Introductie:
Will Smith. Alleen zijn naam al is een popcultuur versie van comfort food. Hij is die acteur die we zagen opgroeien in The Fresh Prince of Bel-Air, die ons meenam op buitenaardse avonturen, en die ons in tranen bracht met z’n oprechte vertolkingen. Maar zelfs een superster met zo’n carrière heeft z’n momenten van ‘wow’ én ‘wauw… wat was dát?’.
Bij Panda Bytes duiken we graag in die uitersten. Vandaag zoomen we in op twee glorieuze triomfen en twee epische uitglijders in de carrière van Mr. Smith. Want laten we eerlijk zijn: het leven – net als Hollywood – is een aaneenschakeling van hits en missers.
De Knallers: Wanneer Will ons raakte in hart én ziel
De Knallers: Wanneer Will ons raakte in hart én ziel
- The Pursuit of Happyness (2006)
“You got a dream… You gotta protect it.”
In deze hartverscheurende en hartverwarmende dramafilm speelt Will Smith de rol van Chris Gardner, een vader die worstelt met werkloosheid, dakloosheid en de zorg voor zijn jonge zoon. Wat deze film extra krachtig maakt? De zoon wordt gespeeld door Jaden Smith, Will’s echte zoon. De chemie spat van het scherm.
Smith’s prestatie hier is ongeëvenaard – rauw, ingetogen, menselijk. Geen grote explosies, geen CGI, maar puur vakmanschap. Hij kreeg er een Oscarnominatie voor, en terecht. Deze film toont ons een Will die veel meer is dan blockbuster-charisma: hier zie je een acteur die je raakt tot in je botten.
Waarom het een knaller is:
- Emotioneel eerlijk en oprecht.
- De realiteit van armoede en vaderschap wordt zonder franje in beeld gebracht.
- Smith bewijst dat hij drama aankan zonder zijn typische ‘Will Smith’-smoelwerk.
- Men in Black (1997)
“I make this look good.”
Zwart pak, zonnebril, alien geweer en een attitude waar je U tegen zegt. In Men in Black brak Will Smith definitief door als actiekomedie-icoon. Samen met Tommy Lee Jones vormde hij een hilarisch duo dat buitenaardse bedreigingen op aarde moest neutraliseren, met stijl.
Dit was Smith op zijn best: charmant, grappig, stoer, en altijd met dat onmiskenbare sprankje ironie. De film was origineel, fris en sloeg in als een komeet. De soundtrack? Natuurlijk gezongen door Smith zelf. Je neuriet het nu waarschijnlijk al.
Waarom het een knaller is:
- IJzersterke mix van sci-fi en comedy.
- Perfecte balans tussen actie en humor.
- Smith als publiekslieveling in optima forma.
De Floppers: Zelfs supersterren struikelen wel eens
- After Earth (2013)
“Danger is very real. But fear is a choice.” – Dat is geen filosofie, dat is gewoon slechte dialogen.
Deze film had alles wat een hit zou kunnen zijn: Will Smith, regie door M. Night Shyamalan, futuristische setting… en toch werd het een astronomische flop. Misschien omdat het meer voelde als een verplichte gezinsvakantie dan een sciencefictionepos.
Will gaf het stokje over aan zoon Jaden, terwijl hijzelf vooral in een stoel zat en met z’n wenkbrauwen acteerde. Het verhaal – over een vader en zoon die een crash op een verlaten aarde overleven – had emotioneel kunnen zijn, maar was eerder slaapverwekkend. En Shyamalan? Die leek de plot kwijt.
Waarom het flopte:
- Houterige acteerprestaties (ook van Will).
- Te veel focus op symboliek, te weinig op verhaal.
- Het voelde meer als een project voor thuis dan voor het witte doek.
- Wild Wild West (1999)
Cowboys, stoommachines en een gigantische spin… wacht, wat?
Toen Smith het aanbod voor The Matrix afsloeg om deze film te doen, had hij waarschijnlijk nooit kunnen vermoeden hoe vaak hem dat nog nagedragen zou worden. Wild Wild West was een bizarre, over-the-top western met sciencefiction-elementen, maar zonder de charme of logica.
De film is inmiddels bijna cult door zijn eigenaardige keuzes (wie bouwt er nu een mechanische tarantula in het Wilde Westen?), maar was destijds een artistieke én commerciële ramp. Zelfs Will Smith heeft toegegeven dat dit een vergissing was.
Waarom het flopte:
- Onnavolgbaar script vol clichés.
- Gebrek aan chemie tussen acteurs.
- Meer camp dan cool – en dat werkte niet.
Reflectie: Glorie en Genade in Hollywood
Wat leren we hiervan? Will Smith is geen superheld, maar een mens. Een entertainer met instinct én inschattingsfouten. Maar juist dat maakt hem fascinerend. Je ziet bij hem de durf om risico’s te nemen – soms pakt dat geweldig uit (The Pursuit of Happyness), soms pijnlijk (After Earth).
En ergens zit daarin ook de kracht van het medium film: het is vallen en opstaan, lachen en huilen, juichen en facepalmen. Will Smith is als een spiegel voor elke kijker die ooit iets probeerde en keihard onderuitging – maar daarna toch weer op stond en verder ging.
Panda Bytes’ Takeaway
Bij Panda Bytes houden we van verhalen. Van de knallers die ons aan het lachen en huilen maken, tot de floppers waar we stiekem nog steeds popcorn bij eten – al is het alleen maar om te zien hoe fout iets kan gaan.
Will Smith blijft een icoon. Met z’n flauwe grappen, diepe drama’s en alles daartussenin. Hij is de ultieme herinnering dat het leven, net als Hollywood, soms een hitsige chaos is – en dat is precies waarom we ervan houden.
Welke Will Smith-film vind jij een knaller of een flop? En waarom?
Laat het ons weten in de reacties hieronder, of geef je mening op onze socials. Want bij Panda Bytes is jouw stem net zo belangrijk als die van de sterren.
