Films die sneuvelden aan de kassa maar vandaag verrassend goed smaken
Inleiding: 2005, het jaar waarin Hollywood dacht dat alles kon
2005 was een apart jaar. Het was het jaar van Batman Begins, van Star Wars: Revenge of the Sith, van Harry Potter and the Goblet of Fire en King Kong.
Kortom: gigantische hits, grote franchises en studio’s die geld in projecten pompten alsof het nooit op kon.
Maar 2005 was óók het jaar waarin Hollywood keihard werd afgestraft voor overmoed. Het was een jaar waarin “dit wordt zeker een hit” veranderde in “wie vroeg hierom?”, waarin bekende namen niet meer vanzelf succes garandeerden, en waarin sommige projecten zó ambitieus waren dat ze in hun eigen gewicht bezweken.
Toch is precies dát wat het jaar zo leuk maakt om op terug te kijken. De flops van 2005 zitten vol lef. Ze hebben bizarre ideeën, prachtige beelden, onverwachte rollen en een heerlijke hoeveelheid chaos. Films die destijds in stilte stierven, leven nu voort als cultfavorieten, guilty pleasures of warme herinneringen aan een tijd waarin studio’s nog risico durfden nemen.
Bij Panda Bytes vieren we dat soort films. Daarom presenteren we: de Top 7 Grootste Flops van 2005 die tóch leuk zijn.
1. The Island
Michael Bay vóór Transformers – en verrassend filosofisch
De verwachtingen
Michael Bay maakte voor het eerst een film met een serieuze ondertoon. Niet alleen explosies, maar ook een verhaal over identiteit, klonen en ethiek. Met Ewan McGregor en Scarlett Johansson in de hoofdrollen, plus een stevig budget van meer dan 125 miljoen dollar.
Het moest een speelse mix worden van actie en sciencefiction, een moderne Logan’s Run voor een nieuw publiek.
De realiteit
De film had twee gezichten. Het eerste deel was een intrigerende dystopie vol vragen over menselijkheid. Het tweede deel veranderde in pure Bay-actie met achtervolgingen, vallende gebouwen en explosies die nergens vandaan kwamen.
Het publiek voelde zich misleid en de film flopte in de VS.
Waarom tóch leuk
Omdat het verrassend goed werkt. De chemie tussen McGregor en Johansson is charmant, het concept is sterk en de esthetiek prachtig minimalistisch. Bay liet hier zien dat hij heus meer kan dan met staal gooien.
Het is een onhandige, maar heerlijke mix van filosofie en adrenaline.
2. Serenity
Een meesterlijke afsluiting van een serie die niemand op tijd vond
De verwachtingen
Joss Whedon probeerde zijn gecancelde serie Firefly te redden door een bioscoopfilm te maken. Een space western vol humor, actie en warme personages. De serie had een kleine, maar zeer toegewijde fanbase.
De studio hoopte dat Serenity een bredere groep zou bereiken en een cultfenomeen zou ontplooien.
De realiteit
Critici waren enthousiast, fans extatisch, maar het grote publiek had geen idee wat Firefly was. De film bracht te weinig op en bleef ver onder de verwachtingen.
Waarom tóch leuk
Omdat dit een van de beste sciencefictionfilms van de jaren tweeduizend is. De dialogen zijn scherp, de acteurs fantastisch, de actie strak en het verhaal emotioneel. Zelfs zonder de serie is het leuk te volgen.
Serenity is een van die flops die later een legende werd.
3. Kingdom of Heaven
Ridley Scott’s kruistocht die te vroeg werd veroordeeld
De verwachtingen
Na het succes van Gladiator wilde Ridley Scott opnieuw een historisch epos maken. Ditmaal over de kruistochten, met Orlando Bloom in de hoofdrol, plus Liam Neeson en Eva Green in belangrijke rollen.
Het moest groots, diepzinnig en visueel verbluffend worden.
De realiteit
De bioscoopversie werd door de studio ingekort en verloor daardoor veel nuance, waardoor critici het rommelig en emotieloos vonden. De film flopte in de VS en werd vrijwel genegeerd.
Waarom tóch leuk
Omdat de latere Director’s Cut wél een meesterwerk is. Plots krijgen personages diepte, politiek wordt begrijpelijk en emotionele lijnen komen tot bloei. De beelden zijn episch en de muziek betoverend.
Dit is een voorbeeld van een flop die simpelweg te hard verminkt werd door de studio.
4. Æon Flux
Charlize Theron rent door een futuristische wereld vol bizarre ideeën
De verwachtingen
Gebaseerd op de cult-animatieserie uit de jaren negentig. Charlize Theron, net bekroond met een Oscar, speelde de hoofdpersoon. De film moest een mix worden van stijlvolle actie, futuristische filosofie en kunstzinnige vormgeving.
De realiteit
De productie was problematisch. Script wijzigingen, een regiedebuut in Hollywood van Karyn Kusama en een studio die weinig vertrouwen had in het eindresultaat. De film werd uiteindelijk uitgeknipt en ingekort tot een verminkte versie.
Critici waren niet mild en het publiek bleef weg.
Waarom tóch leuk
Omdat het design fantastisch is. De kostuums, de sets, de kleurkeuzes het ziet eruit als een modeshow in de toekomst. Theron speelt serieus, de actie is uniek opgebouwd en de sfeer blijft boeien.
Een stijlvol sciencefiction curiosum met veel charme.
5. Elizabethtown
Romkom, familiedrama en levensfilosofie in één, zonder duidelijke richting
De verwachtingen
Regisseur Cameron Crowe had successen als Almost Famous en Jerry Maguire, dus zijn nieuwe project werd groot aangekondigd. Met Orlando Bloom en Kirsten Dunst in de hoofdrollen en een soundtrack op maat leek het een warm, emotioneel verhaal te worden.
De realiteit
De film kreeg een divisiekarakter. Een deel van het publiek vond het schattig en lief, een ander deel vond het cliché, rommelig en sentimenteel. De box office stelde teleur.
Waarom tóch leuk
Omdat het hart heeft. Dunst is ontwapenend, Bloom sympathiek en Crowe’s liefde voor muziek spat uit elk frame. Het is een film die misschien te soft is voor sommigen, maar voor anderen perfect werkt als melancholisch comfort.
Het soort flop dat later een zacht plekje in je hart vindt.
6. The Brothers Grimm
Terry Gilliam gaat vol fantasie, maar zonder duidelijke lijn
De verwachtingen
Een duister sprookjesavontuur van de excentrieke Terry Gilliam, met Matt Damon en Heath Ledger als een paar oplichters die monsters vangen. De film moest speels, donker, grappig en fantasievol zijn.
De realiteit
De productie was zwaar. Gilliam botste constant met producenten, waardoor de film zijn identiteit verloor. De toon wisselde tussen satire, horror en avontuur. Critici waren verdeeld, en de opbrengsten bleven achter.
Waarom tóch leuk
Omdat de film een onmiskenbare Gilliam-sfeer heeft. Vreemde creaturen, duistere bossen, absurde humor en kostuums die uit een nachtmerrie lijken te komen. Ledger is heerlijk chaotisch en Damon verrassend grappig.
Het voelt als een rommelige droom en dat is precies hoe Gilliam-films horen te voelen.
7. Doom
The Rock, brute actie en een klassieke game die te letterlijk werd verfilmd
De verwachtingen
Een grote verfilming van de iconische videogame Doom. Het moest ruig, gewelddadig, bruut en donker worden. Fans droomden van monsters uit de hel en claustrofobische actie.
De realiteit
In plaats van helwezens kreeg men genetische experimenten. De film koos voor een pseudowetenschappelijke uitleg en voelde meer als een generieke actiefilm. Critici waren vernietigend en het publiek teleurgesteld.
Waarom tóch leuk
Omdat het spektakel werkt. Karl Urban is stoer, The Rock brengt charisma en de beruchte first-person shooter scène is een klein stukje cult geschiedenis. Het is niet trouw aan de game, maar wél een vermakelijke actiefilm met rauwe energie.
Waarom 2005 een bijzonder flopjaar was
2005 was het jaar waarin men probeerde af te stappen van de veilige studioformule. Veel films probeerden unieke stijlen, gingen narratief nieuwe kanten op of zochten nieuwe doelgroepen.
En dat is precies waarom ze flopten.
The Island was te intelligent voor Bay-liefhebbers, te bombastisch voor sci-fans.
Serenity kwam te vroeg, met te weinig marketing.
Kingdom of Heaven werd stuk gemonteerd.
Æon Flux verloor zijn identiteit door studiopaniek.
The Brothers Grimm was te vreemd voor mainstream publiek.
Maar die mix van mislukking en lef zorgt voor tijdloze charme
Het plezier van de flop
Flops zijn eerlijk. Ze laten de breuklijnen van hun tijd zien. Ze tonen wat makers proberen, waar studio’s bang van worden, en waar het publiek nog niet klaar voor was.
Ze zijn rauw, ambitieus, soms ongelijkmatig, maar altijd interessant.
Daarom houden we van flops. Ze zijn niet glad, maar echt.
Conclusie: 2005 verdient een tweede kans
2005 gaf ons films die destijds onbegrepen waren, maar nu gezien mogen worden. Ze zijn niet perfect, maar wel charmant, uniek en soms ronduit briljant.
Bij Panda Bytes vieren we film, óók als die struikelt. Want in falen zit vaak de ziel van cinema.
Jouw beurt
Welke flop uit 2005 heb jij altijd verdedigd? Sta jij achter Serenity? Vorst jij The Island nog steeds aan vrienden voor? Of is Elizabethtown jouw geheime guilty pleasure?
Laat het ons weten. De Panda Bytes-gemeenschap adoreert geliefde mislukkingen.
