Een herbekijk-review van Panda Bytes rond Pasen
Pasen is het feest van hoop, wederopstanding en… streamingdiensten. Terwijl de wereld zich onderdompelt in chocolade, brunchbuffetten en het eeuwige “komt de zon nog vandaag?”, besloten we bij Panda Bytes dat het tijd was om een vergeten parel opnieuw onder de loep te nemen: Messiah, de controversiële Netflix-serie uit 2020 die meer vragen opriep dan antwoorden gaf. En dat is precies waarom het zo’n intrigerende keuze is rond deze tijd van het jaar.
Want wat gebeurt er als iemand vandaag de dag beweert de teruggekeerde messias te zijn? Niet in een stoffige tempel, maar op Instagram. Niet te paard, maar in een CNN-headline. En vooral: hoe zouden wij, moderne mensen met onze cynische blik en digitale tools, reageren?
De essentie van Messiah: geloof versus twijfel
Messiah begint krachtig en mysterieus. In Syrië predikt een onbekende man tot een groep mensen te midden van chaos en geweld. Kort daarna leidt hij honderden volgelingen te voet de grens met Israël over — een beeld dat wereldwijd viraal gaat. Hij spreekt vloeiend meerdere talen, lijkt zich door geen enkel regime te laten intimideren en trekt al snel de aandacht van zowel gelovigen als sceptici, van CIA-analisten tot Amerikaanse predikanten.
Het mysterie is compleet: wie is deze man? Sommigen noemen hem Al-Masih, Arabisch voor “de gezalfde”. Anderen verdenken hem van politieke manipulatie of zelfs terrorisme. Het feit dat hij nergens geregistreerd staat en zijn afkomst onduidelijk is, maakt hem nog verdachter — of juist fascinerender.
Centraal staat de Amerikaanse CIA-agente Eva Geller, die de zaak onderzoekt met een mengeling van wantrouwen, professionele scepsis en persoonlijke twijfel. En het is via haar ogen — en die van een handjevol andere sleutelpersonages — dat wij als kijker worden meegesleurd in een draaikolk van geloof, macht en moraal.
Herbekeken met nieuwe ogen
Toen Messiah in 2020 uitkwam, waren de reacties gemengd. Sommigen vonden het provocerend en vernieuwend, anderen vonden het respectloos of te vaag. Bij Panda Bytes dachten we toen vooral: oké, dat was… anders. Maar nu, vijf jaar later, met een wereld die zich nog verder heeft ingegraven in complottheorieën, polarisatie en een voortdurende zoektocht naar betekenis, voelt Messiah ineens akelig actueel.
Want wat deze herbekijking ons vooral liet zien, is hoe subtiel de serie speelt met ons eigen ongemak. Geloof je wat je ziet? Vertrouw je op je ratio, of laat je je leiden door gevoel? Hoe makkelijk is het eigenlijk om massale toewijding te creëren, puur op charisma en timing?
De serie speelt ook slim met moderne media. Al-Masih hoeft geen wonderen te verrichten in het geheim — alles wordt gefilmd, gedeeld, geliket. Zijn volgelingen zijn net zozeer influencers als gelovigen. Zijn imago wordt gevormd door pixels, niet door profetieën. En dat maakt Messiah misschien wel de eerste religieuze thriller die volledig geworteld is in onze digitale realiteit.
Geen pasklare antwoorden – en dat is precies het punt
Waar veel series de neiging hebben om mysteries uiteindelijk netjes op te lossen, durft Messiah dat niet te doen. Of misschien beter gezegd: het weigert. De vraag of Al-Masih écht bovennatuurlijk is, blijft onafgebakend. Je krijgt als kijker aanwijzingen in beide richtingen. Soms lijkt hij onverklaarbare dingen te doen (dat vliegtuig?!), soms zie je manipulatie, misleiding, zelfs hypocrisie. En net als je denkt dat je weet hoe het zit… doet de serie er weer een schep bovenop.
Dat kan frustrerend zijn — zeker voor wie houdt van duidelijke verhalen met een kop en een staart. Maar het is tegelijkertijd ook de kracht van de serie. Het dwingt je tot reflectie. Niet alleen over de figuur van Al-Masih, maar ook over je eigen overtuigingen.
Zou jij hem volgen? Zou jij hem verdenken? Zou jij het risico nemen om te geloven, in een tijd waarin alles wordt ontkracht en gedebunkt voordat je “wonder” kunt zeggen?
Acteerwerk en visuele stijl: subtiel, maar doeltreffend
Mehdi Dehbi, die Al-Masih vertolkt, draagt de serie met een kalme intensiteit die precies goed zit. Hij straalt mysterie uit zonder theatraal te worden. Zijn Al-Masih is geen rockster-figuur of sekteleider met wilde ogen, maar juist iemand die door rust en stilte overtuigt. Je wil weten wat hij denkt, juist omdat hij het niet zegt.
Michelle Monaghan (Eva Geller) biedt een mooi tegenwicht: rationeel, scherp, maar ook gekweld. Haar personage voelt authentiek — iemand die worstelt met haar rol in een wereld waarin waarheid en veiligheid steeds moeilijker te onderscheiden zijn.
Visueel is Messiah prachtig in zijn soberheid. De regie kiest vaak voor rustige camerabewegingen, veel natuurlijke lichtinval en weidse landschappen die een bijna Bijbelse sfeer oproepen. Tegelijk voelt alles modern, haast klinisch. Een visueel contrast dat past bij het thematische spanningsveld tussen oud geloof en nieuwe technologie.
Waarom géén seizoen 2?
Dat is en blijft een bittere noot. Ondanks de cliffhanger aan het eind van seizoen 1 — zonder te spoilen, maar: jaw-dropping! — werd de serie gecanceld. Netflix gaf geen uitgebreide verklaring, maar vermoedelijk lagen kijkcijfers en productiecomplexiteit aan de basis.
Het is jammer, want er lag duidelijk potentie om verder te gaan. Hoe zou de wereld reageren op de onthulling in de laatste aflevering? Hoe zou Al-Masih zich ontwikkelen? Zouden we ooit écht weten wie of wat hij was?
Toch, gek genoeg, voelt die open einde nu – vijf jaar later – ook als een passend slot. Een moderne messias laat zich immers niet vangen in een narratief van tien afleveringen. Misschien is de onvolledigheid juist het meest eerlijke antwoord dat Messiah kon geven.
Conclusie: een vergeten parel die je nu juist moet herbekijken
Pasen is het moment waarop we stilstaan bij geloof, hoop en nieuwe perspectieven. En dat maakt Messiah een serie die precies in deze tijd thuishoort — niet ondanks, maar juist dankzij zijn vragen, zijn openheid en zijn ongemak.
Het is geen makkelijke serie. Geen binge-waardig spektakel met cliffhangers om de vijf minuten. Maar het is wel een serie die onder je huid kruipt. Die blijft resoneren. Die je laat nadenken over wat je gelooft, wie je vertrouwt en hoe makkelijk we — ook vandaag — opnieuw een messias zouden kunnen volgen. Of veroordelen.
Dus ja: geef deze serie een tweede kans. Laat je uitdagen. Laat je verwarren. En stel jezelf, tussen de paaseitjes en paasstol door, één simpele vraag: wat als het wél waar is?
Panda Bytes tipt deze herbekijker met overtuiging. Laat ons weten wat jij dacht van het einde van Messiah – en geloof jij dat hij “de echte” was? We zijn benieuwd naar jullie interpretaties in de reacties!
