Een beloftevolle start boven op El Capitan
Een lichaam dat uit de lucht komt vallen boven de iconische rotswand El Capitan. Geen opzwepende muziek, geen flitsende montage. Alleen stilte, schrik en dood. Daarmee opent Untamed, de nieuwe misdaadserie van Netflix. Het is een begin dat intrigeert en verwachtingen wekt. Maar die belofte wordt in de vijf afleveringen die volgen maar zelden ingelost.
Untamed is bedacht door Mark L. Smith, bekend van The Revenant, samen met zijn dochter Elle Smith. De serie vertelt het verhaal van een moordzaak in Yosemite National Park en de persoonlijke gevolgen daarvan voor de betrokkenen. Het tempo is traag, de sfeer melancholisch, en de landschappen ruig maar soms onbenut. Wat overblijft is een serie die vooral rust biedt, waar spanning zou moeten zijn.
Eric Bana en Sam Neill als vermoeide speurders
Eric Bana speelt Kyle Turner, een onderzoeker van de National Park Service. Hij is opgeroepen na de vondst van een jonge vrouw onderaan een klif. Zijn personage draagt het gewicht van een persoonlijk trauma: het verlies van zijn zoon en het stukgelopen huwelijk met zijn ex-vrouw Jill. Bana speelt ingetogen en subtiel. Soms zelfs té subtiel, waardoor zijn pijn eerder suggestie blijft dan voelbare werkelijkheid.
Sam Neill neemt de rol van Paul Souter op zich, de hoofdparkranger van Yosemite en oude vriend van Turner. Neill brengt ervaring en geloofwaardigheid mee, maar zijn personage krijgt weinig ruimte om echt te groeien of te verrassen. De dynamiek tussen beide mannen blijft beperkt tot schouderklopjes en melancholische blikken. Wie op een sterk duo hoopte in de geest van klassieke detectiveverhalen, zal op hongerige gedachten blijven zitten.
Een landschap dat vraagt om meer
Yosemite is in werkelijkheid een van de meest adembenemende natuurgebieden van de Verenigde Staten. Maar de manier waarop het hier in beeld wordt gebracht, is weinig indrukwekkend. De serie is grotendeels opgenomen in Canada, en dat merk je. Waar je ruwe schoonheid en mysterie verwacht, krijg je nette bossen en veilige paden.
De natuur wordt nauwelijks gebruikt om spanning op te bouwen. Geen nachtelijke tocht door onbekend terrein, geen benauwde klimsituaties of onheilspellende weersomslagen. De omgeving had een krachtig personage kunnen zijn, maar blijft een decorstuk. Dat voelt als een gemiste kans in een serie die zich juist in de wildernis afspeelt.
De moord en de route naar de waarheid
De centrale moordzaak begint met een mysterieuze val van een jonge vrouw. Wat in eerste instantie een ongeluk lijkt, blijkt natuurlijk al snel moord. Turner en zijn jonge collega Naya Vasquez zetten de achtervolging in op de waarheid, maar de route is traag en voorspelbaar.
Onderweg volgen we klassieke elementen: een verdachte ex, een verloren familieband, een onbekend verleden. De kijker krijgt broodkruimels toegestopt die niet leiden naar een verrassend einde, maar naar een uitkomst die al vroeg aanvoelt als onvermijdelijk.
Waar de serie indruk had kunnen maken met subtiele twists of psychologische diepgang, blijft ze hangen in bekende patronen. Zelfs de grote onthulling aan het eind komt niet als een schok, maar eerder als een bevestiging van wat de meeste kijkers al hadden vermoed.
Naya Vasquez redt het ritme
De grote verrassing van Untamed is Lily Santiago als Naya Vasquez, een jonge ranger in opleiding met een verleden in de stad en een scherp oog voor detail. Waar andere personages blijven hangen in cliché en voorspelbaarheid, weet zij leven en menselijkheid te brengen.
Vasquez is nieuwsgierig zonder naïef te zijn, betrokken zonder sentimenteel te worden. Haar persoonlijke verhaal wordt geleidelijk onthuld en heeft meer impact dan het hoofdplot. Haar band met Turner is geloofwaardig opgebouwd en geeft de serie oprechte momenten van verbinding.
Als er iemand is die Untamed overeind houdt, dan is het Vasquez. Zonder haar zou de serie vervallen in somberheid zonder tegenkleur. Dankzij haar blijft het verhaal net genoeg in beweging om te blijven volgen.
Het tempo vertraagt de spanning
Een serie hoeft niet snel te zijn om spannend te zijn. Maar Untamed verwart traagheid met diepgang. De scènes zijn langgerekt, de dialogen spaarzaam, de ontwikkelingen schuchter. Daardoor mist de serie ritme en urgentie.
Afleveringen eindigen vaak zonder cliffhanger of duidelijke voortgang. Wie op zoek is naar een verslavend verhaal met onverwachte wendingen, zal moeite hebben om betrokken te blijven. De serie voelt als een wandeling zonder bestemming. Rustgevend voor wie daarvan houdt, frustrerend voor wie meer wil.
De climax laat je koud
Als uiteindelijk de waarheid wordt onthuld, blijkt het allemaal net iets te netjes in elkaar te passen. De dader is degene die al lang op het verdachten lijstje stond, de motieven zijn herkenbaar, de gevolgen voorspelbaar.
Er is wel een morele twist die betrekking heeft op Turner en zijn ex-vrouw, een geheim dat hen bindt in het verdriet om hun zoon. Die scène biedt een zeldzaam moment van intensiteit, maar komt te laat en blijft te kort hangen.
Wat de serie mist is een echt moment van catharsis. Een scène waarin alles samenkomt, waarin de kijker wordt meegezogen in een overweldigend inzicht. Untamed blijft steken in correcte, keurige oplossingen.
Eindoordeel van Panda Bytes
Untamed is een serie die rust uitstraalt, met een sterke hoofdrol voor de natuur en een cast vol potentie. Maar waar rust ruimte kan bieden voor diepgang en reflectie, leidt het hier vooral tot stilstand.
Eric Bana levert degelijk werk, Sam Neill brengt ervaring en charme, maar de echte vonk ontbreekt. Lily Santiago brengt licht en leven, maar krijgt te weinig ruimte om de serie te dragen.
De moordzaak is onderhoudend maar weinig verrassend, de visuele stijl degelijk maar niet memorabel. De serie zal vooral in de smaak vallen bij kijkers die houden van kalme verhalen in natuurlijke omgevingen, met veel stiltes en weinig spektakel.
Voor wie hunkert naar spanning, intrige en scherpe twists, is Untamed vooral een oefening in geduld.
