Films die onderuitgingen, maar wél een glimlach brachten
Inleiding: 2010, het jaar dat Hollywood zichzelf opnieuw wilde uitvinden
2010 was een jaar van overgang. De 3D-hype dankzij Avatar was nog vers, franchises schoten als paddenstoelen uit de grond en studio’s gooiden met geld alsof het confetti was. De verwachtingen waren torenhoog.
Maar tussen de megahits als Inception, Toy Story 3, Iron Man 2 en Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 schuilde een indrukwekkende lijst van dure projecten die genadeloos flopten. Films waarin sterren schitterden, scripts ontspoorden en studio’s miljoenen verloren.
En toch: in hun falen schuilt iets fascinerends. Want wie groot droomt, kan ook groot vallen. En soms is dat veel leuker dan braaf succes.
Bij Panda Bytes vieren we die durf. Daarom presenteren we vandaag: de Top 7 Grootste Flops van 2010 die Tóch Leuk zijn.
- The Last Airbender
Night Shyamalan probeert anime en actie te mengen, maar vergeet de ziel
De verwachtingen
De populaire animatieserie Avatar: The Last Airbender was een wereldwijd fenomeen. Fans wachtten reikhalzend uit naar de live-actionversie, geregisseerd door M. Night Shyamalan, die eerder successen had met The Sixth Sense en Signs.
Met een groot budget, epische trailer en indrukwekkende effecten moest dit de start worden van een trilogie.
De realiteit
Wat er volgde was een cultureel drama. Fans waren woedend over de casting (waarbij Aziatische personages door witte acteurs werden gespeeld), de dialogen waren houterig en de actie miste tempo.
Het werd een van de meest bekritiseerde films van het decennium.
Waarom tóch leuk
Omdat het, ondanks alles, visueel indrukwekkend blijft. De landschappen, de kostuums, de vechtscènes allemaal mooi in beeld gebracht. En eerlijk: het is fascinerend om te zien hoe een regisseur met zoveel talent zó hard kan ontsporen. Het is een meesterlijke mislukking, en dat maakt hem memorabel.
- Jonah Hex
Cowboys, zombies en Megan Fox: een onmogelijke combinatie
De verwachtingen
Met Josh Brolin in de hoofdrol en Megan Fox als femme fatale wilde Warner Bros. van Jonah Hexeen stoere, duistere western maken gebaseerd op de DC-strip. De film moest een volwassen tegenhanger worden van Marvels kleurrijke universum.
De realiteit
De productie was een chaos. Regisseurswissels, herschreven scripts en noodreshoots maakten er een onsamenhangend geheel van. Het publiek bleef massaal weg en critici noemden het “een film die zijn eigen zin vergeet halverwege de zin.”
Waarom tóch leuk
Omdat het absurd is. Brolin doet zijn best, de actie is kort maar fel, en de soundtrack van Metallica is verrassend goed. Het is een film die zó slecht is dat hij haast charmant wordt.
- The Tourist
Angelina Jolie en Johnny Depp in een romantische thriller zonder spanning
De verwachtingen
Met twee van de grootste sterren van die tijd in de hoofdrollen en het betoverende Venetië als decor leek dit een gegarandeerde hit. De film moest een stijlvolle mix worden van spionage, romantiek en glamour.
De realiteit
De chemie tussen Jolie en Depp was er nauwelijks. Het verhaal was voorspelbaar en de dialogen klonken alsof ze uit een parfum reclame kwamen. Critici waren vernietigend, en de film flopte in de VS.
Waarom tóch leuk
Omdat het een visueel feestje is. Venetië is adembenemend in beeld gebracht, Jolie straalt en Depp is charmant op zijn verwarde manier. En hoewel het verhaal dun is, voelt de film als een warme vakantie in slow motion.
- Prince of Persia: The Sands of Time
Jake Gyllenhaal rent, springt en struikelt over de verhaallijn
De verwachtingen
Disney wilde het succes van Pirates of the Caribbean herhalen, dit keer met een videogame verfilming. Jake Gyllenhaal werd gecast als prins Dastan, en regisseur Mike Newell kreeg de leiding. De verwachtingen waren torenhoog.
De realiteit
Hoewel de film er prachtig uitziet, is het script rommelig en voorspelbaar. De humor werkte niet en Gyllenhaal voelde misplaatst als actieheld. De film bracht wereldwijd genoeg op om verlies te beperken, maar werd nooit het franchise-succes dat Disney hoopte.
Waarom tóch leuk
Omdat de actie goed gechoreografeerd is en de sfeer avontuurlijk blijft. Ben Kingsley als slechterik is heerlijk overdreven en de acrobatiek blijft indrukwekkend. Het is een perfecte “regenachtige zondag” film.
- Robin Hood
Ridley Scott probeert een epos, maar levert een sombere geschiedenisles
De verwachtingen
Na het succes van Gladiator wilde Ridley Scott opnieuw een historisch spektakel afleveren. Met Russell Crowe als Robin Hood leek dit een veilige gok. De film moest een rauwere, realistische versie worden van de legendarische volksheld.
De realiteit
De film was te lang, te grauw en miste spanning. Het publiek kreeg geen charmante dief, maar een sombere boer met een boog. Critici prezen de visuals, maar noemden het geheel vermoeiend.
Waarom tóch leuk
Omdat Scott altijd vakmanschap levert. De veldslagen zijn groots, de cinematografie prachtig, en Crowe speelt met overtuiging. Het is geen heldenverhaal, maar wél een indrukwekkende kijk op de mythe.
- The Wolfman
Benicio del Toro verandert in een weerwolf maar niet in een succes
De verwachtingen
Universal wilde zijn klassieke monsterfranchise nieuw leven inblazen. Met Del Toro, Anthony Hopkins en Emily Blunt leek dit een daverende comeback te worden van het iconische personage.
De realiteit
De productie liep uit, de toon wisselde voortdurend en de film voelde ouderwets aan. Het publiek bleef weg en de recensies waren lauw.
Waarom tóch leuk
Omdat het een stijlvolle ode is aan klassieke horror. De make-up en practical effects zijn indrukwekkend en de sfeer gotisch en mistig. Een heerlijke Halloween film die meer charme heeft dan de cijfers doen vermoeden.
- Scott Pilgrim vs. The World
Een floppende cultklassieker vol hart, humor en pixels
De verwachtingen
Edgar Wright (van Shaun of the Dead) bracht met Scott Pilgrim een hyperactieve mix van romantiek, gamecultuur en comicstijl. Michael Cera speelde de sullige muzikant die zes “exen” moet verslaan om zijn droommeisje te veroveren.
De realiteit
Critici waren enthousiast, maar het brede publiek begreep het niet. De film bracht nauwelijks iets op en verdween snel uit de bioscopen.
Waarom tóch leuk
Omdat het een meesterwerk is dat zijn tijd ver vooruit was. De visuals, het tempo, de humor – alles klopte, behalve de timing van de release. Inmiddels is het een cultfavoriet en terecht.
Waarom 2010 een fascinerend flopjaar was
2010 liet zien hoe riskant ambitie kan zijn.
- The Last Airbender bewees dat zelfs geliefde series kunnen ontsporen.
- Prince of Persia en Robin Hood toonden aan dat grootse producties zonder hart hun magie verliezen.
- Scott Pilgrim liet zien dat innovatie soms pas jaren later wordt beloond.
Het was een jaar vol lef, mislukkingen en verborgen parels.
Het plezier van kijken naar flops
Een flop is niet per se een slechte film. Soms is het een film die te veel wil, te snel gaat of zijn publiek niet vindt. En juist daardoor zijn ze boeiend.
Je kunt The Tourist kijken om de schoonheid van Venetië, Jonah Hex om de chaos, of Scott Pilgrimom de pure creativiteit. Elk van deze films faalt op zijn eigen manier, maar ze doen dat met stijl.
Conclusie: falen met flair
2010 was een jaar vol contrasten. Terwijl hits als Inception en Toy Story 3 het publiek moeiteloos wisten te raken, leverden flops als The Last Airbender en Prince of Persia het bewijs dat Hollywoods dromen groter waren dan ooit.
Bij Panda Bytes geloven we dat falen ook kunst is. Want alleen films die risico’s nemen, kunnen écht memorabel mislukken.
Jouw beurt
Welke flop uit 2010 vond jij stiekem leuk? Was je fan van Scott Pilgrim? Lach je nog steeds om The Last Airbender? Of kijk je Prince of Persia met een glimlach terug?
Laat het ons weten in de reacties of via onze socials.
Panda Bytes
Jouw gids door de mooiste mislukkingen van Hollywood.
