Een huurmoordenaar die weigert een bril te dragen, een tiener die liever in een LARP-veld staat dan met een pistool, en een soundtrack met de Vengaboys. ‘London Calling’ klinkt als een wilde mix van actie en humor. In deze review bekijken wij van Panda Bytes of deze film de belofte waarmaakt of verzandt in clichés en chaos.
Een huurmoordenaar met opvoedingsproblemen
Het verhaal draait om Tommy Ward (Josh Duhamel), een doorgewinterde hitman die na een mislukte klus moet onderduiken in Los Angeles. Zijn fout? Hij wilde geen bril, miste zijn doelwit en zette daarmee zijn Britse baas Freddy Darby (Aidan Gillen) tegen zich op. In de VS komt hij in dienst bij crimineel Benson (Rick Hoffman). Die heeft een nogal ongebruikelijk verzoek: maak van zijn achttienjarige zoon Julian (Jeremy Ray Taylor) een man. Voor Tommy betekent dat in de praktijk dat hij een tiener moet opleiden tot huurmoordenaar.
De combinatie van een geharde killer en een sociaal onhandige gamer zorgt voor een onverwachte buddy-dynamiek. Terwijl Tommy zijn pupil leert schieten en vechten, ontstaat er langzaam een band tussen de twee.
Veelbelovende start, wankelende uitwerking
De film opent met een strak gefilmde actiescène in een Londense nachtclub. Duhamel straalt stijl en dreiging uit en even lijkt London Calling de sfeer van John Wick te willen benaderen. Toch slaat de toon daarna snel om. Wat begon als een stijlvolle thriller verandert in een komedie waarin ongemakkelijke situaties en luchtige grappen de boventoon voeren.
Die wisseling van toon blijft de hele film aanwezig. Soms werkt het, bijvoorbeeld in scènes waarin Julian stuntelt met zijn nieuwe rol. Vaker zorgt het echter voor verwarring. De kijker weet niet goed of hij nu spanning of slapstick moet verwachten.
Personages die kleur missen
Hoewel Duhamel en Taylor overtuigen, blijven de nevenpersonages vlak. Gillens gangster Darby voelt aan als een karikatuur die we al vaker hebben gezien. Sandilands’ Alistair McRory schommelt tussen gevaarlijk en belachelijk, zonder duidelijke lijn. En Hoffman’s Benson is zo giftig en onsympathiek dat hij eerder irritatie oproept dan spanning.
Een cameo van Arnold Vosloo voegt weinig toe. Het lijkt vooral bedoeld als knipoog naar filmliefhebbers, maar in de plot maakt het geen verschil.
Te veel lijntjes, te weinig payoff
Het scenario van Omer Levin Menekse en Quinn Wolfe staat vol ideeën, maar werkt ze nauwelijks af. Zo wordt Julian’s ervaring met games geïntroduceerd alsof het later van pas komt, maar dat gebeurt nooit. Ook de spanningsboog rond McRory blijft onaf. Het resultaat is een film die te lang duurt en onderweg vaart verliest.
De lichtpuntjes
Toch is er genoeg dat de moeite waard is. Duhamel heeft nog altijd de uitstraling van een leading man en tilt de film met zijn charisma naar een hoger niveau. Taylor is ontwapenend als nerdy tiener en samen vormen ze een duo dat de film draagt. Ook de actiescènes zijn degelijk en energiek. Vooral de clubscène aan het begin is een knaller die je meer doet verlangen naar wat had kunnen zijn.
De soundtrack mag dan verrassend zijn. Dat de Vengaboys ineens door de speakers knallen is zo absurd dat het weer werkt. Al blijft het nummer daarna wel dagen in je hoofd hangen.
Conclusie: vermakelijk maar rommelig
London Calling is een film die tegelijk charme en frustratie oproept. De chemie tussen de hoofdrolspelers redt veel, maar het gebrek aan focus, de wisselende toon en de zwakke schurken houden de film tegen. Het is een tussendoortje dat je met plezier kunt kijken, maar dat je daarna waarschijnlijk snel weer vergeet.
Eindoordeel Panda Bytes: ★★★☆☆ drie van de vijf kogels. Een vermakelijke actiekomedie met hart, maar zonder blijvende impact.
Wat vind jij?
Heb jij London Calling al gezien? Vond je het een frisse mix of juist een rommelige samenstelling? Laat je mening horen in de reacties en praat mee met de community van Panda Bytes.
Wil je meer reviews en het laatste nieuws over films en series? Hou ons dan in de gaten, wij zorgen dat je altijd op de hoogte bent.
