe de macht schuift
De Twits zetten een verkiezingscampagne op die de gemeenschap van Triperot verleidt met bravoure en bombast. Twitlandia fungeert als mislukte voorgeschiedenis en als waarschuwing. Burgemeester Wayne John John-John staat eerst stevig, maar raakt verstrikt in de chaos en eigen ijdelheid. Beesha en Bubsy beschermen de gemeenschap door desinformatie te ontmaskeren en door samen te werken met de Muggle-Wumps. De Sweet-Toed Toad fungeert als komische gids en geweten. Uiteindelijk verschuift de macht van twee wraakzuchtige volwassenen en een wankele bestuurder terug naar een gemeenschap die weer luistert naar elkaar. De kinderen zijn de katalysator, niet de tovenaars. Hun empathie zet een menselijke kettingreactie in gang.
Humor die iets doet: viezigheid met functie
Veel grappen draaien om plakkerige baarden, projectielen die je liever ontwijkt en kermisachtige stunts. Dat is niet alleen meligheid. De film gebruikt die overdrijving om gedrag te ontmaskeren. Je lacht eerst om de spuuglelijke fratsen, je knikt daarna bij de herkenning. Soms strekt een bit te lang door. Een paar scènes herhalen een punt dat al gemaakt is. Toch houdt de film de energie hoog en vindt hij slimme manieren om spanning te ventileren met een grap.
Personages en stemmen: casting die klopt
- Johnny Vegas en Margo Martindale maken van de Twits geen schurken uit één stuk. Ze zijn traag en venijnig, kleinzielig en precies daardoor geloofwaardig.
- Jason Mantzoukas geeft de burgemeester een stuiterbal van een stem. Charme die kan kantelen naar brokkenpiloot.
- Maitreyi Ramakrishnan en Ryan Lopez spelen Beesha en Bubsy warm en nuchter. Ze zijn geen heiligen, ze zijn wakker.
- Alan Tudyk als de Sweet-Toed Toad en Timothy Simons en Natalie Portman als de Muggle-Wumps zorgen voor frictie en flair.
Visuele keuzes: rafelig, kleurig, consequent
De stijl is expres hoekig en een tikje onaangenaam. Texturen plakken, kleuren botsen. Triperot oogt uitgedroogd maar vol detail. Twitlandia schittert als nachtelijk ego-project. Deze aanpak versterkt de thematiek. Het mooie is niet glad, het ware is niet netjes. Wanneer de film sentimenteel wordt schuurt de vorm soms met de toon, maar de wereld voelt eigen.
Muziek en ritme: Byrne als lijm die niet altijd hecht
David Byrne levert nieuwe songs met springerige ritmes en droge ironie. De muziek ondersteunt de frictie tussen chaos en orde. Niet elk nummer blijft hangen. Het eindnummer is een duidelijke uitschieter. In emotionele scènes had stilte of een soberder arrangement meer diepte kunnen geven. Toch past de sound in de collage van stijlen.
Dahl en adaptatie: respect en verzet
Johnston buigt Dahls cynische grap over nare volwassenen en haarige mannen om tot een verhaal over vondst familie en burgerzin. Voor puristen is dat wennen, maar het rebelse hart blijft kloppen. Wie plezier had in moderne Dahl-vertalingen zoals Matilda en Fantastic Mr. Fox zal deze scherpzinnige bocht waarderen. De film durft de wereld van nu binnen te laten zonder zichzelf te verliezen.
Geschiktheid voor gezinnen: wat je vooraf wilt weten
De film is geschikt voor kinderen die al tegen een komische stoot kunnen. De vieze grappen zijn talrijk. De politieke laag glijdt over kleinere kijkers heen, maar geeft volwassenen gespreksstof. Praat na over de rol van geruchten, over luisteren en over samen betere keuzes maken. Dat gesprek is het echte dessert.
Productie en tempo: waar het piept en waar het glanst
Sommige overgangen voelen gehaast. Een paar emotionele momenten drukken hard op de snaar. De montage is verder veerkrachtig en houdt een pittig tempo vast. De beste scènes combineren een brutale grap met een heldere dramatische inzet. De film weet wanneer hij moet sprinten en wanneer hij even moet ademen. Dat is een kunst.
Vergelijking in kleine dosis
Verwacht geen delicate stop motion à la Fantastic Mr. Fox en geen zoetzure musicalinjectie zoals in Matilda. The Twits is grover, luider en explicieter in zijn maatschappelijke ondertoon. Het is een andere bocht op dezelfde rotonde. Een bocht met grind.
Eindoordeel: waarom kijken
The Twits is een speelse en soms slordige maar overtuigende fabel over macht en mededogen. Hij doet lachen, prikt door pose heen en laat iets achter. Niet elk lied blijft hangen. Niet elke grap landt. Maar het geheel werkt en blijft knetteren in je hoofd. Ons oordeel: 4 van 5 plakkerige baarden.
Bij Panda Bytes moedigen we aan om samen te kijken en daarna te praten. Vraag je kinderen wie er verantwoordelijkheid neemt en wat empathie in deze film verandert. De antwoorden zijn soms beter dan een debat op straat.
Veelgestelde vragen
Is The Twits eng of te vies voor jonge kinderen
De film is niet eng, maar wel vies en luid. Met begeleiding prima, vanaf een jaar of acht werkt het het best.
Moet je het boek kennen
Nee. De film staat op zichzelf en wijkt bewust af van de toon van het boek.
Werkt de politieke laag niet te zwaar
Nee. De satire zit in de situaties en de grappen. De film legt uit zonder te preken.
Extra analyse: de morele motor in detail
De film laat zien hoe macht zich vastklampt aan spektakel. De Twits bouwen reputatie met lawaai. Ze vegen kritiek weg met grappen. Ze verkopen een droom die eerder een spiegel is. Burgemeester Wayne John John-John is geen tegenpool maar een symptoom. Hij geniet van aandacht en verliest controle. Beesha en Bubsy kiezen telkens voor luisteren en samenwerken. Ze geloven de Muggle-Wumps niet blind, ze checken wat klopt. Hun empathie is niet zweverig. Het is een methode. Eerst begrijpen, dan handelen. Dat maakt het einde geloofwaardig. De gemeenschap wordt niet gered door magie maar door mensen die ophouden met joelen en beginnen met praten. Dat is de zachtste les en tegelijk de hardste.
Slotvraag aan onze community
Welke grap deed jou het hardst lachen en welk moment zette je aan het denken. Laat het weten in de reacties. Wij lezen mee bij Panda Bytes en nemen virtuele koekjes mee.
