Introductie:
Alexander Skarsgård. De man die even gemakkelijk een door wraak gedreven Viking kan neerzetten als een ogenschijnlijk perfecte echtgenoot met een duister geheim. Een acteur die kan transformeren van zachtaardig naar monsterlijk in hetzelfde shot, en die met alleen zijn aanwezigheid al een scène naar een hoger niveau kan tillen. Maar zelfs acteurs van zijn kaliber hebben loopbanen waarin kunstjuwelen afgewisseld worden met… nou ja, plastic kinderkettingen van de rommelmarkt.
Skarsgårds carrière is een fascinerende route met pieken die zo hoog reiken dat je er bergbeklimmers uitrusting voor nodig hebt, en dalen die zacht fluisteren: “Dit willen we even vergeten, toch?” Vandaag duiken we diep in die grillige filmografie. We bespreken twee knallers waarin hij excelleert, en twee floppers waarin zelfs zijn charme niet genoeg was om het schip (soms letterlijk) drijvende te houden.
Twee Knallers
KNALLER 1: The Northman (2022)
De Viking die we wisten dat in hem zat
Het hoeft niemand te verbazen dat Alexander Skarsgård op een dag een Viking zou spelen. Hij heeft de postuur, de intensiteit, de ogen die kunnen zeggen: “Ik ben gelijk je grootste vriend en je ergste nachtmerrie.” Dat alles komt samen in The Northman, het brute, mythische wraakverhaal van regisseur Robert Eggers.
In deze film speelt Skarsgård Amleth, een rauwe krijger die zweert zijn vermoorde vader te wreken. Klinkt klassiek, bijna archetypisch, maar Eggers geeft er een hallucinerende, bij vlagen haast operatische draai aan. De film is een mix van historische nauwkeurigheid en spirituele visionaire scenes die soms voelen alsof ze rechtstreeks uit een eeuwenoude saga komen.
Skarsgård draagt de film met een bijna dierlijke intensiteit. Hij beweegt niet gewoon door beeld; hij jaagt, loert, knarst, explodeert. Zijn fysieke transformatie is indrukwekkend, maar het is vooral de onderhuidse woede die van hem een echte Amleth maakt. The Northman voelt soms als een test van je eigen incasseringsvermogen. Het is modder, vuur, bloed en mythe. En Skarsgård staat middenin dat alles, als een personificatie van oeroude wraak.
Waarom dit werkt
Omdat de film niet simpel vertrouwt op spektakel. Hij heeft een ziel. Eggers maakt films waarin atmosfeer en authenticiteit net zo belangrijk zijn als plot.
En Skarsgård? Die pakt dat en geeft meer terug dan je verwacht. Je ziet niet een acteur die een rol speelt. Je ziet een Viking die uit een tijdcapsule is gehaald en in de 21e eeuw is losgelaten.
Kijk tip
Bekijk de film met goed geluid écht goed geluid. De drums, de kreten, de stormen: alles eist aandacht. En als je soms denkt: “Wat gebeurt hier?” Laat het los. Soms moet je niet proberen iets te begrijpen, maar het laten gebeuren.
KNALLER 2: Big Little Lies (2017–2019)
Een meesterwerk van nuance en ongemak
Als je één rol moet aanwijzen die Skarsgård definitief op de kaart zette als een acteur die meer is dan spieren en een intense blik, dan is het wel die van Perry Wright in Big Little Lies. Deze HBO serie, gebaseerd op de gelijknamige roman van Liane Moriarty, werd een cultureel fenomeen. En niet zonder reden.
Hier speelt Skarsgård een charmante, succesvolle man die achter gesloten deuren een gewelddadige, manipulerende echtgenoot is. Zijn relatie met Celeste (Nicole Kidman) is een web van liefde, afhankelijkheid, macht en trauma. Het is moeilijk om naar te kijken bijna té moeilijk maar dat is precies waarom het zo goed werkt.
Skarsgårds prestatie is genuanceerd, pijnlijk en menselijk. Perry is geen karikatuur van een monster; hij is een monster met complexiteit. Dat maakt hem des te enger. Hij gebruikt zijn charme als wapen. Hij schakelt tussen zachtheid en woede op een manier die niet alleen geloofwaardig is, maar angstaanjagend herkenbaar.
Nicole Kidman en Skarsgård zorgen samen voor sommige van de krachtigste scènes uit recente televisiegeschiedenis. Het is ongemakkelijk, realistisch en essentieel drama dat onderwerpen aansnijdt die veel te vaak in de schaduw blijven.
Waarom dit werkt
Omdat het moedige televisie is. Omdat Skarsgård niet bang is om een rol te spelen die hem haat kan opleveren. Omdat hij laat zien hoe misbruik er van binnenuit uitziet: subtiel, berekenend, soms zelfs beroerd charmant.
Kijk tip
Plan rust in na het kijken van twee of drie afleveringen. Big Little Lies komt binnen. Het is geen serie om gedachteloos weg te kijken terwijl je met je telefoon speelt. Zet hem op wanneer je ruimte hebt om hem te verwerken.
Twee Floppers
FLOPPER 1: Battleship (2012)
De film die bewijst dat niet elk bordspel een blockbuster hoeft te zijn
Laten we eerlijk zijn. Niemand echt niemand vroeg om een verfilming van Battleship. Het idee alleen al heeft dezelfde vibe als iemand die zegt: “Weet je wat een goed filmidee is? Mens Erger Je Niet. Maar dan met aliens.”
Toch verscheen in 2012 deze bombastische actiefilm met grote schepen, grote explosies en… grote verwarring. Alexander Skarsgård speelt Stone Hopper, een serieuze marineofficier en de broer van de veel roekelozere hoofdpersoon (Taylor Kitsch). Hij doet wat hij kan met het materiaal dat hij krijgt, maar zelfs Skarsgård kan niet winnen van een script dat bestaat uit clichés, luide geluiden en nog meer clichés.
De film probeert zichzelf bloedserieus te nemen, maar voelt tegelijkertijd als een parodie zonder humor. De alien designs lijken uit een videogame van een generatie eerder te komen. De dialogen zijn van het soort dat je normaal alleen hoort wanneer iemand probeert een slechte actiefilm te imiteren. En dan is er Rihanna als militair talentrijke nevenrol, die haar best doet maar ook geen redding biedt.
Voor Skarsgård is zijn rol vooral een voetnoot. Hij verdwijnt zelfs halverwege de film, waarna het verhaal vooral de chaos volgt van Kitsch en zijn team. Battleship is het soort spektakel dat je ogen bezighoudt maar je hersenen uitzet en niet op een leuke manier.
Waarom dit niet werkt
Omdat het zichzelf te serieus neemt. Omdat de logica ontbreekt. Omdat je voelt dat de film niet weet of het een eerbetoon, parodie of stoere scifi film wil zijn.
Kijk tip
Kijk deze film alleen in goed gezelschap. Het is pure guilty pleasure materiaal wanneer je klaar bent om te lachen om scènes die bedoeld waren als dramatisch en om gevechten die zo onlogisch zijn dat het bijna een kunstvorm is.
FLOPPER 2: The Legend of Tarzan (2016)
Een aap kan geen briljante film maken zelfs niet met Skarsgård als Tarzan
Toen bekend werd dat Alexander Skarsgård de iconische rol van Tarzan zou spelen, waren de verwachtingen hoog. Hij heeft de fysieke aanwezigheid, de intensiteit en het rauwe charisma dat perfect past bij de koning van de jungle. En laten we eerlijk zijn: het promotiemateriaal waar hij half ontbloot in de regen staat, bereikte een publiek dat veel verder ging dan Tarzan fans.
Maar dan kwam de film zelf.
The Legend of Tarzan probeert een nieuwe draai te geven aan het klassieke verhaal. We zien Tarzan als volwassen man terugkeren naar Congo, na jaren in Londen te hebben geleefd. Het klinkt als een frisse insteek, maar het script schiet alle kanten op. Het probeert historisch drama te zijn, een avonturenfilm, een liefdesverhaal en een politiek statement… maar slaagt eigenlijk nergens volledig.
De film heeft epische intenties, maar worstelt met toon, pacing en karakterontwikkeling. De speciale effecten zijn wisselvallig en de dieren centrale figuren in elk Tarzan verhaal voelen eerder digitaal dan levend aan. Skarsgård doet zichtbaar zijn best en zet een ingetogen, bijna melancholische Tarzan neer, maar de film ondersteunt hem niet.
Margot Robbie als Jane probeert kleur toe te voegen, Samuel L. Jackson probeert humor toe te voegen, en Christoph Waltz probeert dreiging toe te voegen. Geen van deze elementen komt echt samen. Het resultaat is een film die niet slecht genoeg is om grappig te zijn en niet goed genoeg om memorabel te zijn.
Waarom dit niet werkt
Omdat de film geen duidelijke identiteit heeft. Omdat het voelt alsof er vijf scripts samengevoegd zijn. Omdat zelfs een getrainde, perfect gecaste Skarsgård niet tegen rommelig verhaalwerk op kan.
Kijk tip
Als je hem toch wilt zien, kijk dan vooral voor Skarsgårds fysieke transformatie en de scènes waarin hij zwijgend emotie overbrengt. Zet je verwachtingen echter niet te hoog. Zie het als een “wat had kunnen zijn” filmervaring.
Hoe deze vier titels samen de veelzijdigheid van Skarsgård tonen
Wat maakt Alexander Skarsgård een interessante acteur, zelfs in zijn flops? Dat hij altijd lijkt te zoeken naar nuance. Je ziet nooit iemand die het alleen voor het salaris doet. Zelfs in Battleship zie je momenten waarop hij probeert iets échts aan een 2D rol te geven. In The Legend of Tarzan voel je dat hij Tarzan niet wil spelen als een spierbundel maar als een mens die tussen twee werelden staat.
Zijn successen, zoals The Northman en Big Little Lies, tonen precies waarom dat werkt zodra het script en de regie hem ondersteunen. In zulke projecten heeft hij de vrijheid en de diepte die hij nodig heeft om te transformeren. Hij is op zijn best wanneer hij karakters kan spelen die van binnen branden. Wanneer hij iets te onderzoeken heeft.
Zijn flops laten vooral zien wat er gebeurt wanneer een film afhankelijk is van spektakel in plaats van karakter. Skarsgård is geen acteur die gedijt op bombast. Hij floreert in emotie, conflict, complexiteit.
Eindreflectie: wat komt hierna?
Met zijn recente successen en gewaagde rolkeuzes lijkt Skarsgård de lijn van sterke prestige projecten door te zetten. Hij blijft een acteur die ruimte zoekt om risico te nemen. En dat is precies waarom zijn goede rollen zó goed zijn: hij geeft alles. Ook al komt hij soms terecht in films waarin “alles” net niet genoeg blijkt.
De werkelijkheid is simpel. Voor elke knaller die je filmografie definieert, zit er meestal een flop die je nederig houdt.
En Skarsgård bewijst: zelfs je zwakkere projecten kunnen bijdragen aan je groei, je lef en je bereik.
